გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-40(823)

 თიკომ გაჭირვებით წამოსწია დამძიმებული თავი ბალიშიდან და თვალები გაახილა. იქაურობა ეუცნაურა. მეხსიერებას  ძალა დაატანა, შეეცადა, წინა ღამის დეტალები აღედგინა, რომელიც მხოლოდ ფრაგმენტულად ახსოვდა. წითელი კოქტეილი, ცეკვა გუკასთან, მერე ისეც კოქტეილი, ისევ ცეკვა...
– გაიღვიძე? კარგად ხარ? – ჩაესმა სულ ახლოდან და ყურთან ვიღაცის ცხელი სუნთქვა იგრძნო. მოულოდნელობისგან შეკრთა. შებრუნდა და მოღიმარი გუკა დაინახა. მაშინღა გააცნობიერა, სად იყო და როცა იმასაც მიხვდა, რომ გუკას საწოლში იწვა, შეძრწუნებულს თვალები გაუფართოვდა.
– ღამე აქ ვიყავი? შენთან?
– ჰო და ახლაც აქ ხარ, – ისევ გაიცინა ბიჭმა, – მაგრამ შეგიძლია, დამშვიდდე. მხოლოდ გვეძინა.
– რა? – თიკომ შიშით ასწია ახალი საბანი და ტანზე დაიხედა...
– მხოლოდ შარვალი გაგხადე, – მეგობრული, მზრუნველი ტონით თქვა გუკამ, – შემეცოდე, ნორმალურად ვერ დაიძინებდი. სულ არაფერი გახსოვს?
– არა. ღმერთო, ამდენი როგორ დავლიე. ძალიან მრცხვენია, – თიკომ სახეზე აიფარა ხელები.
– რას ამბობ, ისეთი საყვარელი იყავი, მღეროდი. მერე კი დაგეძინა.
– ვმღეროდი? მერე დამეძინა? ვაიმე, საერთოდ ვერაფერს ვიხსენებ. ნია და ანდრო სად არიან?
– არ ვიცი. როცა ჩაგეძინა, ხელში აგიყვანე, ამ ოთახში გამოგიყვანე და საწოლში ჩაგაწვინე.
– რა საშინელებაა! – ამოიოხრა თიკომ.
– კარგი რა, ძალიანაც ნუ ინერვიულებ, ვის არ მოსვლია.
– მე... მე არ მომსვლია... ცხოვრებაში პირველად დავლიე ამდენი და ძალიანაც ვნანობ.
გუკამ წყენით გადააქნია თავი.
– რატომ? თავს ცუდად გრძნობ ჩემ გვერდით? არ მოგწონვარ?
– არა, მომწონხარ, შენ ძალიან კარგი ბიჭი ხარ, მართლა, მაგრამ თავს ძალიან უხერხულად ვგრძნობ. წესიერად არც კი ვიცნობთ ერთმანეთს და უკვე შენს საწოლში აღმოვჩნდი.
– ჯერ ერთი, ჩემს საწოლში იმიტომ აღმოჩნდი, რომ მთვრალი იყავი. მეორეც – ერთმანეთს რომ კარგად არ ვიცნობთ, მაგის გამოსწორება შეიძლება. მით უმეტეს, მთავარი ბარიერი უკვე გადალახული გვაქვს.
– რა ბარიერი?
– ზუსტად ვიცი, როგორი სიმთვრალე გაქვს. ახლა კი იმასაც გავიგებ, „პახმელიაზე” რას აკეთებ.
თიკოს გაეცინა და მერე მოიღუშა.
– უჰ, თავი მასკდება. „პახმელიაზეც“, მგონი, პირველად ვარ, საერთოდ.
– ყავა მოგიხდება. მაგარი ყავა. მოგიდუღებ. თან ვნახავ, ანდრო და ნია სად არიან. მანამდე ცოტა კიდევ წაუძინე.
– არა, ავდგები. ჩემი შარვალი სად არის?
– საწოლთან, სკამზე დავდე. შევეცადე, ძალიან არ დაჭმუჭნულიყო.
თიკო საწოლში წამოჯდა, ხელები მუხლებზე შემოიხვია და ნიკაპით მუხლისთავებს დაეყრდნო. გუკამ თვალი ჩაუკრა და მხიარულად ჰკითხა:
– რა იყო?
– არაფერი. ძალიან მზრუნველი ხარ.
– მერე?
– რა ვიცი, ცოტათი შევწუხდი.
– ისე ვიქცევი, როგორც მასპინძელი უნდა იქცეოდეს. შენ კი, ნუ ნერვიულობ, ერთ საწოლში გვეძინა, უბრალოდ, გვეძინა. ნახევრად ჩაცმულებს და ცალ-ცალკე საბანში. ამაზე  წესიერად არასდროს მოვქცეულვარ. შენ გვერდით სანიმუშო ვხდები.
– ჩემ გვერდით? – ფიქრიანად ჩაილაპარაკა თიკომ. გუკა რომ ოთახიდან გავიდა, სკამიდან შარვალი აიღო, სწრაფად ჩაიცვა და იქაურობა მოათვალიერა. საინტერესო ბევრი არაფერი იყო – დიდი საწოლი, კომოდი და ჭრელფარდაგგადაფარებული ტახტი, მუთაქებით. კედლებზე რამდენიმე ნახატი, საწოლთან სკამი და სკამის ქვეშ მიყრილი, გახუნებული კედები. თიკომ ვერაფრით გაიხსენა, სად შეიძლებოდა, ყოფილიყო მისი ჩანთა. თმა ხელით შეისწორა და ოთახიდან გავიდა. მისაღები, წინა ღამის წვეულების შემდეგ, ჯერაც არავის დაელაგებინა. მაგიდაზე ჭიქები ელაგა. ზოგიერთი გადაყირავებულიც კი იყო. კანაპეს ნარჩენებიც ისევ სუფრაზე ეყარა. განსაკუთრებით უსიამოვნოდ სიგარეტის ნამწვებით სავსე საფერფლეები გამოიყურებოდა. თიკო უსიამოვნოდ შეიჭმუხნა.
– ნია, სად ხარ? – დაიძახა ხმადაბლა. არავინ გამოპასუხებია.
– არავინაა, არც ანდროა და არც ნია. ყავა ორ წუთში იქნება. დაჯექი და მოგიტან. რამდენიმე ორცხობილა ვიპოვნე.
– არ მშია. მარტო ყავას დავლევ. ჩემი ჩანთა არ გინახავს? მობილური მჭირდება, ნიას უნდა დავურეკო, – თიკომ ოთახში მიმოიხედა. ის აღარ უთქვამს, რაც გაიფიქრა, – როგორ დამტოვა აქ, უცხო კაცთან და წავიდაო.
– ჩანთა? მგონი, შემოსასვლელში უნდა იყოს. ყავას დავასხამ და მოგიტან.
– იყოს, მე მოვიტან. მაინც სად უნდა წასულიყვნენ? – თიკო შემოსასვლელში გავიდა და ჩანთით დაბრუნდა. მობილური ამოიღო, დახედა და ამოიოხრა – დამჯდარა, დამტენი კი თან არ მაქვს. რა ვქნა?
გუკამ ყავით სავსე ფინჯნები მაგიდაზე დააწყო და თიკოსთან მივიდა.
– მანახე, რა ტელეფონია? – არ მაქვს მაგის დამტენი. არა უშავს. იმედია, დილაუთენია არავის დასჭირდები.
– ჰო, მართალია. რომელი საათია? – ახლაღა მოაგონდა თიკოს დრო.
– ათი შესრულდა ათი წუთის წინ. ყავა დალიე.
– ჰო, დავლევ და წავალ, შეგიძლია, ტაქსი გამომიძახო?
– გამოგიძახებ, მაგრამ რა გეჩქარება? კლინიკაში მაინც ვერ წახვალ. ანდროსგან ვიცი, რომ თქვენი შეფი წასულია. ისარგებლე ამით და დაისვენე. რატომაც არა?! ტელეფონზეც ვერავინ დაგირეკავს.
– არა, უნდა წავიდე.
– რატომ? იყავი. ერთმანეთის უკეთ გაცნობა ხომ გვინდოდა. გამოვიყენოთ შანსი. თუ ფიქრობ, რომ აქაურობას დაგალაგებინებ და ამის გეშინია, სულ ტყუილად. მეც კარგად მოვახერხებ ამას. ნახევარი საათიც არ დამჭირდება, ყველაფერს თავისი ადგილი რომ მივუჩინო.
თიკომ ყავა მოსვა და ბიჭს გაუღიმა.
– კარგი ყავაა. გმადლობ, მაგრამ უნდა წავიდე.
გუკამ ტელეფონი აიღო.
– ჰო, მართლა, სად ცხოვრობ? ტაქსის ვიძახებ.
თიკომ მისამართი უთხრა.
– აქვე ყოფილა. ტაქსი რად გინდა, წამოდი, მე გაგაცილებ და ცოტას გავისეინებთ. დილაა, „პახმელიაზე” ფეხით გავლა მოგიხდება.
***
ტელეფონმა რომ დარეკა, სააბაზანოდან გამოსული, თავზე პირსახოცშემოხვეული თიკო სავარძელში იჯდა და მომხდარზე ფიქრობდა. მობილური უხალისოდ აიღო.
– ნია? კარგია, რომ საერთოდ გაგახსენდი. კი არ გსაყვედურობ, გაბრაზებული ვარ, თანაც საშინლად. წახვედი, მარტო დამტოვე და ისე მირეკავ, თითქოს არაფერი მომხდარა. ასე რატომ მოიქეცი? აჰა, შენც დათვერი? მერე რატომ არ დარჩი... ანდრო სადღა იყო... რას ნიშნავს დილამდე ქუჩებში დახეტიალობდით, როგორ მთელი ღამე? თიკომ ამოიოხრა, – ღმერთო, ამდენი რატომ, ან როგორ დავლიეთ. კიდევ კარგი, რომ ბატონი დავითი აქ არ არის და არც ოპერაციებია იმდენი. თუმცა, შეიძლება, სოსო მირეკავდა კიდეც, მე ხომ მობილური გათიშული მქონდა. ვინ, გუკა? – რა ვიცი, აბა?! ჩვეულებრივი ბიჭია. თუმცა, არაჩვეულებრივ ყავას ადუღებს. დილით მომიდუღა. ვაიმე, ნია, აბა, რაზე გელაპარაკები ამდენ ხანს. იქ ვიყავი, მის საწოლში მეძინა. არა, არა, არაფერი მომხდარა, რა სისულელეა. მე ასე არ შემიძლია, პირველივე შემხვედრთან. ჰო, კარგი, პირველი შემხვედრი არ არის, მაგრამ მაინც არ შემიძლია. ნუღარ ვილაპარაკებთ ამაზე. დღეს, ალბათ, სახლში ვიქნები. ჰო, ხვალ გნახავ.
თიკომ მობილური დადო, პირსახოცი მოიხსნა და ნოტიო თმა ხელით აიჩეჩა. ტელეფონმა ისევ დარეკა. უკმაყოფილოდ შეჭმუხნილმა თიკომ მობილური საკმაოდ გვიან აიღო. იმედი ჰქონდა, რომ ნიას მობეზრდებოდა რეკვა და მობილურიც წკრიალს შეწყვეტდა. ძალიან გაუკვირდა, როცა ნახა, რომ უცნობი ნომრიდან ურეკავდნენ.
– გისმენთ? დიახ, თიკო ვარ. იცით, დღეს კლინიკაში არ ვარ, ვისვენებ და... ვინ? გუკა? – თიკომ უნებლიეთ თმა შეისწორა. – ჰო, რა თქმა უნდა, სახლში ვარ, თავი აღარ მტკივა. კინოში? რატომაც არა, მაგრამ იმდენი ხანია, კინოში არ ვყოფილვარ... სიამოვნებით. კარგი, შვიდი საათისთვის მზად ვიქნები. – თიკოს სახე სიხარულით გაებადრა. წამოხტა და ტანსაცმლის კარადასთან მიირბინა.
***
ცისია მუდარით მიაჩერდა მამას. ირაკლიმ დიდხანს უყურა შვილს. ამოიოხრა და სიგარეტს მოუკიდა.
– წარმოდგენა არ მაქვს, ეს ამბავი დედაშენს როგორ ვუთხრათ.
გოგო გაიბადრა:
– ესე იგი, შენ თანახმა ხარ? არ მიბრაზდები?
– ცისია, რას ნიშნავს თანახმა ვარ. როგორ შეიძლება, ამაზე თანახმა ვიყო და არ ვინერვიულო. ლამის გული გამისკდეს, მაგრამ ჩხუბს და გაბრაზებას რა აზრი აქვს? მე მარტო იმას ვცდილობ, არ დავიჯერო, რომ ეს ყველაფერი სერიოზულია.
ცისიას სახე დაუსევდიანდა და ორივე ხელი მკერდზე დაიდო.
– ასეთი ქარაფშუტა გგონივარ? ასეთი სულელი და უპასუხისმგებლო? მე დარწმუნებული ვარ საკუთარ გრძნობაში.
– შვილო, მომისმინე, არსებობს ასეთი ცნება: „გადარჩენილი პაციენტის სინდრომი”... არც უპასუხისმგებლო ხარ და არც სულელი, მაგრამ ბატონმა დავითმა, ფაქტობრივად, მეორედ გაჩუქა სიცოცხლე. შენს მდგომარეობაში მყოფი ადამიანისთვის, სრულიად ბუნებრივია, უყვარდეს ექიმი, რომელმაც გადაარჩინა. მოდი, დავტოვოთ ყველაფერი ისე, როგორც არის. დრო მიეცი საკუთარ თავს, არაფერი გააკეთო, არც მოვლენები დააჩქარო. ბატონ დავითსაც არაფერი უთხრა. ვნახოთ, რა იქნება.
– ასე ნუ მელაპარაკები! – შეჰყვირა ცისიამ და თვალები ცრემლებით აევსო, – მე ვიცი სიყვარული რა არის და როგორმე მადლიერების გრძნობისგან გამოვარჩევ. ჰო, ვიცი, რომ ასაკით ჩემზე ბევრად უფროსი მამაკაცისთვის არ გემეტები, მაგრამ ეს ჩემი არჩევანია.
– ეგ შენი არჩევანი დედაშენს მოკლავს, – ვეღარ მოითმინა კაცმა.
– ვიცი, ძნელი იქნება დედისთვის ამასთან შეგუება, მაგრამ ეს ჩემი ცხოვრებაა, რომელიც შეიძლებოდა, იმ ავარიისას დასრულებულიყო. მგონი, აჯობებს ცოცხალი ვიყო და ბედნიერი.
ირაკლის სახე დაუნაღვლიანდა:
– ცისია, არც კი ვიცი, რა გითხრა. ეს საუბარი იმის იმედად დავიწყე, რომ დედაშენის ეჭვებს გამიქარწყლებდი. ესე იგი, დალი მართალი ყოფილა და ტყუილად არ ნერვიულობდა. გაგიჟდება...
– ჰო, გაგიჟდება, – თავი დაუქნია ცისიამ, – მაგრამ მე ვიცი, რა უნდა გააკეთო. წაიყვანე აქედან.
– რა? – განცვიფრდა ირაკლი, – შენ გგონია დედაშენს ამაზე დავითანხმებ? წარმოდგენაც კი მიჭირს, ისეთ ამბავს ატეხს. ცისია, გთხოვ, ისე მოიქეცი, თითქოს არაფერი ხდება. გამოჯანმრთელდი, დავბრუნდეთ თბილისში და თუ ისევ ამ გადაწყვეტილებაზე იქნები, გპირდები, ყველანაირად გვერდში დაგიდგები. დედაშენსაც მე დაველაპარაკები. მისი წინააღმდეგობის დაძლევაში დაგეხმარები. ხომ იცი, რომ მე მარტო ის მინდა, ბედნიერი იყო.
– ბედნიერი მხოლოდ დავითის გვერდით ვიქნები – ჯიუტად თქვა ცისიამ.
– ახლა გგონია ასე, მერე გამოჩნდება ვინმე, ახალგაზრდა, საინტერესო, სიცოცხლით სავსე ბიჭი და მიხვდები, შეცდომა რომ დაუშვი. ბატონ დავითზეც იფიქრე, რა მდგომარეობაში აგდებ. გგონია, მისთვის მარტივი იქნება შენი სიყვარული?
– დარწმუნებული ვარ, ჩემ მიმართ გულგრილი არ არის, – ცისიას შეეტყო, რომ ცოტა დააფიქრა მამის ნათქვამმა.
– რა თქმა უნდა, გულგრილი ვერაფრით იქნება. შენი გადარჩენისთვის იმდენი გააკეთა... არ შეცდე, არ გეგონოს, რომ მისი მზრუნველობა შენ მიმართ სიყვარულის შედეგია.
– სწორედ მაგის გარკვევას ვაპირებ დღეს, – გადაჭრით მიუგო ცისიამ. ირაკლი შეცბა. შვილს შეშფოთებით შეხედა. ცისია უკან დახევას არ აპირებდა. ძალიან იყო დარწმუნებული საკუთარ თავში და ცისიასთვის წინააღმდეგობის გაწევას აზრი არ ჰქონდა. ერთადერთ იმედად დავითი რჩებოდა, რომელსაც შეიძლება, უყვარდა ცისია, მაგრამ კეთილგონიერება ამის ხმამაღლა თქმის უფლებას არ მისცემდა. თუმცა, არც ის იყო გამორიცხული, დავითს ცდუნებისთვის ვერ გაეძლო.
– ღმერთო, ცისია, ეს რა დღეში ჩამაგდე.
– ჰო, ვხვდები. დავითი შენი ასაკისაა და ჩემ გვერდით ვერ წარმოგიდგენია, მაგრამ, თუ მართლა ჩემი ბედნიერებაა შენთვის უმთავრესი, მხარი უნდა დამიჭირო.
– ცისია, ხვდები მაინც, რას მთხოვ?
– არა, არ გთხოვ, მამა. უბრალოდ, შენი სიტყვები შეგახსენე. კიდევ გეუბნები, შეიძლებოდა, საერთოდ მოვმკვდარიყავი.
– იმას, რომ გადარჩი, შანტაჟისთვის ვერ გამოიყენებ, მით უფრო, დედაშენთან. არც კი ვიცი, როგორ ვუთხრა.
– იმიტომ გეუბნები, წაიყვანე, წადით. როცა რეაბილიტაციის კურსს გავივლით და ჩამოვალთ, მერე ვეტყვი.
– ვნერვიულობ დედაშენზე.
ცისიას გაეღიმა.
– ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩემზე აღარ ნერვიულობ?
– ვაიმე, რა დღეში ვარ. მშვიდად რომ გელაპარაკები, გულში ქარიშხალი მიტრიალებს. როგორ უნდა შევეგუო იმ აზრს, რომ ჩემი შვილის ქმარი, ჩემი ასაკის მამაკაცი იქნება.
– ეგ უკვე სტერეოტიპია. მე კი თანამედროვე მამა მყავს.
ცისია მამას მოეხვია და მიეხუტა.
– ძალიან მიყვარხარ.
– ცისია, დამიჯერე, ცოტა დრო გავიდეს, ემოციები გაცივდეს. დავითს ჯერ ნურაფერს ეტყვი. ჯერ მარტო ჩვენი საიდუმლო იყოს. იქნებ „გაგიაროს,” – ხავსს მოებღაუჭა ირაკლი.
– რამ უნდა გამიაროს, მამა?! რა ცუდად მიცნობ. შეყვარებული ვარ და ამას ვეღარაფერს მოვუხერხებ. თუ ჩემი კარგად ყოფნა და ბედნიერება გინდა, გვერდით დამიდექი. ძალიან მჭირდება შენი მხარდაჭერა, – ცისიამ მამას მხარზე მიადო თავი. კაცმა იგრძნო, რომ გულისცემა გაუძლიერდა. იმ წუთში ბოლომდე გააცნობიერა თავისი უმწეობა და ის, რომ უძლური იყო ამ ყველაფრის წინაშე.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში