გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-39(822)

 ყველა გადაწყვეტილება არ ნიშნავს გამოსავალს. ზოგჯერ სწორედ გადაწყვეტილებას შეჰყავხართ ჩიხში, კარგად ნაფიქრსა და აწონილ-დაწონილს. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ გადაწყვეტილება იყო მცდარი ან ჩვენ არ ვიყავით მზად ამისთვის. პრობლემა ისაა, რომ ზოგჯერ არჩევანი, უბრალოდ, არ გვაქვს.
დავითმა ბილეთები ჩაბღუჯა და ღიმილით მიაშურა ბორბლებიან სავარძელში მჯდარ ცისიას, რომელსაც სახე გაუნათდა მის დანახვაზე და კეკლუცად გაუწოდა ორივე ხელი. დავითმა სავარძელი გასასვლელისკენ გააგორა...
დალიმ ქმარს სახელოზე მოქაჩა... წარბშეკრული იყო და მოღუშული.
– არ გინდა, თავიდან არ დაიწყო, – გააფრთხილა კაცმა.
– რა ვქნა, მშვიდად ვუყურო, შვილი როგორ მეღუპება.
– ისევ აჭარბებ. დავითმა ისეთი პატივი გვცა. კლინიკაშიც მოგვყვება, ყველა საქმე გადადო... უმადური ნუ იქნები.
– მადლობელი ვარ, მადლობელი. ოღონდ თავი დაგვანებოს, ოღონდ ცისიას მოშორდეს და ხმას საერთოდ არ ამოვიღებ. გული მისკდება, როცა ვხედავ, როგორ შესციცინებენ ერთმანეთს.
– დალი, გეყოფა! ფრენის წინ ასეთი ნერვიულობა არ შეიძლება. ჩავალთ, ცისიას დავაბინავებთ, მადლობას გადავუხდით ბატონ დავითს, წამოვა ეს კაცი უკან და შენც მოისვენებ.
– ნეტავი ასე იყოს. მაგრამ არ მჯერა მე მაგის.
– მე მჯერა და თუ ღმერთი გწამს, მომასვენე, – გაღიზიანდა ირაკლი, – მეც ადამიანი ვარ და მეტი აღარ შემიძლია. შევიშალე კაცი.
– რატომ ხარ ასეთი მიამიტი და უყურადღებო. პალატაში რომ შემოვიდა და გამოგვიცხადა, ცენტრიც შევარჩიე და გამოგყვებით კიდეცო, შენი შვილის სახე არ დაგინახავს – მზესავით გაანათა. ლამის გული გამისკდა.
– აჭარბებ. ძალიან მდიდარი ფანტაზია და წარმოსახვის ნიჭი გაქვს. შეეცადე, საკუთარი თავი ხელში აიყვანო. ისე არ ქნა, დავითმა რამე შეგამჩნიოს. სირცხვილია.
დალიმ წარბი შეიკრა.
– ჰო?! სირცხვილი ის არის, ამხელა კაცი თითის ტოლა გოგოს ვნებიანი თვალებით რომ უყურებს.
– ვაიმე,  მეტი აღარ შეიძლება! რა გჭირს?! ერთ საათში გავფრინდებით. უკვე შფოთვას ვიწყებ. იცოდე, როცა მიხვდები, რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ შენი ფანტაზიის ნაყოფია, ძალიან შეგრცხვება...
– არა უშავს, შემრცხვეს, – ამოიოხრა ქალმა, – აი, შენი გულუბრყვილობა კი მაოცებს.
ირაკლიმ პასპორტებიანი ხელი მხარზე მოხვია ცოლს და მიიხუტა.
– გიჟი მყავხარ, გიჟი... მაგრამ საყვედურს კი არ გეუბნები, სწორედ ასეთი მიყვარხარ.
***
საღამო ხმაურიანი, მაგრამ მხიარული გამოვიდა. გუკამ ძალიან მოინდომა. სხვადასხვანაირი კოქტეილი მოამზადა. ბინა მორთო, ჩანაწერები – წყნარი მელოდიები მოძებნა და „კანაპეებიც“ კი მოიტანა სუფრაზე დასალაგებლად... სახლში დაბრუნებულმა ანდრომ გაოცებისგან დაუსტვინა.
– ყოჩაღ, შენგან ამას არ ველოდი.
გუკამ მხრები აიჩეჩა.
– რა ვიცი, აბა, ვიფიქრე, შენს გულს მოვიგებდი. რადგან დაგპირდი, ყველაფერს ისე გავაკეთებ, როგორც საჭიროა. მინდა, პირველივე პაემანზე ისე მოვხიბლო შენი მთავარი ექთანი, რომ გულგანგმირული ძირს დაეცეს. მუხლებში ჩამივარდეს და მითხრას, რომ ყოველთვის ჩემნაირ მამაკაცზე ოცნებობდა...
– გუკა, ნუ ხუმრობ, – მოიღუშა ანდრო, – ცირკად ნუ გადააქცევ ყველაფერს.
– მე ვაქცევ ცირკად? – საიდან მოიტანე? მხოლოდ შენს დავალებას ვასრულებ. ისეთი კოქტეილები მოვამზადე... აი, ეს წითელი – თითქოს მაგარი არ არის, მაგრამ ცოტაც საკმარისია, ჭკუა რომ აგირიოს და გადაგრიოს.
ანდრომ ეჭვით შეხედა უცნაურად აცერცეტებულ მეგობარს.
– შენ რამე მოწიე? რა დღეში ხარ?
 გუკამ გაიცინა.
– ვაიმე?! – ვეღარ გავიგე, რა გინდა. წავიდე?
ანდრო მოლბა.
– ჰო, კარგი. მალე გოგოებიც მოვლენ. მარტო ოთხნი ვიქნებით?
– რა ვიცი. შენ ვინ დაპატიჟე. მე არავისთვის მითქვამს. პრინციპში, იმისთვის, რისთვისაც ეს საღამო მოვაწყვეთ, ბევრი ხალხი არც გვჭირდება.
– არ მინდა, თიკო დაეჭვდეს.
– ყველაფერი იდეალურად იქნება, მენდე, – ჩაიცინა გუკამ.
***
... თიკო თავს უხერხულად და შებოჭილად გრძნობდა. გაურკვეველი ემოცია ჰქონდა ანდროს მეგობრის მიმართაც. უდავო იყო, რომ მოსწონდა, მაგრამ მისი თამამი მანერები აფრთხობდა. ცეკვისას ბიჭი მაგრად ეკვროდა და კისერზე მის ცხელ სუნთქვას გრძნობდა. თიკოთვის ეს ძალიან უჩვეულო იყო. თვალს ნიასკენ „აპარებდა“, რომელიც ანდროსთან ერთად კოქტეილს სვამდა და ხმამაღლა კისკისებდა. მერე ისიც დაინახა, როგორ ჩაუყო პერანგის საყელოში ხელი ანდრომ ნიას, მეორე ხელით კი ღილები შეუხსნა. უნებლიეთ ამოიოხრა. გუკამ გაიცინა. თიკოს ყურთან მიუტანა ტუჩები და წასჩურჩულა.
– გინდა, ჩვენც ცოტა გავთამამდეთ? მაშინ კიდევ უნდა დავლიოთ. ჩემი საფირმო კოქტეილები უნდა გასინჯო. წითელს გირჩევ. გარწმუნებ, ასეთი არაფერი დაგილევია.
– ალკოჰოლი არ მიყვარს, – იუარა თიკომ.
– ეს, უბრალოდ ალკოჰოლი არ არის. ჩემი ხელით მოვამზადე. ყველას არ ვანებივრებ ჩემი ხელით მომზადებული კოქტეილებით.
– რომ დავთვრე? არ მინდა, სულელი და ქარაფშუტა გეგონო.
– ო, ეს უკვე ქალური კეკლუცობაა, – გუკამ შუბლზე ჩამოშლილი თმა შეუსწორა და ხელის ზურგი ლოყაზე მოუსვა. ქალს ესიამოვნა მისი ხელისგან წამოსული სითბო და გაინაბა. თიკოსთვის უჩვეულო იყო მამაკაცთან ასეთი სიახლოვე. შებოჭილობა ეტყობოდა. ბიჭისგან ცოტა დისტანციაზე ყოფნაც კი სცადა.
– რატომ გამირბიხარ?  – წასჩურჩულა გუკამ, – არავის უთქვამს, რომ ძალიან ლამაზი თვალები გაქვს?
თიკოს გაეღიმა.
– როცა ქალს ეუბნებიან, ლამაზი თვალები გაქვსო, იმას ნიშნავს, მეტი არაფერი აქვს ისეთი, კაცმა რომ შეუქოს.
გუკამ თავი გვერდზე გადასწია და ქალს ყურადღებით შეხედა.
– ჭკვიანი ხარ. იშვიათია დღეს ჭკვიანი და ადეკვატური ქალი. მე და შენ ერთმანეთს გავუგებთ.
– მართლა? – თიკოს არ დაუმალავს, რომ გაახარა ბიჭის ნათქვამმა.
– რა თქმა უნდა, ოღონდ ერთი აუცილებელი პირობაა შესასრულებელი – კოქტეილი უნდა დალიო.
***
სადარბაზოს კარი ხმაურით დაიკეტა. ქალმა ქუსლების კაკუნით ამოირბინა კიბე, მანქანის გასაღები ჰოლში, პატარა მაგიდაზე დააგდო და ოთახში შეიჭრა. ძიძა გოგონებს ასაუზმებდა. მირიანი დივანზე იჯდა, ყავას სვამდა და ტაბლეტურ კომპიუტერში რაღაცას კითხულობდა. ხმაურზე თავი ასწია და ცოლს გაუღიმა.
– სავარჯიშოდ იყავი? მაპატიე, საყვარელო. ძალიან დამეზარა ადგომა. ხვალ აუცილებლად შემოგიერთდები.
– მეც არ მივარჯიშია. უფრო ყურადღებიანი რომ იყო ჩემ მიმართ, მიხვდებოდი, რომ საშინლად ვარ გაბრაზებული. მაგრამ ერთადერთი, რაც გაინტერესებს, ეგ „ტაბლეტია“, – გაღიზიანებული ხმით წამოიყვირა ანამ და ძიძას ანიშნა, ცოტა ხნით მარტო დაგვტოვეო. მერე ადროვა, სანამ ქალი ბავშვებს ვრცელ ვერანდაზე გაიყვანდა და ქმარს მიუბრუნდა.
– საშინელ გუნებაზე ვარ...
მირიანმა ამოიოხრა. ტაბლეტი გვერდზე გადადო, წამოდგა და ცოლთან მივიდა. ანამ ბრაზით შეხედა.
– ახლა მეტყვი, რომ ტყუილად ვნერვიულობ და შენც განერვიულებ.
– ჰო, ასეა. ვერ ვხვდები, როგორ ახერხებ ყველაფერში სანერვიულო იპოვო.
– შენ ფიქრობ, რომ სანერვიულოს თვითონ ვეძებ? – აღშფოთდა ანა.
მირიანმა ნაძალადევად გაუღიმა.
– დაახლოებით. ოღონდ არ გაბრაზდე. მოდი, ყავა დავლიოთ და მომიყევი, ამ დილაუთენია რამ აღგაშფოთა.
– ყავას მომიდუღებ?
– რა თქმა უნდა, საყვარელო, რა თქმა უნდა... ოღონდ გუნება გამოგიკეთდეს და თუ გინდა, შენი საყვარელი კრუასანების საყიდლადაც ჩავალ.
ანა ძალიან გამწარებული ჩანდა, მაგრამ ქმრის გულწრფელ შეთავაზებაზე მაინც გაეღიმა.
– ასე ჯობია. მოდი, პოზიტიურად შევხედოთ შენს პრობლემებს, თუ არ გეჩვენება და ეს მართლაც პრობლემაა.
– ჰო, რა თქმა უნდა, შენ იტყვი, რომ პრობლემებსაც ძალით ვიქმნი.
– არა, საყვარელო. ყურადღებით მოგისმენ. მართლა... – მირიანი ყავის მოსადუღებელ აპარატთან მივიდა და ორი კოვზი ყავა ჩაყარა, – შენ უშაქრო გიყვარს. ნახე, როგორ მახსოვს?!
– ის თუ გახსოვს, რომ დღეს ჩემი დაბადების დღეა?! – გამომცდელი ტონით ჰკითხა ქალმა.
კაცმა ჯერ გაოცებული გამომეტყველება მიიღო, მერე კი ხმამაღლა გაიცინა. ანასთან მივიდა და ლოყაზე აკოცა.
– აბა, შენი დაბადების დღე როგორ დამავიწყდებოდა?! საღამოს ვაპირებდი შენთვის სიურპრიზის მოწყობას, მაგრამ ვხვდები, რომ ამის დრო ახლა არის.
ანამ მოლოდინით სავსე მზერა მიაპყრო კაცს.
– საჩუქარი მიყიდე?
– როგორი მოუთმენელი ხარ, ანუშკა... საღამოსთვის რესტორანი დავჯავშნე, ვახშამი შევუკვეთე და მინდოდა, იქ გადმომეცა.
– ახლა გადმომეცი, რა, – ბავშვივით აცმუკდა ანა. წამოხტა და ქმარს კისერზე ჩამოეკიდა, – ყველაზე მაგარი ქმარი ხარ შენ, უმაგრესი!
– როგორ უცებ გამოგიკეთდა გუნება?! საკმარისი იყო, საჩუქარი მეხსენებინა, რომ მზესავით გამოანათე.
– შენც ხშირად მომიტანე ხოლმე საჩუქრები, ოღონდ, ისეთი მე რომ მომეწონება.
– ახლა ნუ დამაფიქრე... – მირიანი ოთახიდან გავიდა და რამდენიმე წუთში შეფუთული კოლოფით დაბრუნდა. ანამ მაშინვე ხელი სტაცა საჩუქარს და მბზინავი ქაღალდი შემოაცალა. ხავერდის კოლოფში ძვირფასი ყელსაბამი იდო. ქალმა შეჰკივლა:
– ეს ნამდვილია? მირიან, ეს ის არის, რასაც ვფიქრობ?
– ჰა, ჰა, ანუშკა! მე არ ვიცი, რას ფიქრობ...
– ნუ ხარ საზიზღარი. ეს ყელსაბამი ორი თვის წინ, იმ მაღაზიაში ვნახე. ექსკლუზიურია და ალბათ, ძალიან, ძალიან ძვირი ღირს...
– შენ უფრო ძვირფასი ხარ ჩემთვის, – მირიანმა ყელსაბამი კოლოფიდან ამოიღო და ცოლს ყელზე გაუკეთა. – ძალიან გიხდება... ფულს ახალი მანქანისთვის ვინახავდი, მაგრამ, მგონი, ეს უფრო მნიშვნელოვანია.
– მირიან, – ანა საბოლოოდ მოლბა, – გმადლობ, ასე რომ იზრუნე ჩემთვის... მაგრამ, იცი, რა ვიფიქრე?
მირიანმა ცოლს საყვედურით შეხედა.
– ანუ, კმაყოფილი არ ხარ?
– კმაყოფილი როგორ არ ვარ, მაგრამ ახალი მანქანაც რომ გინდოდა? თანაც, სად გავიკეთო, მეტისმეტად ძვირფასია.
– სამეფო კარზე, მიღებაზე რომ დაგვპატიჟებენ, იქ შეძლებ, თავი მოიწონო ამ სამკაულით. დღესაც გაიკეთე. მართლა ძალიან ძვირფას რესტორანში მიმყავხარ. მაგიდა ხუთი თვით ადრე დავჯავშნე. დიახ. შენ კი მსაყვედურობ, რომ ჩემი „ტაბლეტის“ გარდა, არაფერი მაინტერესებს.
– უკან მიმაქვს ჩემი სიტყვები! – ხელების ქნევით წამოიყვირა ანამ. ძალიან გამაბედნიერე. ახლა უნდა ვიფიქრო, რომელი კაბა ჩავიცვა. ამ ყელსაბამს შავი კაბა მოუხდება, სადა... ასეთი მხოლ?დ ერთი მაქვს და უკვე მომბეზრდა.
– საღამომდე დრო გაქვს. კაბის ყიდვასაც მოასწრებ.
– ქმარი კი არა, ოქრო ხარ, – თვალები აუციმციმდა ანას.
– ჰო, მართლა, მამაშენს არ დაურეკავს. მაგიდა სამი კაცისთვის შევუკვეთე. ყოველ წელს ჩამოდის შენს დაბადების დღეზე. ალბათ, არც წელს იქნება გამონაკლისი.
– ასე შენ ფიქრობ, – ანა მოიღუშა, – მამაჩემს მე აღარ ვაინტერესებ...  აი, მივადექით ჩემი დილანდელი უგუნებობის მიზეზს. მამაჩემს არც დაურეკავს და არც ჩამოსვლას აპირებს.
– მართლა? შენ ვინ გითხრა. იქნებ, სიურპრიზს გიმზადებს.
– დავითისგან მარტო უსიამოვნო სიურპრიზებს უნდა ელოდეს კაცი. ვახოს ველაპარაკე.
– ბიძაშენს?
– ჰო. შემეშინდა და დავურეკე. რადგან ჩემი ძვირფასი მამიკო მობილურს არ პასუხობდა.
– მერე, რა გითხრა ბიძაშენმა.
– ავსტრიაში ყოფილა მამიკო. პაციენტს გაჰყვა რეაბილიტაციის კურსის გასავლელად.
ბრაიანს გაეღიმა.
– მერე, რა არის მაგაში არაბუნებრივი. მამაშენს ხომ იცნობ, ეტყობა, მისი წაყოლა აუცილებელი იყო.
– აუცილებელი იყო, – გამოაჯავრა ანამ, – ვიცი, მე რა აუცილებლობაც იყო. ვახო ისე მელაპარაკა, აშკარად რაღაც ხდება. რომელი ქირურგი მიჰყვება პაციენტს რეაბილიტაციის ცენტრში და ისიც უცხოეთში. თან, მობილურსაც რომ არ პასუხობს?!
– წინასწარ დასკვნებს ნუ გააკეთებ და მით უმეტეს, ნუ ჩავიშხამებთ ამ შესანიშნავ დღეს. მოდი, ნუღარ ვილაპარაკებთ დავითზე. დარწმუნებული ვარ, დაგირეკავს.
ანამ მხრები აიჩეჩა და ყავა მოსვა. მერე გაახსენდა, ყელზე უძვირფასესი ყელსაბამი რომ ეკეთა, თითებით მოეფერა და ქმარს მადლიერებით გაუღიმა.
***
დავითს არავინ და აღარაფერი აინტერესებდა ცისიას გარდა. მთელ დღეს მის გვერდით ატარებდა და ცისიას გამოჯანმრთელებისკენ გადადგმულ უმნიშვნელო ნაბიჯზეც კი ბავშვივით ხარობდა. დალი ჩასაფრებულივით აკვირდებოდა დავითის ემოციებს და სულ უფრო რწმუნდებოდა თავის ეჭვებში.
– ირაკლი, შენ მითხარი, რომ როგორც კი კლინიკაში დავბინავდებოდით და ცისია პროცედურებს დაიწყებდა, ეს კაცი თავს დაგვანებებდა.
– დალი, როგორ ვუთხრა ადამიანს, რომელიც ჩემს შვილს ზედ ჰყვება, წადი-მეთქი.
– არ მინდა მაგისი გადაყოლა, არ მინდა! – გაანჩხლდა ქალი, – იცოდე, რამე მოიფიქრე, თორემ მე ვეტყვი.
–  რას ეტყვი, დალი, უნდა შემარცხვინო?
– შენი შვილი რომ მაგ კაცს კისერზე ჩამოეკიდება, სირცხვილი მერე ნახე.
– დამღალა შენმა პრეტენზიებმა. ცისია მაგას არ იზამს. დარწმუნებული ვარ.
– ცისიას უკვე უყვარს ეგ კაცი ან ეჩვენება, რომ უყვარს. ბრმა ხომ არ ხარ, ვერ ხედავ, როგორ შესციცინებენ ერთმანეთს? მაგ დავითს აღარც თავისი კლინიკა ახსოვს და აღარც დანარჩენი პაციენტები. ერთი კვირა გავიდა და ვერ ვატყობ, სადმე ეჩქარებოდეს. ირაკლი, კიდევ ორ დღეს გაძლევ, მერე კი, ვიცი, რასაც ვიზამ...
ირაკლიმ ამოიოხრა.
– კარგი, დაველაპარაკები ცისიას. ოღონდ პირობა მომეცი, რომ დავითს არაფერს ეტყვი.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში