გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-42(825)

 ადამიანები ძნელად ეგუებიან აზრს, რომ სხვისი ცხოვრება სხვისი ცხოვრებაა და მასში არ უნდა ჩაერიო, მით უმეტეს, უხეშად, ძალისმიერი მეთოდით. თავს ვიტყუებთ, მხრებს ყასიდად ვიჩეჩთ, თითქოს არ ვიცოდეთ, ეს ძალისმიერი მეთოდი რას ნიშნავს. ვნანობთ და მეორე დღეს იგივეს ვაკეთებთ. უპასუხო შეკითხვებს გვერდს ვუვლით და ვცდილობთ, იმაში დავრწმუნდეთ, რომ ყველა კითხვაზე პასუხი არ გვჭირდება.
ვახომ აეროპორტის გასასვლელი ჩქარი ნაბიჯით გამოიარა და როცა დისშვილი შენიშნა, ხელი დაუქნია.
– რა კარგი ქენი, რომ ჩამოხვედი, – ანა კისერზე ჩამოეკიდა ბიძას და ჩაეხუტა.
– ისე მელაპარაკე, მივხვდი, ძალიან გჭირდებოდი. ყველა საქმე გადავდე და ჩამოვფრინდი. მოვასწარი?
– ჰო, იმათ მხოლოდ ხვალ ველოდები. ვახო, იცოდე, ახლავე გაფრთხილებ, ყველაფერს მომიყვები.
– ისევ ისეთი ხარ, – გაიცინა ვახომ, – მომთხოვნი, ისევ გინდა, სხვებმა შენს ჭკუაზე იარონ. კარგი, სახლში წავიდეთ. ძალიან დავიღალე. დავისვენებ და, თუ რამე გემრიელსაც მაჭმევ, შენს განკარგულებაში ვიქნები.
ანას უნებლიეთ გაეღიმა.
– შენც ისეთივე ხარ, მსუნაგი. ხედავ, როგორ ვნერვიულობ, შენ კი მაინც საჭმელზე ფიქრობ.
– რა ვქნა, მომშივდა, გოგონებსაც სიამოვნებით მოვეფერები. მეტი დადებითი ენერგია მჭირდება, სანამ შენთან ლაპარაკს დავიწყებ.
ქალმა თვალები მოჭუტა და ბიძას გამომცდელი მზერა მიაპყრო.
– ასე ნუ მიყურებ, – თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია ვახომ, – ნუ მიყურებ-მეთქი. ჰო, კარგი, ვიცი, ვინც არის ის ქალი. თბილისში გამაცნო მამაშენმა.
– საზიზღარი, უსინდისო, – დაუფარავი სიძულვილით ჩაილაპარაკა ანამ, – ესე იგი, ყველაფერი ჩემ გარეშე გადაწყვიტა.
– კარგი, ნუ ინერვიულებ იმაზე, რაც შენს ცხოვრებას ნაკლებად ცვლის.
– რა? – ანა შედგა. კაცისკენ მიტრიალდა და განცვიფრებით შეხედა.
– რას ნიშნავს, ჩემს ცხოვრებას ნაკლებად ცვლის?! შენ რა, დამცინი?
– ნუ ვიჩხუბებთ. მე ხომ აქ შენს დამამშვიდებლად ჩამოვედი. ჰო, მართლა, მირიანი სად არის? ბავშვები ხომ არ დაუტოვე?
– ბავშვები ძიძასთან არიან. მირიანს შეხვედრები აქვს, საღამომდე არ დაბრუნდება.
ვახომ გაიცინა.
– სპეციალურად გამოუჩინე საქმე, რომ ჩვენს საუბარს არ დაესწროს? ანა, საქმეს ნუ გაართულებ. მირიანი, ალბათ, ისევე ფიქრობს, როგორც მე და ამიტომაც ჩახსენი. დიპლომატის ცოლი ხარ, არ მიკვირს. ახლა მთავარია, გამოცდილი დიპლომატივით მოიქცე. მამაშენს შენი თანადგომა სჭირდება.
– ჰა, ჰა... ცოლი შეირთო, წესით, ბედნიერი უნდა იყოს, ძალიან ბედნიერი. თანადგომა მით უმეტეს, ჩემი, არ უნდა სჭირდებოდეს. რა ხდება, ის ქალი ძალიან მახინჯია?
– გინდა, აღვწერო გარეგნულად როგორია? ჩამოვლენ და თავად ნახავ.
– ცოტა შემამზადე, მის დანახვაზე გული რომ არ გამისკდეს, – გაიცინა ანამ. ვახომ უცნაურად შეხედა, მხარზე მოხვია ხელი და ამოიოხრა. ანას ცუდად ენიშნა. იგრძნო, ბიძამისს რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ყოყმანობდა.
– ვახო, რა ხდება? კარგად გიცნობ, რაღაცას ბოლომდე არ მეუბნები.
– სახლში მივიდეთ. მართლა ძალიან მშია. ხოლო, როცა მშია, ცუდად ვაზროვნებ.
– მაშინ ჩემს საყვარელ კაფეში წავიდეთ. სახლთან ახლოსაა და უგემრიელეს სტეიკს ამზადებენ. მოგეწონება. ყოველ შემთხვევაში, ჩემი ძიძის გაკეთებულ სალათას მაინც აჯობებს.
– კარგი, წავიდეთ. – ვახო დისშვილს თმაზე მოეფერა, – ხომ იცი, როგორ მიყვარხარ და მამაშენსაც ძალიან უყვარხარ. ამაში ეჭვი ნუ შეგეპარება.
– არა, მაინც რაღაცისთვის მამზადებ. კარგი, ჯერ სტეიკს გაჭმევ, მერე ამოგხდი სულს შეკითხვებით.
              * * *
სოსომ საუბარში გართულ ექთნებს საყვედურით გადახედა. უკვე რამდენიმე წუთი იყო, ამაოდ ცდილობდა საოპერაციო ხალათის ზონრების გახსნას და ყურადღებას არავინ აქცევდა.
– თიკო, იქნებ რომელიმე დამეხმაროთ. საინტერესოა, რა თემა ირჩევა, ასეთი გაცხარებით რას არკვევთ, რომ ლამის საოპერაციოშიც მარტო დამტოვეთ.
თიკო უხალისოდ ადგა და ქურურგს ხალათის ზონრები შეუხსნა.
– ნია არ იყო თქვენთან ერთად?
– იყო, – უკმეხად მიუგო სოსომ, – მაგრამ მხოლოდ ფორმალურად. რაზე ფიქრობდა, ვერ მივხვდი. დამტანჯა. თან, ცხვირ-პირი ჩამოსტირის. ყავას მომიდუღებთ?
– საერთოდ, მთავარი ექთნის მოვალეობაში ეს არ შედის, მაგრამ... – დააყვედრა თიკომ და სოსოს საყვედურიანი მზერა „დაიმსახურა”.
– რა დაგემართათ ყველას ერთად? როცა დავითი აქ არის, ფეხის წვერებზე დადიხართ, შეუძლებლის გაკეთებას ცდილობთ, ყავის მოდუღებას ერთმანეთს ასწრებთ.
– ის ამბავი მართალია? – ვეღარ მოითმინა ლილემ, ინტენსიური განყოფილების ექთანმა.
სოსომ ირონიულად გადახედა ექთნებს.
– აჰა, აი, თურმე რაში ყოფილა საქმე. კლინიკის ხელმძღვანელზე ჭორაობთ? მოთხარეთ უკვე? გადაუარეთ? ასე იცით შურიანმა ქალებმა. წარმომიდგენია, როგორ „დაამუშავებდით”.
თიკომ ყავიანი ფინჯანი წინ დაუდგა და იქვე, მაგიდასთან ახლოს ჩამოჯდა.
– სოსო, მართლა ცოლად შეირთო ის გოგო? – ჰკითხა მშვიდად და პასუხის მოსასმენად მოემზადა.
– ლეკვივით ნუ მიყურებ, მაინც ვერაფერს წამომაცდენინებ, – სოსო ჭარხალივით გაწითლდა და მზერა მოარიდა.
– ანუ, სიმართლეა, – აღმოხდა ქალს, – წარმოუდგენელია! ის გოგო... ბატონი დავითისგან ამას ნამდვილად არ ველოდი.
სოსოზე ამ სიტყვებმა წარმოუდგენლად იმოქმედა. თითქოს მას უპირებდნენ კრიტიკის ქარცეცხლში გატარებას. წამოენთო და თიკოს „თავს დაესხა” საყვედურებით:
– რა ხდება?! დავითიც ადამიანია. მასაც შეიძლება, ჰქონდეს პირადი ცხოვრება. ერთი ამათ უყურე, რა დღეში არიან. კაცი იფიქრებს, რომ თქვენ წინაშე ვინმე ანგარიშვალდებულია. თქვენს საქმეს მიხედეთ და სხვის ცხოვრებაში ცხვირის ჩაყოფას მოეშვით. ოჰ, ეს ქალები!.. აბა, ის გოგო შეუხედავი იყოს? მაშინ სხვანაირი რეაქცია გექნებოდათ, დარწმუნებული ვარ. შენ რას იტყვი, ანდრო? – შეუბრუნდა საორდინატოროში იმწუთას შესულ ბიჭს.
– არ ვიცი, რაზე ლაპარაკობდით, მაგრამ გენდერულ ბალანსს დავიცავ და შენს მხარეს დავდგები, – ანდრომ მხარზე მეგობრულად დაარტყა ხელი სოსოს და უცებ, კარში მდგარი ნია დაინახა. ერთიანად გაფითრებულს თვალები ცრემლებით ჰქონდა სავსე და ტუჩებს იკვნეტდა.
           * * *
ვახომ ბოლო ლუკმა გადაყლაპა, ღვინო მოსვა და სიამოვნებისგან თვალები მილულა.
– არაჩვეულებრივია. ზუსტად ისეთი, როგორიც მიყვარს. შენ ჩემი ბრილიანტის დისშვილი ხარ და მიყვარხარ. რაც უნდა მოხდეს, სულ შენ გვერდით ვიქნები.
– ვახო, რანაირად მელაპარაკები? მომიყევი მამაჩემის ახალი ცოლის შესახებ.
– ჰა, ჰა, ანუშკი, რა საყვარელი ხარ! ისე ამბობ, ახალი ცოლიო, თითქოს ყოველ სეზონზე იცვლიდეს ცოლებს.
– მაგას მნიშვნელობა არა აქვს. ჩემთვის მაინც „ახალი ცოლი” იქნება. მომიყევი, ვინ არის.
ვახოს ყოყმანი დაეტყო.
– არ ჯობია, სიურპრიზად დავტოვოთ?! ჩამოვლენ და თავად ნახავ.
– ხომ იცი, როგორ ვერ ვიტან სიურპრიზებს. მირჩევნია, ყველანაირი მოულოდნელობისთვის მზად ვიყო.
– ჩვეულებრივი გოგოა. არაფერი განსაკუთრებული, მაგრამ მამაშენი უყვარს. რაღაც მეც გამეგება. შეგიძლია, მენდო.
– ჰოო? მამაჩემსაც უყვარს?
– უყვარს, თანაც ძალიან. ბევრი ინერვიულა და იფიქრა, სანამ ამ გადაწყვეტილებას მიიღებდა. მეც მკითხა რჩევა.
– და შენც ურჩიე, ცოლად შეერთო? ალბათ, რამდენი ხანია, ერთად არიან. საყვარელი იყო ხომ მისი?
– არა, პაციენტი.
– რა? პაციენტი მოიყვანა ცოლად მამაჩემმა? – გაოცება ვერ დამალა ქალმა – სულ დაუკარგავს ჭკუა. ეს როგორ გააკეთა?
– რატომ? პაციენტი ქალი არ არის? ანა, ძალიან გთხოვ, ამ ყველაფერს საღად შეხედო.
– საღად როგორ შევხედო, როცა ამხელა კაცი, დამსახურებული ექიმი, პროფესორი, კლინიკის ხელმძღვანელი ქარაფშუტა ბიჭივით იქცევა.
– შეუყვარდათ ერთმანეთი-მეთქი. მამაშენს მართლა არ უნდოდა, საქმე აქამდე მისულიყო, დამიჯერე. შენიც ერიდებოდა, მირიანისაც. განიცდიდა, ხვდებოდა, რა რეაქციაც გექნებოდათ.
ანამ ტუჩი აიბზუა.
– არ მჯერა. ჩემზე საერთოდ არ უფიქრია. ყოველთვის ასეთი იყო, ეგოისტი.
– ეგოისტურად შენ იქცევი. აბა, დაფიქრდი. როცა მირიანი შეგიყვარდა და იცოდი, მასთან ერთად დიდი ხანი მოგიწევდა მამაშენისგან შორს ცხოვრება, შენს სიყვარულზე უარი ხომ არ გითქვამს?
– ერთმანეთს როგორ გვადარებ? – აღშფოთდა ანა, – რა საერთო აქვს მამაჩემის ამჩატებას ჩემი და მირიანის ურთიერთობასთან. მე არავის წინაშე არ ვყოფილვარ ვალდებული.
– არა, ტყუი. ვალდებული იყავი. მამაშენის წინაშე გქონდა ვალდებულება, რომ მარტო არ დაგეტოვებინა. კაცს ჯერ ცოლი მოუკვდა, მერე ერთადერთი ქალიშვილი გაუთხოვდა ცხრამთას იქით. შვილიშვილების ნახვასაც კი, წელიწადში ორ-სამჯერ ახერხებს. რატომ არ დარჩი მის გვერდით?
– ამით რისი თქმა გინდა? – ხმა აუთრთოლდა ანას, – მეც ეგოისტი ვარ?
– მეტ-ნაკლები დოზით ყველანი ეგოისტები ვართ და ეს ნორმალურია. ნუ ითხოვ სხვისგან გმირობას, როცა შენ თვითონ არ ხარ გმირი.
– პირდაპირ ჩიხში მიმიმწყვდიე და გასაქანს აღარ მაძლევ. მაინც ვერ ვიქნები შემწყნარებელი და ვერ ვაპატიებ მამაჩემს ასეთ ღალატს. ვერც მის ცოლთან ვითამაშებ ბედნიერი გერის როლს. გამორიცხულია. და იცი, რატომ? – დარწმუნებული ვარ, მაგ ქალს მამაჩემი კი არა, მისი მდგომარეობა უყვარს. შეყვარებული, გამოჩერჩეტებული კაცის ხარჯზე აპირებს კომფორტულად ცხოვრებას.
– არა, შენ ხომ არც კი გინახავს ცისია. მე კი ვნახე, როგორი თვალებით შესცქეროდა მამაშენს. გეუბნები, უყვარს.
– ცისია, გლეხური სახელია, – დაიჭყანა ანა, – უკვე წარმოვიდგინე როგორია. პროვინციელი ქალი, რომელსაც მარტო იმაში გაუმართლა, რომ ავად გახდა და გამოჩენილი ექიმის კლინიკაში აღმოჩნდა. ბანალური ამბავია. კონკიას ზღაპარივით ძველი, – გესლიანად ჩაილაპარალა ანამ.
ვახომ თავი გადააქნია.
– სულ დედაშენს ჰგავხარ.
– რა?
– ჰო, დედაშენს ჰგავხარ. იმან იცოდა ასე – არასასურველი ადამიანების მოთხრა და განადგურება. გაგიჭირდება ბოღმით ცხოვრება, საყვარელო. ისეთი ბედნიერი ხარ, არაჩვეულებრივი ქმარი გყავს, შვილები. რატომ არ შეიძლება, მამაშენიც იყოს ბედნიერი?
– ესე იგი, მე ვუშლი ხელს ბედნიერებაში ჩემი ბოღმით? იმით, რომ არ მინდა, ვიღაც მეშჩანმა, პროვინციელმა ქალმა გაასულელოს?
ვახოს მოთმინების ფიალა აევსო.
– ცისია არც პროვინციელია, არც მეშჩანი და არც მახინჯი. ძალიან ლამაზი, ჭკვიანი და განათლებული გოგოა, ახალგაზრდა. მინდა გითხრა, რომ დავითს გაუმართლა. ცოტათი მშურს კიდეც მისი.
– რაა? – ანას თვალები გაუფართოვდა, – გესმის მაინც, რა თქვი? ანუ, მამაჩემმა ახალგაზრდა მზეთუნახავი შეირთო ცოლად? გაგიჟდით ხომ, ორივე?!
ვახომ სიგარეტს მოუკიდა, ადროვა, სანამ ანა ცოტათი დაწყნარდებოდა და კატეგორიული ტონით უთხრა:
– გირჩევ, თავი ხელში აიყვანო და დავითს გული არ გაუხეთქო. ნუ დააყენებ არჩევნის წინაშე, ცოდოა.
– რომელი არჩევნის? მაგან არჩევანი უკვე გააკეთა იმ ძუკნას სასარგებლოდ. დაურეკე და უთხარი, არ ჩამოვიდნენ, თორემ საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ, საშინელებას ჩავიდენ.
ვახომ უკმაყოფილოდ გადააქნია თავი და ამოიოხრა.
                   * * *
ანდრო გულხელდაკრეფილი იჯდა და მშვიდად ადევნებდა თვალს ჭარხალივით გაწითლებულ გოგოს, ოთახში წინ და უკან ბოლთას რომ სცემდა. ბოლოს ნერვებმა უმტყუნა.
– გეყოფა, თავბრუ დამახვიე. დაჯექი, დავილაპარაკოთ. ქვეყნის აღსასრული არ დამდგარა.
– შენთვის ადვილია ამის თქმა, მაგრამ მე, წარმოდგენაც არ გაქვს, რა დღეში ვარ.
– წარმომიდგენია, თუმცა ბოლომდე მაინც ვერ ვხვდები, ასე რამ გაგამწარა. შენ ხომ დავითი არ გიყვარს, თან ჩემთან წევხარ. რეაქცია კი ისეთი გაქვს, როგორც ცოლს, რომელსაც საყვარელმა ქმარმა უღალატა.
– გაჩუმდი, გაჩუმდი... – ნიამ ფეხები დააბაკუნა, – არაფერი გესმის, – დავითი ჩემია, ჩემი!.. მე უნდა შევერთე ცოლად.
– მაგრამ ის გოგო შეირთო. დამშვიდდი და მოცემულობას შეეგუე.
– არა, ვერ შევეგუები! – ნია მთელი ტანით აკანკალდა. ანდრო ადგა, მასთან მივიდა და მოეხვია.
– მოდი ჩემთან, მოდი. ვიცი, რაც დაგამშვიდებს. ეს საქმე კარგად გამოგვდის. თან, რაც მთავარია, სტრესის მოხსნის საუკეთესო საშუალებაა.
მაგრამ გოგო გაანჩხლებული დაუსხლტა ხელიდან.
– არ ვაპატიებ, შურს ვიძიებ. არა, რანაირად მოახერხა საწოლს მიჯაჭვულმა, საცოდავმა არსებამ ჩემთვის კაცი „აეხია”, რანაირად?! აუცილებლად გადავუხდი სამაგიეროს. ინანებს, რომ იმ ავარიაში საერთოდ არ მოკვდა.
– ეე, აბა, ნუ გაუბერე! რა სისულელეებს ლაპარაკობ. რატომ უნდა მომკვდარიყო ასეთი ლამაზი გოგო. თანაც, ცისია რა შუაშია? მან ხომ არაფერი იცოდა თქვენი ურთიერთობის შესახებ. ან იქნებ იცოდა კიდეც, მაგრამ ხომ იცი, სიყვარული ადამიანში ეგოისტურ გრძნობებს აღძრავს.
ნია ავად მიაჩერდა ირონიულად მოღიმარ ბიჭს.
– ანდრო, ცეცხლს ნუ ეთამაშები. გაბრაზებული ძალიან საშიში ვხდები. აი, ნახავ, დავითი თუ არ ინანებს, ასე რომ მომექცა.
– ანუ, შურისძიება გადაწყვეტილი გაქვს?
– ჰო. თავს ასე იოლად არავის დავაჩაგვრინებ. მით უმეტეს, კაცს არ მივცემ ჩემი გამოყენების უფლებას. რატომ მიყურებ? ხომ არ აპირებ, ბატონ დავითს მოუყვე ყველაფერი და ამით მისი კეთილგანწყობა დაიმსახურო?
ანდრომ თავი გააქნია.
– არა, პირიქით. თუ გინდა, დაგეხმარები შურისძიებაში.
– მართლა? – უნდობლად შეხედა ნიამ.
– რატომაც არა? ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ და თანამოაზრეებიც, მაგრამ უნდა დამშვიდდე. ცხელ გულზე შურის საძიებლად არავინ გარბის. გრძნობებს, ემოციებს გაცივება აცადე და ერთად, აუცილებლად მოვიფიქრებთ რაღაც ძალიან მზაკვრულს, – ბიჭმა თვალი ჩაუკრა და მხარზე მოხვია ხელი, – წავიდეთ, ყავას მოგიდუღებ, კონიაკით.
– მოიცა, შენ რას მოიგებ ჩემი შურისძიებიდან? არ მჯერა, რომ უანგაროდ აპირებ, დამეხმარო.
– ვნახოთ. რაღაცას მეც მივიღებ. ნუ გეშინია, ორივე კმაყოფილი დავრჩებით.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში