გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-44(827)

 ლევანმა ყურმილი დადო და ცოლს შიშით შეხედა. ჩუმად ვეღარ იქნებოდა. მესამე დღე სრულდებოდა, დავითი და ცისია, თბილისში, დავითის სახლში იყვნენ. დალიმ კი ამის შესახებ არაფერი იცოდა.
– ვინ რეკავდა, ლევან? – ტელევიზორს ხმა ჩაუწია ქალმა და ქმარს კითხვით სავსე მზერა მიაპყრო.
– დავითი იყო.
– დავითი? – დალიმ გადამრთველი პულტი დივანზე მიაგდო, წამოხტა, ქმართან მივიდა და სახეში ჩააშტერდა, – მერე?
– ყველაფერი კარგად არის. ჩამოვიდნენ, – ნელა, უხალისოდ წარმოთქვა ლევანმა. სიტყვებს წელავდა და ცოლს სახეში არ უყურებდა. ქალი რაღაცას მიხვდა.
– მოიცა, რას ნიშნავს, ჩამოვიდნენ?! მერე, სად არიან? რატომ აეროპორტში არ ვართ, რატომ არ ვხვდებით? გამაგებინე, რას დგახარ? წამოდი, წავიდეთ!
– საჭირო არ არის. დალი, რაღაც უნდა გითხრა. ოღონდ პირობა მომეცი, რომ არ ინერვიულებ და ამ ამბავს ისე შეხედავ, როგორც შენი შვილისთვის ძალიან სასიკეთოს და მნიშვნელოვანს.
ქალმა ხელები უღონოდ ჩამოუშვა და ქმარს შეშლილივით შეხედა.
– რას მიმალავ, ლევან? შენ მე სულელი გგონივარ? ახლავე მითხარი, რა ხდება!
– არა, სანამ არ დამპირდები, რომ თავის ხელში აყვანას შეძლებ, არაფერს გეტყვი. გესმის, რასაც ვგულისხმობ?
– დალიმ ერთხანს ჩუმად უყურა ქმარს, მერე მკლავებში წაავლო ხელი და ჯანჯღარი დაუწყო. თან ყვიროდა:
– შენ ხვდები? ხვდები, მე ახლა რა დღეში ვარ? გესმის რა მდგომარეობაში ჩამაგდე? იქნებ ფიქრობ, გამაცურებთ და გამაბრიყვებთ ლამაზი სიტყვებით. ის მოხდა, რისიც მეშინოდა. სად არის, ლევან, ჩემი შვილი? წადი და ახლავე აქ მომიყვანე! არაფრის გაგონება არ მინდა, წადი და მოიყვანე!
– დალი, მომისმინე, – ცოლის დამშვიდებას შეეცადა ლევანი. ეს ცისიას არჩევანი იყო და მე მას გავუგე, იმიტომ რომ, მისი ბედნიერება მინდა. შენც ასე უნდა იფიქრო. ძალიან გთხოვ, ცისიაზე იფიქრე.
– რა? რისი თქმა გინდა, რას ნიშნავს ცისიას არჩევანი? გინდა თქვა, რომ ჩემი შვილი იმ ბებერ კაცთანაა?! იმ ბერიკაცს ჩაუგდე ხელში ჩემი ანგელოზი გოგო? ლევან, გაგიჟდი?! მითხარი, რომ გაგიჟდი, ან მე გავგიჟდი და მომესმა, სწორად ვერ გავიგე შენი ნათქვამი.
– წყალს მოგიტან, – გადაჭრით თქვა ლევანმა, მაგრამ ქალი მაჯაში სწვდა და არ გაუშვა.
– მოიცადე, სად არის ჩემი შვილი? – უკანასკნელად გეკითხები.
– დავითთან, მათ... მათ... ცისიას ის უყვარს... ცოლად გაჰყვა. აი, სიმართლე ესაა. მორჩა, ახლა ყველაფერი იცი.
დალიმ ქმარს ხელი ჰკრა, საძინებელი ოთახისკენ გაიქცა და საწოლში პირქვე ჩაემხო. ლევანი უკან მიჰყვა.
– საყვარელო, მომისმინე...
– არა, არა! არც კი იცი, რა თქვი. ჩემი ცხოვრება შეიცვალა დღეს, მთლიანად შეიცვალა და თავდაყირა დადგა. დავიღუპე... რა, რა უნდა გავაკეთო ახლა, – ქალი ხმამაღლა აქვითინდა. ტიროდა და მთელი სხეულით ცახცახებდა. ყურადღებას არ აქცევდა ქმრის სიტყვებს. ლევანი ამაოდ ცდილობდა მის დამშვიდებას. დალი ერთბაშად გაჩუმდა. წამოხტა და შეშლილივით წამოიყვირა:
– მე ვიცი, ვიცი, რაც უნდა გავაკეთო! წავალ და ცისიას ძალით წამოვათრევ. რადაც უნდა დამიჯდეს, აუცილებლად წამოვათრევ. შენ კი გამომყვები. გესმის? და ყველაფერს გააკეთებ, ცისია რომ დავიმორჩილო.
– არ წამოვალ. ჰო, რატომ მიყურებ? მე არ წამოვალ და შენც არსად წახვალ. დალი, სულ ერთი წუთით დაფიქრდი. შეეცადე, საკუთარ თავზე და იმაზე კი არ იფიქრო, ხალხი რას იტყვის, არამედ შენს შვილზე, რომელსაც უფლება აქვს, უყვარდეს ის, ვინც თავად უნდა.
– შენ, მგონი, გაგიჟდი, ხო? რა სიყვარულზე მელაპარაკები? გადამირია შვილი, გააბრიყვა, მოატყუა ჩემი გოგო, ჩემი ერთადერთი გოგო. შენ რა მამა ხარ, შვილი გეღუპება და მშვიდად ამბობ, ეს მისი არჩევანიაო. თითქოს ცისიას არჩევანი ჰქონდა. ან როგორ მომატყუე, ეს როგორ გააკეთე?!
– დალი, შეეგუე აზრს, რომ ცისია დიდი და დამოუკიდებელი ადამიანია. შენი ეგოიზმი გვერდზე გადადე და ისე იფიქრე ამ ყველაფერზე. მე ვიცი, შენ ეს შეგიძლია.
ქალმა თავზე იტაცა ხელები.
– წამიყვანე მასთან, ლევან!
კაცმა თავი გააქნია.
– არა, სანამ არ დამშვიდდები, სანამ პირობას არ მომცემ, რომ იქ ისტერიკას არ მოაწყობ, არ წაგიყვან.
– დედამისი რომ ვარ, დაგავიწყდა?
– არა, სწორედ ეგ რომ მახსოვს, იმიტომაც არ წაგიყვან. გინდა, ცისიამ ინერვიულოს? ის ახლა ბედნიერია. რატომ უნდა ჩააშხამო?!
– მე უნდა ჩავაშხამო, მე? – დალიმ მკერდზე მიიდო გაშლილი ხელი, – ღმერთო, ახლა გული გამისკდება... ისეთი სულელი ხართ მამა-შვილი, ვერც ხვდებით, რამდენად მყიფეა და დროებითი ეგ ბედნიერება. ცისიას მადლიერების გრძნობა სიყვარულში ერევა, შენ კი ახალისებ მის დაბნეულობას. იცი, რა მოხდება, როცა ამ ეიფორიული მდგომარეობიდან გამოვა? – მოგიტრიალდება და გეტყვის, – შენ სად იყავი, მე რომ კლდიდან ვვარდებოდი, ხელი რატომ არ მომაშველეო.
– შეიძლება, – პირქუშად დაეთანხმა ლევანი, – მაგრამ ეს მისი ცხოვრებაა. აი, რა მინდა, რომ გაიგო. რამდენიც უნდა ვუმტკიცოთ ცისიას, რომ ცდება, არაფერი გამოგვივა. იმიტომ რომ, ცისიას თავისი ცხოვრება უნდა ჰქონდეს.
– გისმენ და ნელ-ნელა უფრო მეშლება ნერვები. ასე მგონია, გაუაზრებლად ლაპარაკობ, რასაც შენი შვილის ბედთან კავშირი არა აქვს. წარმოგიდგენია მაინც, როგორ უნდა გამოჩნდნენ ხალხში, საზოგადოებაში, რას იტყვიან ჩვენზე, ჩვენს შვილზე? თავი აღარ გამოგვეყოფა ნათესავ-მეგობრებში.
ლევანმა ცოლს შეხედა და ჩაეცინა:
– ასეც ვიცოდი, შენ ეგ გადარდებს, ცისია კი არა.
– შენ არ გადარდებს? არ მჯერა, რომ არ გადარდებს, მაგრამ მე მეჯიბრები.
– საიდან მოიტანე ეს სისულელე? შენთან ჯიბრი როდის მახასიათებდა, მაგრამ ახლა ცისიაზე ვფიქრობ. თუ ჩვენ არ დავუდგებით მხარში, უფრო მეტად გაუჭირდება.
– აჰა, ანუ აღიარებ, რომ ამ ნაბიჯით შენმა შვილმა ცხოვრება დაინგრია.
– წინასწარ დასკვნებს ნუ გავაკეთებთ. ჩვენ თუ ხელს შევუწყობთ, მისი ბედნიერება დიდხანს გაგრძელდება.
– ვაიმე, თურმე როგორი იდეალისტის გვერდით ვცხოვრობ. ის კაცი შენზე უფროსია, მგონი. ცისია კი ცხოვრებას ახლა იწყებს. სულ ერთი წუთით წარმოიდგინე, როგორ იქნებიან ერთად. ვერ მიყურებ, ხომ თვალებში?! არ შეგიძლია, წარმოიდგინო, იმიტომ რომ, საშინელებაა, არა? მე ვერ გავუძლებ ამას, მოვკვდები და იქნებ კარგიც იყოს.
– დალი, გინდა, ცოტა დავლიოთ? ვისკის მე გავაზავებ.
ქალმა დაიგმინა.
– ვისკი უშველის ჩემს უბედურებას, ლევან?
– უბედურები მაშინ ვიქნებოდით, ცისია რომ დაღუპულიყო იმ ავარიაში.
– ეჰ, ლევან, ლევან. ღმერთო, რატომ ჩაგვყარე ამ დღეში. ცისია უნდა ვნახო. წამიყვანე, ძალიან გთხოვ.
***
დავითი ღიმილით უყურებდა ბავშვივით გახალისებულ ცოლს. ცისია ჩემოდნებიდან ევროპაში ნაყიდ ტანსაცმელს ალაგებდა და არჩევდა.
– ძალიან ბევრი რაღაც გვიყიდია, დავით. როდის უნდა ჩავიცვა ეს ყველაფერი? ჯერ ბოლომდე არ გამოვჯანმრთელებულვარ, ისევ მიჭირს გადაადგილება.
– არა, აღარ გიჭირს. ეს უმნიშვნელო პრობლემებია იმასთან შედარებით, რაც იყო. პრობლემებსაც ვერ დავარქმევ.
– ძალიან მწყდება გული, შენი შვილი რომ ვერ გავიცანი. რაღა მაინცდამაინც ჩვენი ჩასვლისას გახდნენ ავად?
– ჰო, ძალიან შევწუხდი მეც, მაგრამ შენთვის ახლა ვირუსი და ავად გახდომა  არაფრით არ შეიძლება. არა უშავს. ჩავალთ მათთან ან ისინი ჩამოვლენ. მირიანი ხომ გაიცანი?!
– მომეწონა შენი სიძე, ეტყობა, რომ პატივს გცემს.
– ჰო, ძალიან კარგი ბიჭია, – დავითი ცოლთან მივიდა და მოეხვია, – შენ არ იცი, როგორ გამაბედნიერე. ჩემი დედოფალი ხარ, ჩემი მბრძანებელი. არ ვიცი, რისთვის დავიმსახურე ასეთი დიდი სიხარული. რატომ გამომიგზავნა ღმერთმა შენი სახით ასეთი საჩუქარი...
– დავით, არ მომწონს, როცა ასე ლაპარაკობ. ჰო, მართლა, ჩვენს სახლში როდის წავალთ? სასტუმროში დიდხანს უნდა ვიყოთ?
დავითმა ცოლს ხელები დაუჭირა და თითები დაუკოცნა. მერე ღიმილით წარმოთქვა, – შენთვის სიურპრიზი მაქვს. იცი, რა ვიფიქრე? არ მინდა, იმ სახლში მიგიყვანო, სადაც ჩემი ცხოვრების ის პერიოდი გავატარე, როცა შენ იქ არ იყავი. ახალი სახლი ვიყიდოთ. შენ თვითონ აარჩიე. ყველაფერი ახალი შევიძინოთ: ავეჯი, აქსესუარები, ჭურჭელი, რაც დაგვჭირდება.
ცისიამ მხრები აიჩეჩა.
– კარგი, რადგან ასე გინდა. თუმცა, მე ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ. მამაჩემს დაურეკე?
– ჰო, წეღან ველაპარაკე.
– მერე?
– ეტყვის დედაშენს.
ცისია მოიღუშა.
– დედაჩემი, დარწმუნებული ვარ, გაგიჟდება. ძალიან გაუჭირდება ჩვენს ამბავთან შეგუება.
– ჩვენს ამბავთან შეგუება მეც მიჭირს, – უხერხულად შეიშმუშნა დავითი, – კარგი იქნებოდა, სულ ასე ვყოფილიყავით, ჩვენთვის და არავის შევეწუხებინეთ.
– მე კი მინდა, ჩემი ბედნიერების ამბავი ყველამ გაიგოს. რატომაც არა?! ჩვენ ხომ გვაქვს უფლება, ბედნიერები ვიყოთ?
– ცისია, საყვარელო, ჩვენ აუცილებლად გამოვიყენებთ ამ უფლებას, მაგრამ ხომ იცი, საზოგადოების აზრი არაერთგვაროვანი იქნება.
– რა თქმა უნდა, ვიცი. ისე ნუ მიყურებ, როგორც ბავშვს. მგონი, ის ერთხელ უკვე გთხოვე. ჩემი ეს ნაბიჯი ბოლომდე იყო გააზრებული, თუ გინდა, ყველაფერს გეტყვი – მე მივხვდი, შენმა შვილმა ჩემთან შეხვედრა რომ არ მოინდომა. მოხიბლული ვარ, როგორ ოსტატურად „გამოვძვერით” სიტუაციიდან. არა უშავს, დავით. ძალიან კარგად მესმის ანასი. მეც ზუსტად ასეთი რეაქცია მექნებოდა, მამაჩემს შვილის ტოლი გოგო რომ მოეყვანა ცოლად. მაგრამ ისიც ვიცი, რომ, როცა ანას პირველი ემოცია გაუვლის, ის აუცილებლად მოინდომებს ჩემს გაცნობას. ესეც ადამიანური თვისებაა. ინტერესი არ მოასვენებს.
– ძალიან ჭკვიანი ხარ, – დავითი ცოლს თმაზე მიეფერა, – მითხარი, რა გავაკეთო შენთვის და ყველაფრისთვის მზად ვარ.
– შენ უკვე გააკეთე ეს ჩემთვის. სიყვარულის აღიარების რომ არ შეგეშინდა.
– რესტორანში ჩავიდეთ, მერე – აუზზე. შენთვის ცურვა აუცილებელია. კუნთები სულ უნდა მუშაობდეს. ხვალ კლინიკაში მივალ. დიდი ხანია, მიტოვებული მაქვს. შენ ხომ არ მოიწყენ?
– არა, იმიტომ რომ, მეც შენთან ერთად წამოვალ.
– ცისია...
– უარს არ მივიღებ. შენ გვერდით მინდა ყოფნა, ყოველთვის და ყველგან. სასტუმროც შეიძლება, ხუთვარსკვლავიანია, მაგრამ მე მაინც ჩემი სახლი მირჩევნია. ამიტომ, ბინის ყიდვაც დავაჩქაროთ.
– ჰო, ხვალვე მივიდეთ სამაკლერო ოფისში და ავარჩიოთ. ძველ ბინას ანას ვაჩუქებ. იქ მისი ბავშვობის მოგონებებია. და კიდევ, მინდა, მანქანა გიყიდო, რას იტყვი, მართვას შეძლებ?
– შევძლებ, მაგრამ არ მინდა. მირჩევნია, პირადი მძღოლი მყავდეს და ეს მძღოლი შენ იყო.
– ჩემო სიხარულო, როგორ მაბედნიერებ.
***
ლალიმ საორდინატოროს კარი შეაღო და იქაურობა მოათვალიერა.
– ყველა როგორ გაკრეფილა. უი, ბატონო სოსო, თქვენ ვერ შეგნიშნეთ. ქვემოთ არ ხართ? ჩვენები იქ არიან. ბატონ დავითს ხვდებიან, მეუღლესთან ერთად მოვიდა.
– ჰო, ვიცი, ვიცი, – ჩაილაპარაკა სოსომ და წამოდგა, – დაღლილი ვიყავი და წამოვწექი. იმედია, ახლა მაინც მიხედავს კლინიკას. გადადებულ ოპერაციებსაც გავაკეთებთ.
– თქვენ ცუდ გუნებაზე ხართ? – ლალი ინტერესით მიაშტერდა ქირურგს.
– არა, ხომ გითხარი, დავიღალე-მეთქი, – წესიერად არ მძინებია. მთელი კლინიკა ჩემზეა.
– ანუ, არ წამოხვალთ? – დაიბნა ლალი.
– სად, ლალი? – ტონი გაიმკაცრა სოსომ, – ვერ მივხვდი, სად მეპატიჟები?
– ქვემოთ, ხომ გითხარით, ყველა იქ არის-მეთქი. ბატონმა დავითმა მეუღლე მოიყვანა გასაცნობად.
– მე ვიცნობ მის მეუღლეს... გვინახავს უკვე, – გამოსცრა სოსომ ბოღმიანად და როცა ექთნის გაოცებული სახე დაინახა, ნაძალადევი ღიმილით დაამატა, – ეგ გოგო ჩვენი პაციენტი არ იყო? ჰოდა, რა უნდა ვნახო ახალი? თქვენ მიდით, გაუღიმეთ, მოიგეთ „შეფის” ცოლის გული. მე ეგ არაფერში მჭირდება.
ლალიმ მხრები აიჩეჩა და საორდინატოროდან ჩუმად გავიდა. სოსომ რაღაც ჩაიბურტყუნა, კოლოფიდან სიგარეტი ამოიღო, მოუკიდა და ფანჯარასთან მივიდა. ბებერი გარყვნილი. ჰმ, ანგელოზივით გოგო ჩაიგდო ხელში და ალბათ, ახლა თავს მოიწონებს. რატომ უმართლებს ასე ცხოვრებაში, რა კანონზომიერებით? წარმოუდგენელია. ცხოვრება მხოლოდ სასიამოვნო სიურპრიზებს სთავაზობს. ყველაფერი აქვს, მე კი ჯერ საყვარელიც ვერ გავიჩინე. ცისია მეც ხომ მომეწონა. სიზმარშიც კი ვნახე, როგორ მიმყავდა საკურთხეველთან. რატომ არ დავასწარი და მე არ ავუხსენი სიყვარული, მაგრამ ჩემი ბედის ამბავი რომ ვიცი, უარს მეტყოდა. რა მოეწონა ამ ბებერი კაცის. თუმცა, დავითმა ხომ გადაარჩინა. „გადარჩენილი პაციენტის სინდრომი.” არა უშავს, მალე გამოვა ამ ეიფორიიდან და როცა ახალგაზრდა, სიცოცხლით სავსე მამაკაცი მოუნდება, მე მის გვერდით ვიქნები. პრინციპში, ჩავალ და მივულოცავ, რატომაც არა. ასეთ სიტუაციაში, ყოველთვის ახლო მანძილზე ყოფნა სჯობს.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში