გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-47(830)

 ირაკლიმ თაროდან ფინჯნები ჩამოიღო და ყავადანი ჩართო.
– ყავას ხომ დალევ? – ჰკითხა ცისიას, ნერვიულად რომ იკვნეტდა ტუჩებს და მთელი ყურადღება სასტუმრო ოთახისკენ ჰქონდა.
– ცისია, გესმის, რა გითხარი? – ყავა დავლიოთ-მეთქი და ნუ ნერვიულობ, ყველაფერი კარგად იქნება.
– არა, იქ რაღაც ხდება. ისეთი უცნაური სიჩუმეა... უნდა გავიდე და ვნახო.
ცისიას სიტყვა დასრულებული არ ჰქონდა, რომ კარი გაიღო და სამზარეულოში გააფთრებული დალი შემოიჭრა.
– შენი ქმარი ცუდად არის, წყალი დამისხი!
– რა?! – იყვირა ცისიამ, – რა გააკეთე, დედა?
– არაფერი გამიკეთებია, ნუ სულელობ. უბრალოდ, ველაპარაკებოდი. ასეა, როცა ხანდაზმულ კაცს მიჰყვები ცოლად, – მომენტი ხელიდან არ გაუშვა დალიმ. ქმრის უკმაყოფილო მზერაც არაფრად ჩააგდო, ჭიქა წყლით შეავსო და ოთახში დაბრუნდა. ირაკლი და ცისიაც უკან მიჰყვნენ. დავითი გაცილებით უკეთ გრძნობდა თავს და ფერიც უკეთესი ჰქონდა. წყალი მოსვა და ცოლის ხელი ჩაბღუჯა.
– ჩვენ მივდივართ, – განაცხადა ცისიამ, – არ მეგონა, ჩვენი ბედნიერება პრობლემა თუ იქნებოდა თქვენთვის – ჩემი მშობლებისთვის. განსაკუთრებით შენი მადლობელი ვარ, დედა. დავით, წავიდეთ!
– არა, არა, მოიცადეთ, – ირაკლი ცოლს მიუბრუნდა, – საკმარისია, ახლა დავსხდეთ, ჩაის დავლევთ და ცივილიზებული ადამიანებივით დავილაპარაკებთ. ჩვენ, ყველას ერთი რაღაც გვაერთიანებს, – ჰო, ეს „რაღაც“ ის გრძნობაა, რაც ცისიას მიმართ გვაქვს. დამეთანხმებით, რომ ვინც აქ ვართ, ყველას გვინდა, რომ ცისია ბედნიერი იყოს. მაშინ შეთანხმებამდეც მივალთ. ასეა?!
ოთახში მყოფებმა ერთმანეთს გადახედეს. ჯერ დავითმა დაიქნია თავი და ცისიას გაუღიმა. დალიმ მხრები აიჩეჩა. კარგად იცოდა, რას ნიშნავდა ქმრის ხმაში შეფარული მუქარის ტონი, რომელიც მხოლოდ მისთვის იყო ნაცნობი. საერთოდ, მშვიდი და დამყოლი ირაკლი ზოგჯერ შეუვალი,  პრინციპული, ჯიუტი და მკაცრი ხდებოდა. ასეთ დროს მასთან კამათი არათუ არ ღირდა, სახიფათოც კი იყო... ამიტომაც უსიტყვოდ ადგა და სამზარეულოსკენ გაემართა.
– ცისია, დედაშენს მოეხმარე მაგიდის გაშლაში, – შვილს მიმართა ირაკლიმ და ანიშნა, დავითთან მარტო მინდა დარჩენაო.
***
ნია ლოყით დაეყრდნო შიშველ მუხლისთავებს და ბიჭს გვერდულად გახედა.
– ისე, შენთან მართლა კარგად ვარ. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ დავითისთვის სახის ჩამოკაწვრა აღარ მინდა.
– ეს იმას ნიშნავს, რომ შურისძიებაზე ხელი აიღე?
– სისულელეა... – ჩაიცინა ნიამ ირონიულად, არც მიფიქრია. პირიქით, სულ უფრო მიძლიერდება შურისძიების წყურვილი. რამე ისეთი უნდა მოვიფიქროთ, ეფექტური, ძალიან ეფექტური...
– მაგალითად? – ჩაეკითხა ანდრო და სიგარეტს მოუკიდა.
– ძალიან ბევრს ეწევი, – შეუბღვირა ნიამ, – მერე თმაზე ცუდი სუნი მაქვს ხოლმე. შენი აბაზანით კი ვერ ვისარგებლებ, რადგან გუკაც სახლშია. ასე რომ, ნიკოტინის გარეშეც გაძელი ცოტა ხანს.
– ჰო, კარგი... ვერ ვიტან, როცა რაღაცას მიშლიან და ლექციას მიკითხავენ ნიკოტინის მავნებლობაზე. დარჩები ჩემთან ამაღამ? უკვე გვიანია. რატომ უნდა წახვიდე?
– იმიტომ, რომ მარტო უკეთესად ვფიქრობ.
– სამაგიეროდ, ერთად საოცარი რაღაცეები გამოგვდის, – ანდრომ ხელი შიშველ ზურგზე დაუსვა გოგოს. მერე მოეხვია და თავი მის მკერდში ჩამალა, – დარჩი, რა... პირობას გაძლევ, დილით აბაზანაში პირველი შენ შეხვალ და იქ იმდენ ხანს დარჩები, სადამდეც მოგინდება.
– ვნახოთ, შეიძლება, დავრჩე კიდეც... თუ მეტყვი, რა გეგმაზე ლაპარაკობდი.
– კარტების გახსნა დროზე ადრე არ მიყვარს. შეიძლება, მოწინააღმდეგემ ჩაიხედოს და ხელი შემიშალოს.
– მე მოწინააღმდეგე კი არა, მოკავშირე ვარ. რაღაცას ურევ, – ნიამ მსუბუქად წაარტყა თავში ხელი ანდროს. მერე კი ჩაეხუტა, – ვრჩები. მეზარება ადგომა, ჩაცმა და ამ სიცივეში გარეთ ტაქსის ლოდინი. ანდრო, მითხარი, რატომ მე არ შემირთო ცოლად დავითმა? რა მჭირს ისეთი, რაც კაცს ჩემთან დაქორწინების სურვილს უკარგავს.
– ნია, შენ ძალიან კარგი გოგო ხარ, არაჩვეულებრივი. საკუთარ თავს ნუ ადანაშაულებ დავითის ამჩატებაში. მის ასაკში მამაკაცებს ასეთი რაღაც ემართებათ.
– მეც სწორედ მაგას გეუბნები. რატომ ცისია და არა მე... ავარიაში რომ არ მოვყევი და დავითის საოპერაციო მაგიდაზე არ აღმოვჩნდი, იმიტომ?
– მორჩი. ეგ არაფერ შუაშია, – ანდრომ ყელი და მკერდი დაუკოცნა გოგოს. მერე უფრო გათამამდა. მისი ალერსიც უფრო მომთხოვნი გახდა. ნია ჯერ წინააღმდეგობას უწევდა, მერე მოეშვა და ალერსს მინებდა. ბოლოს კი სიამოვნებისგან კატასავით აკრუტუნდა.
***
ირაკლიმ დავითს მხარზე დაადო ხელი.
– უკეთ ხარ? მართლა?
– უკეთ ვარ. პრობლემა არ არის. არაფერი მჭირს, უბრალოდ, ცოტა ავღელდი. იქნებ ფიქრობ, რომ ავადმყოფი ვარ.
– არა, არა, დალის ყურადღებას ნუ მიაქცევ. ძალიან განიცდის ცისიას ამბავს. ვერაფერი მოვუხერხე. დრო სჭირდება.
– მესმის, ირაკლი, შენ ამაზე არ ინერვიულო. მაგრამ, ცისიასთვისაა მძიმედ გადასატანი დედის ასეთი რეაქცია. ჩვენ წავალთ, რამდენიმე დღეში ისევ მივალთ. ნელ-ნელა ჩვენი ურთიერთობაც დალაგდება.
– არა, არ წახვალთ. ყოველ შემთხვევაში, ასე მალე. ჩაი აუცილებლად უნდა დავლიოთ. კიდევ არის ერთი საკითხი, რომელზეც აუცილებლად უნდა ვილაპარაკოთ.
– გისმენ, ირაკლი.
– პირდაპირ გეტყვი. თქვენი ქორწინების ამბავს ვგულისხმობ. ცისია ჩვენი ერთადერთი ქალიშვილია. მისი გათხოვების შესახებ ყველა ალაპარაკდება, ამიტომ, რაღაც უნდა მოვიფიქროთ.
– ჰო, მივხვდი. მაგრამ ცისიას არ უნდა არც წვეულების მოწყობა და არც რაიმე ცერემონიალი.
– ცისიას სურვილს ბოლომდე ავყევი. წინააღმდეგობა არ გამიწევია, მაგრამ ამჯერად უნდა დაგვიჯეროს. არ შეიძლება, ხალხი რას იტყვის?! საზოგადოებაში როგორ გამოვჩნდეთ. ზედმეტი შეკითხვები რატომ უნდა გავუჩინოთ ადამიანებს?
–  მაგაზე მეც ვფიქრობ. კარგი, ცისიას დაყოლიებას შევეცდები...
ირაკლიმ დავითს შეხედა...
– ვერ წარმოვიდგენდი, რომ შენ ჩემი სიძე გახდებოდი. არ დაგიმალავ, ჩემი ცოლივით არ ვიქცევი, მაგრამ შეგუებით ჯერ მაინც ვერ შევეგუე.
დავითმა თავი დახარა. შერცხვენილ და კუთხეში დაყენებულ ბავშვს ჰგავდა. ოთახში ცისია და დალი შემოვიდნენ. ლანგრებით ჩაი და ტკბილეული მოჰქონდათ.
– ჩვენი გოგონებიც მივიდნენ, – უხეიროდ იხუმრა ირაკლიმ და როცა ცოლს სახეზე შეხედა, მიხვდა, სამზარეულოში დედა-შვილს შორის საკმაოდ მძიმე საუბარი შედგა. მაგრამ გაჟეჟილს გატეხილი ამჯობინა და მოგონილი, ნაძალადევი მხიარულებით განაცხადა:
– ოჯახი ჩაიზე შეიკრიბა. ახლა შეგვიძლია, საქმეზე ვილაპარაკოთ.
– აღარ გვინდა ამდენი ლაპარაკი, – გაბრაზდა ცისია, – ისევ ვიჩხუბებთ და არ მინდა.
– ჩხუბს ვინ აპირებს? – პირიქით, საკმაოდ სასიამოვნო თემაზე უნდა ვისაუბროთ. ცისია, ასე არაფერი გამოვა.
ცისიამ ჩაი მოსვა და შეშფოთებით გადახედა დავითს, რომელმაც გამამხნევებლად გაუღიმა.
– ვერ მივხვდი, რისი თქმა გინდა.
– წვეულება უნდა გავმართოთ. ასეთი სახით ნუ მიყურებ. თუნდაც ძალიან ვიწრო წრეში, მაგრამ ამის გაკეთება აუცილებელია, – ირაკლიმ ჯერ ცოლს გადახედა, შემდეგ შვილს. დალიმ ისეთი გამომეტყველება მიიღო, თითქოს ქმრის ნათქვამიდან ერთი სიტყვაც არ გაუგონია. ცისია დაიღრიჯა.
– ისევ რას იტყვის ხალხი... ღმერთო, როგორ მომბეზრდა ეს ყველაფერი, ძალიან მომბეზრდა. ვერ ვიტან უაზრო წვეულებებს. ყალბღიმილიან, უაზრო ადამიანებს და ვიწრო, მაღალქუსლიან ფეხსაცმელებს. არ მინდა და  გაფრთხილებთ, სიურპრიზი არ მომიწყოთ.
– კარგი, ამ თემას კიდევ დავუბრუნდებით. აღარ შეეკამათა ირაკლი.
ჩაი სრულ სიჩუმეში დალიეს და ახლად დაქორწინებულები წავიდნენ. დალიმ უსიტყვოდ აალაგა მაგიდა და საძინებელში ისე შევიდა, ქმრისთვის ზედ არ შეუხედავს. ირაკლი მიხვდა, რომ შვილისა და სიძის წასვლით არაფერი დამთავრებულა, პირიქით, მეორე „რაუნდი“ დაიწყო.
***
ცისია დავითს მხარზე მიეყრდნო და მიეხუტა.
– არ შეიძლება, ყველამ თავი დაგვანებოს? ძალიან შევწუხდი. რატომ არ შეიძლება, თავიანთი ცხოვრებით დაკავდნენ და უბრალოდ, გვაცალონ, ბედნიერები ვიყოთ. შენ გინდა, ის რაღაც წვეულება? ოღონდ გულწრფელად.
– საქმე ის არ არის, მე რა მინდა. მამაშენს ნუ ვაწყენინებთ, კარგი კაცია. ჩვენ მხარეს არის... ეს უნდა დავაფასოთ.
– და... ამიტომ მთელი საღამო მორთულ-მოკაზმული მაიმუნივით უნდა ვიჯდე და აუტანელ ადამიანებს თავაზიანად გავუღიმო, მარტო იმიტომ, რომ ასეა მიღებული? შენ ხომ ზუსტად იცი, რომ სეირის საყურებლად მივლენ.
– ასე მძაფრად ნუ აღიქვამ ამ ამბავს, – დავითი ცოლის დამშვიდებას შეუდგა, – ერთი პატარა წვეულება... ჩვენც გავერთოთ. თანაც, მიზეზი გვექნება, ანა ჩამოვიყვანოთ და გაიცნობ.
ცისიამ ამოიოხრა.
– კარგი. როგორც გინდა. ოღონდ გაფრთხილებ, წვეულება თუ ხალხმრავალი და სულელური სადღეგრძელოებით გაჯერებული იქნება, გავიქცევი...
დავითმა ცოლს თვალებში ჩახედა.
– შენ ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი საჩუქარი ხარ... არ შემიძლია, უარი გითხრა, თუნდაც გიჟურ სურვილზე. დამიჯერე, მამაშენს მარტო იმიტომ დავთანხმდი, რომ არ მინდა, შენს ძვირფას ადამიანს ვაწყენინო. ნუ გამიბრაზდები. ხომ იცი, ვცდილობ, დედაშენის გულიც მოვიგო. ვიცი, არასდროს მაპატიებს, შენი სიყვარული რომ გავბედე, მაგრამ...
– დავით, მე მიყვარხარ. ეს საკმარისი არ არის შენთვის?
– ჰო, საკმარისია, საყვარელო, საკმარისი... და ამ სიყვარულს თვალის ჩინივით გავუფრთხილდები.
***
თიკომ ბიჭის ხელი უხეშად მოიშორა და შეუბღვირა.
– ხომ გთხოვე, ძალიან ნუ გათამამდები-მეთქი.
– მერე, მე რამე დავაშავე? – მოჩვენებითი გაოცებით აიჩეჩა მხრები გუკამ, – თან ზუსტად ვიცი, რომ გსიამოვნებს, როცა გეფერები.
– მსიამოვნებს, მაგრამ ზედმეტი ნუ მოგივა.
– კარგი რა, თიკუნა. ასე რომ მელაპარაკები, ბებიაჩემი მგონიხარ.
– ანუ, ბებიაშენი ვარ?! – ერთბაშად იფეთქა თიკომ. ბიჭს ხელი ჰკრა და სავარძლიდან წამოხტა.
– მომისმინე, ახლა წავალ და აღარ დამირეკო.
გუკამ გაუცინა. ქალის გაბრაზებას მის მხიარულ განწყობაზე ოდნავადაც არ უმოქმედია.
– წადი, – უთხრა მშვიდად, – მაგრამ მე შენს დახატვას ვაპირებდი.
თიკო შეცბა.
– მართლა? უნდა დამხატო? სერიოზულად ამბობ?
– ჰო, რა იყო? ძალიან შინაარსიანი სახე გაქვს... თვალებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ – თვალებით ამბობ სათქმელს.
– თვალები? არც კი ვიცი, რა ვთქვა... და  რას ამბობენ ჩემი თვალები?
გუკამ ქალს მხრებზე მოხვია ხელი, თავისკენ შეაბრუნა და სახეში ჩააშტერდა.
– ამბობენ, რომ მოგწონვარ, თანაც ძალიან...
თიკო გაჩუმდა. მთელ სხეულში თბილმა ჟრუანტელმა ტალღასავით დაუარა და ბიჭს ტუჩებით შეეხო ლოყაზე. გუკამ კიდევ უფრო მაგრად ჩაიხუტა და კოცნა დაუწყო.
– არა, არა, არა... – თიკო გაუძალიანდა, – არ შემიძლია... გუკა, ძალიან გთხოვ...
ბიჭმა ხელი გაუშვა და ამოიოხრა.
– ხომ ვიცი, რომ შენც გინდა ის, რაც მე მინდა. ასე ჯიუტად რატომ მეწინააღმდეგები? უკვე მერამდენედ იქცევი ასე. მომწონს შენი გონიერება, მაგრამ ეს მეტისმეტია.
– ასეთ რამეებს არ ვაკეთებ.
– კარგი რა, სექსი გჭირდება. შეხედე ამ ამბავს ისე, როგორც არის. არავის წინაშე არ ხარ ვალდებული. მიეცი საკუთარ თავს უფლება, სიამოვნება მიიღო. ამისთვის სულაც არ არის საჭირო მენდელსონის მარში, თეთრი კაბა და სულელურად მოღიმარი სახეები.
გუკამ ხელი ჩაიქნია.
– აი, რატომ არ მიყვარს ზედმეტად ჭკვიანი ქალები... კარგი, როგორც გინდა. თუ ასეა, გინდა, აღარ შეგეხები, თორემ ცოდო ხარ. სურვილის დათრგუნვას ცდილობ და იტანჯები.
– მიმატოვებ? – თიკოს ხმა აუთრთოლდა.
– გვერდით რომ გყავარ, რა აზრი აქვს? მოკლედ, როგორც გინდა. თუ მეტყვი, უბრალოდ, მეგობარი ვიქნები შენი.
– მე უფრო მეტი მინდა, მაგრამ...
– ჰო, ვხვდები. ამაზე გელაპარაკებოდი. თუმცა, გადაწყვეტილება შენ უნდა მიიღო.
– არ შემიძლია, რაღაც მიშლის ხელს და მაბრკოლებს.
– თიკო, შენი პრობლემა ის არის, რომ ზედმეტად ასერიოზულებ ყველაფერს... და რომ გითხრა, შენი ცოლად შერთვა მინდა-მეთქი, დაბრკოლებები მოგეხსნება?
– ეს ხომ სიმართლე არ არის? შენ ჩემი ცოლად შერთვა არ გინდა. გგონია, ტყუილს ვერ მივხვდი? მაგრამ არ იფიქრო, ვბრაზობ, ასე არ არის. უბრალოდ, სიმართლეს თვალებში უნდა შევხედო და ვაღიარო, რომ არაფერი გამოგვივა.
გუკამ მხრები აიჩეჩა.
– ანუ, იმის თქმა გინდა, რომ აღარ შემხვდები?
– არ ვიცი, – ამოიოხრა თიკომ, – აქვს აზრი?
– აზრი რა შუაშია? ჩემთან შეხვედრა ან გინდა, ან არ გინდა.
– მინდა, გუკა, ძალიან მინდა, თუმცა...
– რატომ... რატომ? ვერ ვხვდები, თავს რატომ იწვალებ? მაგრამ ესეც შენი გადასაწყვეტია. წამოდი, გაგაცილებ.
– აღარ დამხატავ? – დანანებით ჩაილაპარაკა ქალმა.
– რაღაც სურვილი გამიქრა. სხვა დროს იყოს, – ნაძალადევად გაუღიმა გუკამ და პერანგის ღილები შეიკრა.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში