ან ზნეს იცვლის,
ან ფერსაო?!

 რაც თავი გვახსოვს (დამოუკიდებლობის პერიოდში) აქტიურად ვცდილობთ, შევაღწიოთ იმ ღია კარში, რომელიც აქეთ – „ნატოში“ დაგვავანებს, იქით – ევროკავშირში და ხშირ-ხშირადაც ვიხსენებთ, რომ ჩვენი სულზე უტკბესი პარტნიორი დემოკრატიის აკვანია (არის კიდეც!).
მეტიც, მხოლოდ გახსენებას არ ვჯერდებით და არანაკლებ აქტიურადვე ვედარებით (ვხვეწთ და ვხვეწთ საკუთარ დემოკრატიას) და ისინიც აღიარებენ, რომ ამ გზაზე წარმატებებსაც ვაღწევთ, თუმცა ჯერჯერობით ღია კარში მაინც არ გვიშვებენ.
მეორე მხრივ, მართალია, შევიფერეთ საქართველოში აშშ-ს ელჩის შეფასება (ნეტავ, ასეთი მშვიდი წინასაარჩევნო გარემო აშშ-იც გვაღირსაო), მაგრამ მთლად გულის სიღრმეში ბოლომდე არ დაგვიჯერებია.
ოღონდ მოვლენები ისე განვითარდა, რომ ფაქტი ჯიუტია: კერძოდ, გასულ კვირას ამერიკულ საარჩევნო მარათონში ისეთი რამ მოხდა, რომ ლამისაა, მარნეულში ჩვენებურთა ქვების სროლაც კი დაგვიჩრდილა: „რესპუბლიკელთა“ წინასაარჩევნო შტაბს თავს დაესხნენ, ხოლო დონალდ ტრამპმა კი განაცხადა, რომ დამარცხებას არ აღიარებს (ცხადია, თუ არჩევნების შედეგი არ დააკმაყოფილებს).
ერთი სიტყვით, საქმეს ისეთი პირი გამოუჩნდა, რომ ამ პარტნიორობა-პარტნიორობაში, მათ კი არა, ჩვენ დავიმსგავსეთ, ვითომ იმ მიზეზით, ხარი (ამ კონკრეტულ შემთხვევაში – პარტნიორი) ხართან (ანუ პარტნიორთან) რომ დააბა, ან ზნეს იცვლის, ან ფერსაო?! –