გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-43(826)

 შურისძიებას ცხელ გულზე ვერ დაგეგმავ. ემოციის კარნახით, შეიძლება, სპონტანურად და მყისიერად იმოქმედო. საეჭვოა, ამან სასურველ შედეგამდე მიგიყვანოს. თუმცა, ალბათ, ჯერ ის უნდა გადაწყვიტო „ცივი” გონებით, საერთოდ თუ გჭირდება შურისძიება.
კედლის დიდი, ძველებური საათი თანაბრად და მშვიდად წიკწიკებდა. კაცები ანთებულ ბუხართან ისხდნენ და ვისკის წრუპავდნენ. მირიანი დროდადრო ცოლისკენ გააპარებდა თვალს. ანა სარწეველა სკამში იჯდა. ხელში უკვე გაცივებული ჩაით სავსე ფინჯანი ეჭირა, მაგრამ ერთხელაც არ მიუტანია პირთან. დაძაბული და დაფიქრებული სახე ჰქონდა.
– ნუ ნერვიულობ. ნელ-ნელა შეეგუება ამ ამბავს და დამშვიდდება, – ხმადაბლა გადაულაპარაკა ვახომ სიძეს და თვალი გამამხნევებლად ჩაუკრა.
მირიანმა თავი გადააქნია.
– არა მგონია, ასე მარტივად მოგვარდეს. ანას ვიცნობ. როცა ასეთი სახე აქვს, კარგი არაფერი მოხდება. კიდევ რომ დალაპარაკებოდი?
ვახომ დისშვილს გახედა.
– აქვს ვითომ აზრი? რამდენი ველაპარაკე, რა არ ვუთხარი, შენ მოსვლამდეც ვცდილობდი, მისთვის აზრი შემეცვლევინებინა. ჯიუტად იმეორებს, არ ჩამოვიდნენ, თორემ საშინელებას ჩავიდენო.
– მაინც, რა საშინელებას ჩაიდენს, შენ როგორ ფიქრობ, მართლა ხომ არ დავურეკოთ დავითს?
– ხვალ ჩამოდიან, ხომ?
– ასე თქვა ანამ, – მირიანმა ხმას კიდევ უფრო დაუწია, – იცი, მისი დუმილი ძალიან მაშინებს. სულ მგონია, რომ ახლა ამოხეთქავს. რა გავაკეთო?
– არაფერი, დაველოდოთ.
– პირდაპირ აეროპორტში რომ მოგვიწყოს სკანდალი?
ზურას გაეღიმა.
– ძალიან დაუშინებიხარ ჩემს დისშვილს. ხომ გაგიგონია, ისე არ წვიმს, როგორც ქუხსო. დილით კიდევ დაველაპარაკები.
– გეუბნები, ცუდად არის გაჩუმებული, – მირიანს სიტყვა არ ჰქონდა დამთავრებული, რომ ანა წამოხტა, მათთან მიირბინა და ხელების აქნევით შეჰყვირა:
– არა, არ შემიძლია, რამე გააკეთეთ, ასე მშვიდად ნუ ზიხართ და ნუ ელოდებით, როდის გავგიჟდები. აქ არ დავინახო არცერთი, გესმით?
მირიანმა ჭიქა ბუხრის თაროზე დადო და ანას მკლავზე მოჰკიდა ხელი.
– საყვარელო, ასე არ შეიძლება. როგორ შეგიძლია, მამაშენზე ასე ილაპარაკო. როგორ დავურეკო და ვუთხრა, რომ არ უნდა ჩამოვიდეს.
– ჩვეულებრივად. ჰო, არ უნდა ჩამოვიდეს იმიტომ, რომ მისი დანახვაც არ მინდა.
– ანა, მომისმინე. დავითს ბილეთი აღებული აქვს, – საუბარში ჩაერთო ვახო, – ბავშვივით ნუ იქცევი.
– ჰო, ბავშვი ვარ, პატარა ბავშვი! – ცრემლნარევი ხმით შეჰყვირა ანამ, – და ამ ბავშვს დედინაცვლის გაცნობა არ უნდა.
ვახომ ხელი ჩაიქნია.
– არაფერი გამოდის. ასეთი გაჯიუტებაც აღარ გამიგია. კარგი, დავხვდები დავითს და ვეტყვი, რომ არ მოესვლება.
– არა, არა, ამას ვერ დავუშვებ! – გაცხარდა მირიანი, – ანა, საკმარისია, არავინ გთხოვს, ის ქალი შეიყვარო, მაგრამ ცივილიზებული ურთიერთობა შეიძლება, გქონდეს. ძალიან გთხოვ, ისე ნუ მოიქცევი, მერე ინანო.
– ცივილიზებულ ურთიერთობაზე ნუ მელაპარაკები. თავს ვერ მოვიტყუებ, ძალიან ცუდად ვარ, ძალიან. ამას ვერ დავმალავ. არც მაქვს სურვილი, რომ დავმალო. რატომ ცდილობ, მირიან, შემაგუო იმას, რომ მამაჩემმა თავისი პაციენტი, ლამის ჩემი ასაკის გოგო მოიყვანა ცოლად?!
მირიანმა კითხვით სავზე მზერით გახედა ვახოს და იმანაც შეუმჩნევლად დაუქნია თავი.
– რა ვქნათ, მე სიძე ვარ, კარს ვერ მივუხურავ კაცს მარტო იმიტომ, რომ მოინდომა, პირადი ცხოვრება ჰქონოდა.
– ჰო? შვილის ტოლი გოგო რომ მოიყვანა ცოლად, მაინც?
– ჰო, ანა, მე მაინც ამას ვიტყვი, იმიტომ, რომ მისი პირადი ცხოვრება, მისი პირადი ცხოვრებაა.
– ჰოდა, იყოს, – ისევ იყვირა ანამ, – მე კი თვალით არ დამენახვოს! – წამოხტა და ოთახიდან გავარდა.
– მიდი, ძალიანაა გაგიჟებული, – თქვა ვახომ ხანმოკლე პაუზის შემდეგ.
მირიანმა ჭიქაში ჩარჩენილი ვისკი ბოლომდე დალია და ამოიოხრა.
– ანა ძალიან მიყვარს, ცუდად არ გამიგო, მაგრამ ზოგჯერ მისი გაგება რთულია.
– ჩემი დის ბრალია. ძალიან ეგოისტურად გაზარდა. მეორე შვილიც იმიტომ არ გააჩინა, რომ ანას მიმართ მის სიყვარულს მოზიარე არ ჰყოლოდა. შეცდა დავითი, ძალიან შეცდა, მაგრამ ანა კარგად არ იქცევა.
– მოიცა, რისი თქმა გინდა? დავითი შეცდა, ცოლი რომ შეირთო თანაც, უმცროსი ქალი?
– ჰო, ვფიქრობ, რომ გაუჭირდება. თუმცა, ესეც მარტო მისი გადასაწყვეტია. მირიან, შენ ის მითხარი, როგორ მოვიქცეთ, მე დავურეკო დავითს?
მირიანმა ვახოს შეხედა. აშკარად რაღაც გადაწყვეტილება ჰქონდა მიღებული.
– მოვიფიქრე. დავითს დაურეკე და ჰკითხე, რომელ საათზე იქნებიან აქ. მე და შენ დავხვდეთ და სასტუმროში წავიყვანოთ. ვუთხრათ, რომ ანას ვირუსი აქვს, გოგონებსაც და ორი-სამი დღე მათ ნახვას ვერ შეძლებს. ამასობაში, იქნებ მოვიდეს ჭკუაზე.
– და, თუ არ მოვა ჭკუაზე?
– ჰო, მაშინ ვირუსი გაურთულდება. აქ სამუდამოდ ხომ არ დარჩებიან? ვეტყვით, რომ შენ და ანა უახლოეს მომავალში თავად ჩახვალთ მათთან, – მირიანმა ოთახში გაიარ-გამოიარა. ვახოს წინ გაჩერდა და ყოყმანით ჰკითხა:
– მართლა ასეთი ახალგაზრდაა ის გოგო?
ვახომ თავი დაუქნია.
– ძალიან, ძალიან ახალგაზრდაა. შეიძლება, ანაზე უმცროსიც კი.
– ჩემი სიმამრისგან ამას არ ველოდი, – რა თქმა უნდა, ყოველთვის მივესალმებოდი იმას, რომ ოჯახი შეექმნა, მაგრამ ბავშვს თუ მოიყვანდა ცოლად, ვერ წარმოვიდგენდი.
– ვერც მე წარმოვიდგენდი, – დაეთანხმა ვახო. ის აღარ უთქვამს, როგორ გაოგნდა, როცა დავითმა ექთანთან თავისი რომანის შესახებ უთხრა.
– წავალ, ანას დავამშვიდებ. თავსატეხი კი გამიჩინა ბატონმა დავითმა.
***
თვითმფრინავი ცუდად დაეშვა ასაფრენ ბილიკზე. მგზავრები რამდენჯერმე მაგრად შეჯანჯღარდნენ. დალიმ წამოიკივლა და ქმარს მაჯაზე წაავლო ხელი.
– ღმერთო, რა საშინლად ვიმგზავრეთ, ცუდად ვარ. ისედაც ვნერვიულობ, ბავშვის იქ დატოვება რომ მაიძულე, – უსაყვედურა კაცს და ზედა თაროზე ჩანთას დაეჯაჯგურა.
– მაცალე, მე ჩამოვიღებ და ნუ ნერვიულობ. ცისია არც ბავშვია და არც დაუცველი. ერთ კვირაში ჩამოვა, სრულიად გამოჯანმრთელებული. დავითმა მითხრა, რომ გამოჯანმრთელდება. ძალიან სწრაფი ტემპით მიიწევს წინ. თვითონაც გაოცებულია.
– ჰმ, გაოცებულია. ერთი სული მაქვს, როდის მოვიშორებთ მაგ კაცს თავიდან. ცისია რომ ჩამოვა, რამეს მოვიფიქრებ და სადმე წავალთ. სულ რომ დაივიწყოს ეგ კაციც და ეს საშინელი დღეებიც.
ირაკლიმ ამოიოხრა და გული შეუქანდა. სანამ კლინიკაში ცისიასთან და დავითთან იყო, თავს უფრო თამამად გრძნობდა. ცოლთან პირისპირ დარჩენილი, გატყდა და დაფრთხა. დალი გაჩერდა და შემობრუნდა.
– ირაკლი, რას გაჩერებულხარ. აქ, აეროპორტში ხომ არ აპირებ დარჩენას. შენც ცუდად გაგხადა მგზავრობამ?
– არა, კარგად ვარ. პირდაპირ აგარაკზე ხომ არ ავიდეთ?
– რატომ?
– რა ვიცი, იქ უფრო შევძლებთ დასვენებას, სანამ ცისია და დავითი დაბრუნდებიან.
ქალი უსიამოვნოდ დაიჯღანა.
– ცისია და დავითი – ასე, ერთად ნუღარ ახსენებ, თორემ ხასიათი მიფუჭდება.
– ირაკლი მიხვდა, რომ სერიოზულ განსაცდელში ჩაიგდო თავი, როცა ცოლს სიმართლე იქვე არ უთხრა, ცისიასთან ერთად.
***
დავითმა ლამის სუნთქვაც კი გააჩერა, რომ მის მხარზე მთვლემარე გოგოსთვის ძილი არ დაეფრთხო. ბედნიერი იყო და ამას მთელი არსებით გრძნობდა. თუმცა, იმასაც ხვდებოდა, რომ მისი უკიდეგანო ბედნიერება მაშინვე დასრულდებოდა, როგორც კი ცისიასთან ერთად საზოგადოებაში გამოჩნდებოდა.
– რაზე ფიქრობ და ოხრავ ჩემს ჩუმად?
– არ გძინავს? – დავითმა ცისიას შუბლზე აკოცა, – თუ მე გაგაღვიძე?
– ჰო, გამაძვიღე, ოხრავ და ნერვიულობ. ვიცი, რატომაც – შვილთან შეხვედრაზე ნერვიულობ. სულ ტყუილად, ნახავ, როგორ მოვეწონები. ძალიან მალე გავიცნობთ ერთმანეთს და დავახლოვდებით.
– ჰო, – ანგარიშმიუცემლად ჩაილაპარაკა კაცმა და ანას ხსენებაზე  გული შეეკუმშა. არ ენიშნა კარგად ის ამბავი, რომ შვილმა ერთხელაც არ დაურეკა. დარბაზშიც, დამხვედრთა შორისაც, ნაცნობი არავინ ჩანდა.
– ნერვიულობ, – ხელზე მოუჭირა ხელი ცისიამ და ლოყაზე აკოცა. დარწმუნებული ვარ, დაგვხვდებიან. შეხედე, ის ახალგაზრდა კაცი შენ გიქნევს ხელს. გამოვიცანი?
მირიანი და ვახო წყვილს გასასვლელში შეხვდნენ. მირიანი განცვიფრებული მიაჩერდა ცისიას.
– არავის უთქვამს, რომ ძალიან ლამაზი ხართ?
– ჰა, ჰა, ჰა, ვახომ ხმამაღლა გაიცინა, – ცისია, ეს დავითის სიძეა, მირიანი. დიპლომატია და ამიტომ ნუ გაგიკვირდება, ასეთი სიტყვებით რომ შეგამკო. ბარგი გაქვთ? ავიღოთ და სასტუმროში წავიდეთ. ქალაქის ცენტრში, საუკეთესო სასტუმროში დაგიჯავშნეთ ნომერი. დავითმა დაუფარავი განცვიფრებით შეხედა სიძეს, თითქოს კითხვაზე პასუხს ელოდა.
– ანას ვირუსი აქვს, გოგონებსაც გადაედოთ. ცისია კი ჯერ ბოლომდე არ გამოჯანმრთელებულა, – მირიანს დაასწრო ვახომ, – დაისვენებთ, ქალაქს დაგათვალიერებინებთ. ცისიას მოეწონება. ამასობაში კი, ანაც მზად იქნება თქვენ მისაღებად.
მხოლოდ მაშინ, როცა სასტუმროს ფოიეში მარტონი დარჩნენ, ვახო სიძეს მიუბრუნდა და ხმადაბლა უთხრა:
– შენი შვილი ჭკუიდან შეიშალა. ვეცდები, როგორმე დავითანხმო თქვენთან შეხვედრაზე.
– ესე იგი, ვირუსი მოიგონე. არავითარი ვირუსი არ არის. რატომ აეროპორტშივე არ მითხარი?
– რა აზრი ჰქონდა, თან ცისიასიც მომერიდა. არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგად იქნება.
– რაღაც ისე ამბობ, თვითონაც არ გჯერა, – სევდიანად გაიღიმა დავითმა, – ეცადე, მარტო შემახვედრო, დაველაპარაკები.
– არ ვიცი, არ ვიცი... – თავი გადააქნია ვახომ – ძალიანაა შენზე გაბრაზებული.
– აბა, რა ვქნათ?! ცისიამ რომ გაიგოს, ძალიან ეწყინება.
– ვხვდები. ვნახოთ, იქნებ ისევ მე და მირიანმა შევძლოთ მისი დაყოლიება. დაისვენეთ და მოგვიანებით შემოგივლით.
– ვახო, – ცოლის ძმას მხარზე დაადო ხელი დავითმა და დამნაშავესავით შეხედა, – შენც ფიქრობ, რომ მე არ მქონდა ამის გაკეთების უფლება? მირიანსაც ასეთი აზრი აქვს?
– არა, მე და მირიანი შენს მხარეს ვართ, – გამამხნევებლად გაუღიმა ვახომ, – მაგრამ შეეგუე აზრს, რომ ბევრი, ალბათ, უმრავლესობა ვერ გაგიგებს.
***
 კარი გუკამ გაუღო.
– ანდროს სძინავს, მთხოვა, არ გავაღვიძო.
ნიამ ხელი აუქნია.
– საქმე მაქვს. შენ არ გააღვიძებ, მე გავაღვიძებ. პრინციპში, შენ რა გაწუხებს. დიდი ხანია, ძიძის როლი შეითავსე? მოეშვი და ყავა მომიდუღე.
– ოჰო, უკვე მბრძანებლობ?! რამე გამომეპარა? შემთხვევით, ცოლად ხომ არ გაჰყევი ჩემს ძმაკაცს და მე ახლა ვიგებ?
– მორჩი მასხრობას და გამატარე. მართლა საქმე მაქვს, არ ვხუმრობ.
– ჰო, მართლა, შენი დაქალი როგორ არის? ორი დღეა, ვურეკავ, შეხვედრას ვთხოვ და უარს მეუბნება.
– იცი, რას გეტყვი? თიკოს თავი დაანებე. მეტისმეტად სერიოზულია შენთვის, მაგრამ ამაზე მერე დაგელაპარაკები. თავიდანვე ცუდი იდეა იყო თქვენი დაახლოება.
– რატომ? არც ისეთი სულელი ვარ, როგორიც გგონივარ. თიკოც მართლა მომწონს.
– გეყოფა. მერე დავილაპარაკოთ-მეთქი. ახლა მართლა არ მაქვს ამისი არც დრო და არც განწყობა.
გუკამ მხრები აიჩეჩა.
– რა გაეწყობა. კარგი, წავალ, ყავას მოგიდუღებთ.
***
ანდრომ გაჭირვებით გაახილა თვალები. თავზე წამომდგარი ნია რომ დაინახა დაიგმინა.
– რა მოხდა, ვინმე მოკვდა? მაგალითად, გუშინდელი პაციენტი.
– ჩამოვიდა.
– რა? – ანდრომ თვალები მოისრისა და საწოლში წამოჯდა, – მოიცა, დავითი ჩამოვიდა? შენ რა იცი?
– მთელი კლინიკა ამაზე ლაპარაკობს. თიკოსაც დაურეკა. ორ დღეში კლინიკაში მოვა.
– ჰო, კარგი, ასე ნუ მიყურებ. მგონი, ჩემი გაღვიძებაც არ იყო აუცილებელი.
– შენ, ეტყობა, ვერ ხვდები, – გაცხარდა ნია, – ჩამოვიდა თავისი ახალგაზრდა ცოლით. ბედნიერი და უნდა, რომ ტრიუმფით დავხვდეთ?! არ გამოუვა, ჯოჯოხეთს მოვუწყობ.
– ნუ სულელობ, – მოიღუშა ანდრო და გოგოს წელზე მოხვია ხელი, – ბარემ აქ ხარ და მოდი, მომენტით ვისარგებლოთ.
– შენ ფიქრობ, ამის განწყობა მაქვს?
– კარგი რა, სექსზე უარს ხომ არ ვიტყვი მარტო იმიტომ, რომ ერთმა ჩერჩეტმა ბერიკაცმა ცოლი შეირთო.
– რამდენჯერ გითხარი, დავითზე ასე ნუ ლაპარაკობ-მეთქი.
ნიამ ტანსაცმელი გაიხადა და ბიჭს საწოლში ჩაუწვა. ანდრომ ხელი მოხვია.
გუკამ ყავა მოადუღა, ფინჯნები მაგიდაზე დაალაგა და საძინებელში მყოფებს გასძახა.
– ყავა მაგიდაზეა, მტრედებო! შეგიძლიათ, გამოხვიდეთ. ანდრო, შენს სტუმარს უთხარი, რომ ყავა მოვუდუღე.
ოთახიდან მხოლოდ ყრუ კვნესა და გაურკვეველი ხმები მოისმა. გუგამ გაიცინა, კოლოფიდან სიგარეტი ამოაძრო და აივანზე გავიდა.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში