გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-45(828)

 ნიას თავი ღირსეულად ეჭირა. ანდრო ირონიაშეპარული ღიმილით ადევნებდა თვალს და აღიარა, რომ გოგო დაკისრებულ მოვალეობას კარგად გაუმკლავდა. არაფერი შეშლია. მოზომილად იღიმებოდა და საკმაოდ თავაზიანიც ჩანდა. სამაგიეროდ, დავითი იყო დაძაბული. ცისიას წინააღმდეგობა ვეღარ გაუწია, თორემ კარგად ხვდებოდა, რომ ქალის ადგილი აქ არ იყო. შეიძლება, ეჩვენებოდა, მაგრამ გაიფიქრა, რომ კლინიკის თანამშრომლები დაძაბული მზერით და ნაძალადევად უღიმოდნენ... მათ დახვედრას გულწრფელობა აკლდა. ყველაფერს ხელოვნური იერი დაჰკრავდა – მისალმებასაც, სიხარულსაც და მოწიწებულ, პატივისცემის გამომხატველ მზერასაც... დავითი დაითრგუნა. ცისიას მექანიკურად ჩაავლო ხელი და თითებზე მაგრად მოუჭირა. გოგომ იგრძნო, რისი თქმაც უნდოდა ამ ჟესტით კაცს და ინიციატივა თავად აიღო. პირველად თიკოსკენ შებრუნდა და გულითადად გაუღიმა.
– ყველაზე კარგად თქვენ მახსოვხართ. თვალი რომ გავახილე, პირველი, ვინც დავინახე, თქვენ იყავით....
– მოდი, არ გვინდა იმაზე ლაპარაკი, რა პირობებში ვნახეთ ერთმანეთი პირველად, – თიკო ცისიასთან მივიდა და მკლავზე მოჰკიდა ხელი. მერე დავითისკენ შებრუნდა.
– გილოცავთ. ყველას ძალიან გაგვიხარდა. ისიც გვიხარია, რომ დაბრუნდით და ჩვეულ რიტმში გავაგრძელებთ მუშაობას.
– ჰო, რა თქმა უნდა. ჩემი დასვენება და არდადეგები დასრულდა. სრული დატვირთვით შევუდგები მუშაობას.
– თქვენი მეუღლეც ჩვენი კოლექტივის ნაწილი გახდება? – მეტიჩრულად წამოსცდა ლალის – ინტენსიური განყოფილების ექთანს.
– არა, მეტისმეტად მძიმე ტვირთი იქნება მისთვის. ისიც საკმარისია, რომ ჩემი ცხოვრების ნაწილი გახდა, თანაც დიდი ნაწილი, – ისეთი გულწრფელი აღფრთოვანებით წარმოთქვა დავითმა, რომ იქ მყოფებმა ტაში დაუკრეს. ნიამ კბილები გააღრჭიალა და თავი მიაბრუნა. ანდროს მხედველობიდან არ გამოჰპარვია გოგოს ეს ჟესტი. გამაფრთხილებლად მიიტანა თითი ტუჩთან და ნიას ანიშნა, თავი შეიკავე, ყველაფერს გააფუჭებო. მოგვიანებით, როცა ცისია და დავითი მთავარი ექიმის კაბინეტში შევიდნენ, მედპერსონალიც წავიდ-წამოვიდა, ანდრო ნიასთან მივიდა. მკლავზე მოჰკიდა ხელი და გვერდით გაიყვანა.
– შენ ხომ არ გაგიჟდი, რანაირად იქცევი? გინდა, დღესვე მიგაბრძანონ აქედან? რას უბღვერდი იმ გოგოს... ის საერთოდ რა შუაშია? იდგა დაბნეული და თვალებგაფართოებული, დამფრთხალი წიწილასავით იყურებოდა.
– კარგი, კარგი, მაგ დამფრთხალმა წიწილამ, როგორც შენ უწოდებ, კაცი ამახია.
– ნია, ცოტა ჭკვიანურად იფიქრე და იაზროვნე. თუ ასე გააგრძელებ, ჩვენი გეგმის განხორციელებას ვერ შევძლებთ.
ნიამ ყოყმანით და ეჭვით შეხედა.
– შენ გგონია, რამე გამოგვივა? ვერ ნახე, როგორ შესციცინებდა? თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილებამდე შეყვარებულია.
– ეგ – ბატონი დავითი და არც მიკვირს. ასეთი ნორჩი, ლამაზი და საყვარელი გოგო ჰყავს გვერდით.
– მე არ ვიყავი ნორჩი, ლამაზი და საყვარელი? – აღშფოთდა ნია და ბიჭს გააფთრებით შეხედა, – რით ვარ მაგ გაწუწულ კნუტზე ნაკლები, იმიტომ რომ, ავარიაში არ მოვყევი? გული მერევა, როცა მათ ვუყურებ, ამაზრზენია...
– გეთანხმები. ბაბუა და შვილიშვილივით არიან, – დაეთანხმა ანდრო, – მაგრამ არის ამაში რაღაც ამაღელვებელი.
– გაჩუმდი, თორემ მოგკლავ! – გაცხარდა ნია, – აქ მაინც რატომ მოათრია? ბებერი სულელი... აი, შემომხედეთ, რა ქალს შევუყვარდიო? შტერი... თანაც ნაძირალა. ხომ შეეძლო, ცოტა ჩემზეც ეფიქრა. მაგრამ ფეხებზე დამიკიდა. ამას არ ვაპატიებ! უნდა ვანანო... ძალიან უნდა ვანანო და ვაღიარებინო, რომ საზიზღრად მომექცა.
– ამის დროც მოვა. მაგრამ, თუ შენ ჭკუას არ მოუხმობ და შეგამჩნევენ, მათ მიმართ მტრულად რომ ხარ განწყობილი, არაფერი გამოგვივა, საერთოდ არაფერი. იფიქრე ამაზე.
– ვაიმე, ვერ ვფიქრობ. ძალიან ვარ ნერვებმოშლილი და გამწარებული.
– გეტყობა და სანამ დავითსაც შეუტყია, დამშვიდდი. თუ გინდა, მე დაგამშვიდებ, ხომ იცი, როგორ კარგად გამომდის ეს...
ნიამ ამრეზით შეხედა.
– გინდა, საერთოდ გადავირიო?
– რატომ? ჩვენ ხომ შეთანხმება გვაქვს?
– ანდრო... საშინლად, საშინლად ვარ გამწარებული. შენ ჩემს ადგილას არ ხარ და ვერ მიხვდები ამას. შეურაცხყოფილი ქალი კი ძალიან საშიში შეიძლება, იყოს.
ანდრო გოგოსთან მივიდა და მოეხვია.
– ჩემთვის არ ხარ საშიში, საყვარელიც კი ხარ... ვგიჟდები, როცა ბრაზობ, ისეთი სექსუალური ხარ ამ დროს... მაგრამ ახლა ეს სექსუალობა მთავარ ბრძოლას წაგაგებინებს.
– ჰო, თუკი საერთოდ იქნება ეს ბრძოლა, – ჩაილაპარაკა ნიამ, – მეეჭვება, რომ რამე გამოგვივა. ძალიან არის შეყვარებული.
– ეს ხომ უკვე თქვი, – ჩაიცინა ანდრომ, – და მეც გითხარი პასუხი. შენ მთავარი გამოგრჩა, საყვარელო.
– რა არის ეს „მთავარი“? – გამოაჯავრა ნიამ.
– ცისია... ყოველთვის ასეთი გულუბრყვილო არ იქნება. ჯერ ეიფორიაშია... თანაც, ჩვენ გვაწყობს მისი გულუბრყვილობა.
– შენ რაღაც გეგმა გაქვს. ასეა? მოყევი.
ანდრომ უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია.
– არა. აქ და ახლა, არა. ყოველ წუთს შეიძლება, ვიღაც შემოვიდეს, მაგრამ შეგიძლია, ჩემი იმედი გქონდეს, არ დაგაღალატებ.
– კარგი... ანუ, მარტო ის მევალება, რომ დავმშვიდდე.
– ჰო, მარტო ეს გევალება. წადი და მიხედე საქმეს.
– მოიცა, დავითმა ჩემთან ლაპარაკი რომ მოინდომოს?
– მოინდომოს მერე, რა პრობლემაა. იმიტომაც გითხარი, რომ უნდა დამშვიდდე. გახსოვდეს, რომ შედეგი გაცილებით მნიშვნელოვანია და დროებით დათმობად აუცილებლად ეღირება.
ნიამ ნაძალადევად გაიღიმა.
– კარგი, შევეცდები.
– კი არ შეეცდები, დამპირდები, რომ ბატონი დავითი მღელვარებას ვერ შეგატყობს.
– ოჰ, ეგ ბატონი დავითი... რატომ ვერ მივხვდი, ასეთი მექალთანე და გარყვნილი თუ იქნებოდა...
– არა, ნია, ჩვეულებრივი მამაკაცია... ერთი რიგითი, ჩვეულებრივი მამაკაცი.
***
დავითმა ყურმილი აიღო.
– თიკო, შეგიძლია, ყავა მომიტანო? მე რომ მიყვარს, შენ იცი... არა, ჩემი მეუღლე ყავას არ სვამს. წვენი – შეიძლება. გმადლობ...
ცისიამ ქმარს შეხედა.
 – შენ აქ მთელი დღე აპირებ დარჩენას?
– რა თქმა უნდა, – დავითს ცოლის გულუბრყვილო შეკითხვაზე გაეცინა. ეს ჩემი სამსახურია, ცისია...
– ჰო, მაგრამ უფროსი შენ ხარ. მაშინ შეგიძლია, წახვიდე, როცა მოგესურვება... ჰოდა, წამოდი, გავისეირნოთ. მთაწმინდაზე ავიდეთ ან, სულაც, ქალაქგარეთ გავიდეთ.
დავითმა ფრთხილად მოიცილა ცოლის მკლავები და უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია.
– არა, საყვარელო, ასე არ გამოვა. ისედაც დიდხანს არ ვიყავი. მოიცადე, მამაშენი მირეკავს...
დავითი ააღელვა და ააფორიაქა სიმამრის ზარმა. წამოწითლდა და თითები ნერვიულად აათამაშა მაგიდის ზედაპირზე.
– დიახ, ირაკლი... რა თქმა უნდა, ვხვდები... არა, აქ არის, ჩემ გვერდით... არა, ჯერჯერობით სასტუმროში გავჩერდით. რაღაც გეგმები გვაქვს... გავიგე... დიახ, ვეტყვი ცისიას და თქვენ როგორც გვირჩევთ, ისე მოვიქცევით... ახლა? ჯერ კლინიკაში ვართ. ცისია კარგად არის, სამსახურში გავედი. კარგი, დაველოდები თქვენს ზარს.
დავითმა ყურმილი დადო.
ცისიამ ვერ აიტანა მისი დუმილიანი მზერა და მოუთმენლად ჰკითხა:
– რა ხდება? რა უნდოდა მამაჩემს?
– დედაშენმა ყველაფერი გაიგო. უთქვამს ირაკლის... იმის წარმოდგენაც კი არ მინდა, როგორი რეაქცია ექნებოდა დალის... ალბათ, როგორ ვძულვარ, – ამოიოხრა კაცმა.
– თუ რეაქციებით ვიმსჯელებთ, შენს შვილსაც ძალიან უნდა ვძულდე, – საყვედურნარევი კილოთი  ჩაილაპარაკა ცისიამ და მერე, მოულოდნელად გაიღიმა.
– კარგი. მოდი, ამ ყველაფერს იუმორით შევხედოთ და ცოტა გავხალისდეთ.
კაცს თითქოს ლოდი მოეხსნა გულიდან.
– როგორ ახერხებ ამას? საიდან გაქვს ასეთი სიმსუბუქე?! ისეთი გადამდებია შენი თავისუფალი ნება და სიხალისე... მეშინოდა დედაშენთან შეხვედრის და აღარ მეშინია.
– არც უნდა გეშინოდეს. ის ხომ დედაჩემია, – გადაიკისკისა ცისიამ და ქმარს ლოყაზე მიეხუტა, – ჩემი, ფიქრებითა და დარდებით დამძიმებული ექიმი... მოდი, ერთად ვებრძოლოთ მაგ შენს სიმძიმეს, კარგი?
– კარგი, – დაეთანხმა დავითი ღიმილით.
კაბინეტის კარი სოსომ შემოაღო და უხერხულობისგან ჩაახველა. ცისიას არც უფიქრია ქმრის მუხლებიდან წამოდგომა. დავითი გაწითლდა.
– ცისია, სავარძელში გადადი, საყვარელო, მე და ბატონ სოსოს საქმე გვაქვს.
– კარგი. თუმცა, მიმაჩნია, რომ ბატონი სოსო ექიმიც შენი გუნდის წევრია, ისევე, როგორც მე. მეშლება?
– არა, ნამდვილად არ გეშლებათ, – ღიმილით დაეთანხმა სოსო, რომელმაც სწრაფად აუღო ალღო სიტუაციას. დავითთან მივიდა და ხელი ჩამოართვა.
– ძალიან გამიხარდა თქვენი ამბავი. მაპატიეთ, რომ ქვემოთ ვერ ჩამოგისწარით. ვიმორიგევე წუხელ და ჩამეძინა.
– რას ამბობ, სოსო, პირიქით. მადლობელი ვარ შენი, რომ ჩემს აქ არყოფნაში, კლინიკას წარმატებით გაართვი თავი. მითხრა თიკომ... რამდენიმე ოპერაციაც გაგიკეთებიათ.
– ჰო. ნორმალურად ჩაიარა ყველაფერმა. დიდი ხნით დაგვიბრუნდით?
დავითმა ცოლს გადახედა და გაიღიმა.
– საკმაოდ დიდი ხნით. უნდა ვიმუშაო. ცოლი ამის ნებას მრთავს. მომენატრა საოპერაციოში ყოფნა.:
– მიხარია. ხომ არაფერი გჭირდებათ? შემოვლაზე უნდა გავიდე.
– წადი, წადი, ხალათს ჩავიცვამ და მეც შემოგიერთდები.
სოსო რომ გავიდა, ცისიამ კეკლუცად გააპროტესტა.
– ესე იგი, მტოვებ? არა, რა... აქ მარტოს მომწყინდება.
– მძღოლს ვთხოვ და სასტუმროში წაგიყვანს... ან ცოტა ხანი გაერთე. მალე დავბრუნდები.
– არ მინდა არც აქ და არც სასტუმროში.
დავითი შეწუხდა.
– ასე არ გამოვა. მითხარი, რომ ხუმრობ. ხომ ხვდები, რომ ჩემს მძიმე დღის რეჟიმთან მოგიწევს შეგუება.
– ვიცი... და რაღაც მოვიფიქრე, – ონავრულად აუციმციმდა თვალები ცისიას და დავითი მიხვდა, რომ მის ვერცერთ სურვილს ვერ გაუწევდა წინააღმდეგობას.
– კლინიკას იურისტი ჰყავს?
დავითი არ ელოდა ასეთ შეკითხვას და დაიბნა.
– რატომ მეკითხები? მგონი, ჰყავს. ჰო, უნდა გვყავდეს.
– მე ვიქნებოდი კლინიკის იურისტი. სამსახურიდან წამოვალ და აქ დავიწყებ მუშაობას. სულ შენთან ვიქნები. აქვე, შენი კაბინეტის გვერდით გავიკეთებ ოთახს და როცა მოგვინდება, მაშინ შეგვეძლება ერთმანეთის ნახვა. ხომ კარგად მოვიფიქრე?
– არაჩვეულებრივად. მაგრამ ოთახის გაკეთება, ალბათ, საოპერაციოს გვერდით აჯობებს. უფრო მეტ დროს იქ ვატარებ.
– როგორი საყვარელი ხარ.. მოგიწევს ჩემთვის დროის პოვნა.
– კარგი. მე ახლა შემოვლაზე წავალ და დავბრუნდები. ჩაი ან ყავა თუ მოგინდება, აი, ამ კლავიშს დააჭირე თითი და ექთანი შემოვა.
– გმადლობ, მივხედავ თავს. მამაჩემს აღარ დაურეკავს?
– არა... და ალბათ, საღამოს დაგვიბარებენ დედაშენთან... ძალიან მეშინია და განვიცდი.
– ჰო, შეგეტყო, როცა მამაჩემის ნომერი დაინახე. დედაჩემი მაგრად „მოგაწვება“, მაგრამ ნუ გეშინია – მე შენ გვერდით ვიქნები. უკანდახევის საშუალებას არ მოგცემ და გავუძლებთ როგორმე.
– მე მესმის მისი, ამიტომაც გამიჭირდება თავის დაცვა.
ცისია აღშფოთდა.
– თავი კი არა, ჩვენი სიყვარული უნდა დაიცვა. სიყვარულს კი ასაკი არა აქვს.
– ეგ მართალია, მაგრამ მისი პოზიციიდან რომ ვუყურებ ამ ყველაფერს, ცოტა ეჭვი მეპარება. ჩემი თავი წარმოვიდგინე მის ადგილას. არ მენდომებოდა, ანა ასაკით თავისზე ბევრად უფროს კაცს გაჰყოლოდა ცოლად და ალბათ, წინააღმდეგობასაც გავუწევდი.
– არა, დავით... ეს ჩემი ცხოვრებაა, ეს ჩვენი ცხოვრებაა და თავადვე უნდა გადავწყვიტოთ, ვის გვერდით ვიქნებით.
– ჰო, ეგეც მართალია. მაგრამ, დედაშენთან აშკარა და პირდაპირი დაპირისპირება მაინც არ გვინდა. მის დედობრივ გრძნობებს გავუწიოთ ანგარიში.
– როგორც გინდა, – მხრები აიჩეჩა ცისიამ, – მაგრამ იცოდე, მისგან შენზე თავდასხმებს ვერ ავიტან. არ გავალანძღვინებ შენს თავს.
– მაშინ, ხომ არ აჯობებს, ჯერ მე ვნახო და დაველაპარაკო?
– არა. ყოველთვის და ყველგან ერთად ვიქნებით, – გაჯიუტდა ცისია, – მით უმეტეს, იქ, სადაც ერთმანეთის დაცვა იქნება აუცილებელი.
დავითს უსიამოვნოდ ენიშნა ცოლის სიტყვები. მოაგონდა, რომ ნიასკენ ერთხელაც არ გაუხედავს. შიში და რიდი მძლავრობდა მასში. თუმცა, იმასაც ხვდებოდა, რომ გოგოსთან პირისპირ შეხვედრა და საუბარი აუცილებლად მოუწევდა...
დერეფანში გასულს კართან ანდრო დახვდა.
– მიხარია, რომ ისევ სრული დატვირთვით ამუშავდებით.
– ანდრო, შენ ძალიან კარგი ბიჭი ხარ. მინდა, პირადად ჩემთან იმუშაო. შენში ვხედავ პოტენციალს და ერთად განვავითაროთ.
ბიჭს სახე გაუნათდა.
– მე? ბატონო დავით... ეს დიდი პატივია... ვოცნებობდი ამაზე.
– ყველაფერს გასწავლი, რაც ვიცი. გვერდიდან არ მოგიცილებ. სოსოზე დიდ იმედებს ვამყარებდი, მაგრამ მიღწეულით კმაყოფილდება. ქირურგისთვის კი ეს ძალიან დამღუპველია... ოღონდ არ უნდა დამაღალატო.
– ბატონო დავით, გპირდებით... სახლში საერთოდ არ წავალ, სულ აქ ვიქნები! – წამოიძახა ანდრომ.
– სახლში არ წახვიდე, არ ჭამო, არ დაიძინო და გოგონებს არ შეხვედო-მეთქი, არ მითქვამს, – იხუმრა ბატონმა დავითმა, – წავიდეთ, სოსოს შემოვლა აქვს, შევუერთდეთ.
– პაციენტიც რომ გელოდებათ? სხვა კლინიკიდან გადმოიყვანეს ოჯახის წევრებმა... ჩემი შეფასებით, სასწრაფო საოპერაციოა.
– კარგი. აბა, ვნახოთ... – დავითმა კმაყოფილებით მოიფშვნიტა ხელები, – უჰ, როგორ მომენატრა ეს ყველაფერი.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში