გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-48(831)

 ზარის ხმამ ჯერ დავითი გააღვიძა. შეეცადა, სწრაფად მისულიყო კართან, რომ ცისია არ გაეღვიძებინა.
– ვახო, შენ ხარ? რომელი საათია? – თვალების სრესითა და უკმაყოფილო ხმით ჰკითხა ცოლისძმას.
– ცხრა საათია. ვიცი, რომ ახალდაქორწინებულებს კარზე ასე ადრიანად არ უნდა მიადგე, მაგრამ მერე ვეღარ მოვიცლი, საავადმყოფოში ბევრი საქმე მაქვს.
– რა მოხდა? რამე მნიშვნელოვანია? წამოდი, სამზარეულოში დავსხდეთ. ყავასაც დაგალევინებ, რადგან უკვე გამაღვიძე.
დავითმა ყავის აპარატში ყავა ჩაყარა და კარადიდან ჭიქები ჩამოიღო
– დავით, ვინ არის? მოისმა ცისიას ხმა, – დავით!...
– ახლავე მოვალ, – მიუბრუნდა დავითი ცოლისძმას.
ვახომ გაიღიმა.
– ვინ არის? დავით, შენი ხმა გავიგონე, ვის ელაპარაკებოდი?
– ვახო მოვიდა, რაღაც საქმე აქვს. შენ დაიძინე, – დავითი ცოლისკენ დაიხარა და შუბლზე აკოცა, – ვეცდები, ჩუმად ვილაპარაკოთ.
– არა, რატომ? ახლავე ავდგები, მოვწესრიგდები და გამოვალ. ყავასაც მე მოგიმზადებთ.
– ყავა უკვე მოვამზადე. დაიძინე, ჯერ ადრეა.
– ჰო, მაგრამ, ჩვენ ხომ ადრე ვაპირებდით ადგომას. იმდენი საქმეა... ჯერ კაბაც არ მიყიდია. წვეულებამდე კი მხოლოდ რამდენიმე დღე დარჩა. მოსაწვევებიც არ დაგვირიგებია...
– ტყუილად შფოთავ. ორი კვირა საკმარისი დროა, ყველაფერს მოვასწრებთ. თუ გინდა, თიკოს ვთხოვ, დაგეხმაროს, რადგან საჭესთან ჯერ კიდევ ვერ ჯდები. მე კი ამ დღეებში ოპერაციები მაქვს. ჩემი თანაშემწე, ანდრო წაგიყვანს ყველგან, ასე რომ, იწექი.
დავითი სამზარეულოში დაბრუნდა. ვახო ფინჯნებში ყავას ასხამდა.
– ყავა და ჩაი ყოველთვის განსაკუთრებულად კარგი გქონდა. საოცარი არომატი აქვს. წვეულების ამბავი როგორ მიდის?
დავითმა მხრები აიჩეჩა და ხელი უკმაყოფილოდ ჩაიქნია.
– როგორ გითხრა... ლამის ვინანო, რომ ცისიას მშობლებს ამაზე დავთანხმდი. მეგონა, მარტივად იქნებოდა ყველაფერი, მაგრამ ორმოცდაათი კაცი უცებ ასად იქცა და იმედი არ მაქვს, რომ ამასაც იკმარებენ. ცისიაც ნერვიულობს და გაღიზიანებულია.
– მესმის მისი. თუმცა, მარტო შენი ცოლი არ ნერვიულობს. ანამ დამირეკა. წვეულების შესახებ შეტყობინება ავტომოპასუხეზე დაუტოვე?
– რა მექნა? ორი დღის განმავლობაში ერთხელაც არ მიპასუხა.
– გაგიჟებულია, – ვახომ ყავა მოსვა და სიძეს საყვედურით შეხედა.
– ასე ნუ მიყურებ. თავს ისედაც არ ვგრძნობ კარგად, – ვიცოდი, ვიცოდი, რომ ანას ზუსტად ასეთი რეაქცია ექნებოდა. მაგრამ, ჩემიც ხომ უნდა გაიგოს ვინმემ.
– მე მესმის, – თანაგრძნობით დაუქნია თავი ვახომ, – მართლა მესმის. ამიტომაც ანა დავარწმუნე, რომ ჩამოვიდეს.
დავითმა განცვიფრებით და უნდობლად შეხედა.
– ანა ჩამოვა? გითხრა, ჩამოვალო?
– წინა დღეს ჩამოფრინდება.
– მარტო თუ მირიანთან ერთად.
– ეგ არ ვიცი. ორ-სამ დღეში კიდევ დავურეკავ. ახლა კი წავედი, ყავისთვის მადლობა.
ცისია ჰოლში შეხვდა ვახოს, თმა შეისწორა და გაუღიმა.
– უკვე მიდიხართ?
– ჰო, მეჩქარება. ბოდიშს ვიხდი, რომ ადრიანად შემოგეჭერით და მყუდროება დაგირღვიეთ.
– დარჩენილიყავით, ერთად ვისაუზმებდით.
– არა. მართლა მეჩქარება. როგორმე სხვა დროს შემოგივლით.
დავითმა კარი დაკეტა და შემობრუნდა. ცოლის დაჟინებულ მზერას მაშინაც გრძნობდა, როცა მისკენ ზურგით იდგა და ვახოს აცილებდა.
– მიბრაზდები?
– არა, – თავი გადააქნია ცისიამ და თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია, – არ მომწონს, როცა რაღაცას მიმალავ.
– არაფერს გიმალავ, საიდან მოიტანე?
– ვახოს ვიზიტი? არ მითხრა, რომ შემთხვევით შემოიარა ყავის დასალევად დილის ცხრა საათზე.
– მოსაწვევები მივეცი, დარიგებაში დაგვეხმარება.
– აჰა, – ცისიას ჩაეცინა, – იმის თქმას ცდილობ, რომ  ვახო აქ შენ დაიბარე?
– ჰო.
– მატყუებ. კარგი, რადგან ასე გინდა, ნუ მეტყვი, რატომ შემოიარა ვახომ. როგორც ჩანს, ეს შენი საიდუმლოა, რომლის გამხელაც არ გინდა, ვერ დაგაძალებ.
 – კარგი. გეტყვი. სინდისმა შემაწუხა, – დავითი სავარძელზე დაჯდა და ცოლი მუხლზე დაისვა, – შენი მოტყუება არ მინდა.
– რომც გინდოდეს, მაინც არ გამოგივა. შენს ერთ შემოხედვაზე ვხვდები ყველაფერს, – გადაიკისკისა ცისიამ, – მოყევი, გელოდები. ძალიანაც ნუ გადადებ სათქმელს, თორემ საუზმის გარეშე დარჩები.
– ანას ეხება, ჩემს შვილს. დაურეკავს და უთქვამს, რომ წვეულებაზე ჩამოდის.
 – შენ რატომ არ დაგირეკა? დავით, შენ რატომ არ დაგირეკა-მეთქი? გასაგებია, დუმხარ. ესე იგი, შენი შვილი ჯერ ისევ გაბრაზებულია. გიხარია, რომ ჩამოდის?
– ჰო, მიხარია, ძალიან მიხარია. თუმცა...
– კარგი, კარგი... მშიშარავ. ვეცდები, შენი ბრაზიანი შვილი შემოვირიგო, – ცისიამ კისერზე შემოხვია კაცს ხელები და კოცნა დაუწყო. დავითს ყველაფერი დაავიწყა მისმა ალერსმა.
***
ნიამ საათს შეხედა და გულხელდაკრეფილი ბოლთის ცემას მოჰყვა საორდინატოროში.
– დამშვიდდი, ბოლოს და ბოლოს ოპერაციას ერთი საათით გვიან დავიწყებთ, – გულგრილად აიჩეჩა მხრები თიკომ და მშვიდად განაგრძო ზომაზე დაჭრილი დოლბანდების დაკეცვა.
– აღარავითარი პასუხისმგებლობა, არავითარი რეჟიმი და წესრიგი... რაც ის გოგო შეირთო ცოლად, საერთოდ ამოვარდა კალაპოტიდან.
– ჰო, შეყვარებულია. აბა, რას ელოდი?
– შეყვარებულობა გამოშტერებას ნიშნავს?
– მაგ ასაკში ნიშნავს. აბა, გუკა აქეთ ცდილობს ჩემს გამოშტერებას. არაფერი გამოგვდის. ის ცდილობს, მე წინააღმდეგობას ვუწევ და ბოლოს სულ ვჩხუბობთ.
– ახლა შენი და გუკას ურთიერთობაზე მეტად დავითი მაღელვებს. გაიგე, წვეულებას რომ მართავენ? ფუ, რა გულისამრევია.
– გირჩევ, დავითზე ასე ლაპარაკს მოეშვა. ცისიას კლინიკაში ბევრი მომხრე თუ თაყვანისმცემელი გამოუჩნდა. შეიძლება, ენა მიუტანონ.
ოთახში შემოსულმა ანდრომ ნიას სიტყვები გაიგონა და ანიშნა, საკუთარი სიტყვები გააკონტროლეო.
– მოვიდა გულშემატკივარი, – ჩაილაპარაკა თიკომ. გუკაზე გაბრაზებული ბოღმის გადმონთხევას მის მეგობარზე ცდილობდა.
– ნუ იბოღმებით, გოგოები, ნუ იბოღმებით. აჯობებს, იმაზე იფიქროთ, წვეულებაზე რას ჩაიცვამთ. იქ ბევრი სიმპათიური ექიმი იქნება. შეგიძლიათ, რომელიმე შეაბათ კიდეც.
– რა საზიზღარი ხარ, – ტუჩები დაბრიცა თიკომ, – დოლბანდების დაკეცვას თავი ანება და საორდინატოროდან უკანმოუხედავად გავარდა.
– ამას რაღა სჭირს? არ მითხრა, რომ დავითის მიმართ თბილი გრძნობები მასაც აქვს?
ნიამ მუშტები შეკრა და ფანჯრის რაფას რამდენჯერმე დაარტყა.
– რომ წარმოვიდგენ, როგორ ეფერება და ენის მოჩლექით ელაპარაკება, ვცოფდები. სულელი, სულელი... აუცილებლად დადგება დღე, როცა ძალიან ინანებს.
– რა თქმა უნდა, – მშვიდად დაეთანხმა ანდრო. ჭიქა აიღო, ონკანიდან წყალი მოუშვა, სანახევროდ შეავსო და გოგოს გაუწოდა.
– დალიე და დაწყნარდი. უკვე მერამდენედ გეუბნები.
– არ გამომდის. ისე ვერ მოვიქცევი, თითქოს ყველაფერი კარგადაა. წვეულებას ვეღარ გადავიტან. მეტისმეტია, გავგიჟდები...
– მაშინ, საერთოდ არ უნდა მოხვიდე იმ წვეულებაზე.
– ჭკუას ნუ მარიგებ. შენ ხომ წახვალ?
– რა თქმა უნდა. ახლა შენს ტვირთს მე ნუ ამკიდებ. გაერკვიე, რა გინდა, ჩამოყალიბდი.
– მე ჩამოყალიბებული ვარ, მაგრამ ხელ-ფეხი შეკრული მაქვს. შენც კი ვერ გენდობი.
– რატომ ვერ მენდობი? წვეულებაზე წასვლა და გართობა რომ მინდა, იმიტომ? ჩემი გეგმა, ჩვენი გეგმა რომ განვახორციელოთ მათთან ახლოს უნდა ვიყო. განსაკუთრებით კი ცისიასთან. შენ კი ყველაფერს აფუჭებ. ჩვეულებრივი ისტერიჩკა ქალივით იქცევი. ასე ვერაფერს მივაღწევთ.
ნიამ თავი ასწია და ბიჭს მიაშტერდა.
– და რის მიღწევას ვცდილობთ?
ანდრომ ჩაიცინა.
– ამაზე ხომ უკვე ვილაპარაკეთ. შენგან მარტო ერთ რამეს ვითხოვ, სიმშვიდე შეინარჩუნო და სისულელე არ გააკეთო. ანუ, ფეხებში არ გამებლანდო.
– ოჰო? – ასე თვალდახუჭული გენდო? ვერ ხვდები, რომ მამაკაცების მიმართ ნდობა აღარ მაქვს?
– მე სხვა მამაკაცებს არ ვგავარ. ჩვენ ერთი გუნდი ვართ და ერთად ვმოქმედებთ. საქმე მარტო ის არ არის, რომ ერთად ვწევართ, თუმცა, ესეც მნიშვნელოვანია. ან იქნებ, შენ ასე არ მიგაჩნია? – ანდრო ნიასთან მივიდა, თმა გადაუწია და კისერში აკოცა. სწორედ ამ დროს საორდინატოროში დავითი შევიდა. ჩახუტებული წყვილის დანახვაზე შეცბა და დაიბნა. ნიაც გაწითლდა. მხოლოდ ანდროს არ შეუხრია წარბი და არც გოგოსთვის გაუშვია ხელი. დავითი მიხვდა, რომ რაღაც უნდა ეთქვა.
– ანდრო, პაციენტს უკვე ამზადებენ. მაქსიმუმ ორმოც წუთში დავიწყებთ. მანამდე კი საქმე მქონდა შენთან.
– აქვე მეტყვით თუ თქვენთან შემოვიდე, კაბინეტში, – თამამი ღიმილითა და ყალბი მორჩილებით მიუგო ანდრომ.
– კაბინეტში შემოდი, – დავითმა ნიას თვალი აარიდა და გავიდა.
– ეს რა გააკეთე, – ეცა ანდროს გოგო, –  ახლა არაფრად ჩამაგდებს. ადრეც ხომ დაგვინახა ერთად. ახლა კი, პირდაპირ ფაქტზე გამოგვიჭირა.
– მერე რა?! – მხრები აიჩეჩა ანდრომ, – შენ მისი არც ცოლი ხარ, არც საყვარელი. აი, ცოლი რომ ყოფილიყავი, მაშინ რთულად იქნებოდა საქმე.
– ცოლი რომ ვყოფილიყავი, მაშინ შენ არ ჩაგიწვებოდი, – მიახალა ნიამ.
ბიჭმა ხმამაღლა გაიცინა.
– დარწმუნებული ხარ? – ჰკითხა ირონიულად, – იცი, არ ვტრაბახობ, მაგრამ ქალების შებმა არ მიჭირს.
– არც გათხოვილების?
– შენ წარმოიდგინე, არც გათხოვილების და სულ მალე დაგიმტკიცებ ამას.
ნიამ ხელი ჰკრა.
– მომშორდი, სულ ტრაბახობ. ჯერ არაფერი გაგიკეთებია.
– დრო ჩვენს სასარგებლოდ იმუშავებს, ძვირფასო. ამიტომ უნდა მოიცადო.
– წადი და გაიგე, რისთვის გიბარებს.
ანდრომ ლოყაზე აკოცა.
– გავრბივარ. საოპერაციოში შევხვდებით. თუმცა, არა, ვერ შევხვდებით. თიკო შემოვა. შენ სოსოსთან გადაგიყვანა.
– რა?! – აღშფოთებისგან თვალები გაუფართოვდა ნიას, – შენ ეს ვინ გითხრა.
– გუშინ გავიგონე, თიკოს რომ ეუბნებოდა, ნია სოსოსთან გადაიყვანეო.
– ნაძირალა. უკვე საოპერაციოშიც ვეღარ მიტანს. ნელ-ნელა მემატება ბრაზი. შენ კიდევ, დამშვიდდიო, მეუბნები.
– დამიჯერე, ნიაკო... ჩვენი შურისძიება ისეთი იქნება, ყველაფერს ერთად აანაზღაურებს.
***
დავითი ფანჯარასთან იდგა და სიგარეტს ეწეოდა. ანდროს დანახვაზე უხერხულად გაიღიმა. სიგარეტი ჩააქრო და კვამლი ღია ფანჯარაში გაანიავა.
– იშვიათად ვეწევი, მით უმეტეს, ჩემს კაბინეტში.
– გისმენთ, ბატონო დავით, საქმე გქონდათ ჩემთან.
დავითმა ბიჭს მხარზე მოხვია ხელი.
– ესე იგი, შენ და ნია... არა, არ იფიქრო, მე საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს. ან რა უფლება მაქვს, რამე გკითხო შენს პირად ცხოვრებაზე.
– არ არის პრობლემა, ბატონო დავით, დასამალი არაფერი მაქვს. მაგრამ მე და ნია მხოლოდ ვმეგობრობთ. ახლა ძალიან დადარდიანებულია და ვამშვიდებდი. ამის საკითხავად დამიბარეთ?
დავითი გაწითლდა. ვერ გაბედა, ეკითხა, მე ხომ არ ვარ ნიას დადარდიანების მიზეზიო.
– ანდრო, რაღაც მინდა, გთხოვო. იცი, რომ ჩემი ცოლის მშობლებმა წვეულების გამართვა გადაწყვიტეს. არ მეგონა, ასეთი დამღლელი და შრომატევადი თუ იქნებოდა. მე კი დრო არ მაქვს. ცისია იმ ავარიის გამო ჯერჯერობით საჭესთან ვერ ჯდება... მოკლედ, თუ უარს მეტყვი, ამასაც გავიგებ...
– მივხვდი, გინდათ, რომ ზოგჯერ ცისიას მძღოლი ვიყო. არ არის პრობლემა, მართვის მოწმობა მაქვს და საკმაოდ კარგადაც ვმართავ მანქანას. არ ინერვიულოთ, თქვენი მეუღლე საიმედო ხელშია.
– ხშირად არ შეგაწუხებთ, უბრალოდ, ამ დღეებში ბევრი სარბენი აქვს.
– ყველაფერი გავიგე. წავალ, ოპერაციისთვის გავემზადები.
დავითმა თავი დაუქნია. კაბინეტიდან გამოსულ ანდროს სახე უბრწყინავდა და სიხარულს ვერ მალავდა. მიზანს იმაზე სწრაფად უახლოვდებოდა, ვიდრე წარმოიდგენდა.
***
მირიანმა სასეირნოდ გამოწყობილი გოგონები საბავშვო ეტლში ჩასვა და ცოლს ასძახა.
– დედიკო, ჩვენ მზად ვართ და გელოდებით.
ანამ კიბეზე ჩაირბინა. პალტოს გზადაგზა იცვამდა. მირიანმა ცოლს აკოცა.
– ჩემი ჭკვიანი გოგო, როგორ გამახარე, რომ ბიძაშენს დაუჯერე და წვეულებაზე წასვლას დათანხმდი.
– ჰო, იმიტომ, რომ მივხვდი, მამაჩემის მარტო დატოვება იმ საშინელ ქალთან არ შეიძლება. დროზე უნდა ჩავერიო, სანამ საბოლოოდ გამოაშტერებს.
მირიანმა უკმაყოფილოდ შეხედა ანას.
– შენ თურმე რაზე ფიქრობ. იმიტომ დათანხმდი, რომ კაცს ბედნიერების დღე ჩააშხამო? ამას უკვე აღარ ველოდი. ასე არ შეიძლება, ანა.
– ის შეიძლება, ამ ხნის კაცი ქორწილს რომ იხდის და ქვეყანა უნდა გააცინოს? მირიან, გულახდილად მითხარი, დავითი რომ მამაჩემი არ იყოს, რას იტყოდი მასზე, არ დასცინებდი?
– რატომ უნდა დამეცინა?
– იმიტომ, რომ ამ ხნის კაცი ამჩატდა და თავადაც არ იცის, რას აკეთებს. რომ წარმოვიდგენ იმ გოგოს გვერდით, ისე ვმწარდები, მზად ვარ, ყველაფერი მივახალო, რასაც ამ ქორწინებაზე ვფიქრობ.
– ანა, თუ იმისთვის მივდივართ, რომ იქ სკანდალი მოაწყო, მაშინ მე წამოსვლაზე უარს ვამბობ.
– რა? მარტოს მიშვებ? ჩემი ქმარი ხარ, გვერდით უნდა დამიდგე ამ გასაჭირში.
– მამაშენმა რომ ცოლი შეირთო, ეს შენი გასაჭირი არ არის, საბედნიეროდ. გთხოვ, არავითარი სკანდალი.
ანა შეიჭმუხნა.
– კარგი. არავითარი სკანდალი, მაგრამ ხომ ვიცი, მამაჩემის მაგივრად მომიწევს გაწითლება და ალბათ, შემიცოდებენ კიდეც... ღმერთო, ასე როგორ გამოასულელა, რომ თავისი სამარცხვინო საქციელი სააშკარაოზე გამოაქვს.
მირიანმა საყვედურით შეხედა ცოლს, მაგრამ აღარაფერი უთქვამს.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში