გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-36(819)

 დავითმა ვისკის ცარიელ ბოთლს ამღვრეული მზერით შეხედა და თავი ხელებში ჩარგო. გრძნობდა სიტუაციის მთელ სიმძიმეს... იმასაც ხვდებოდა, რომ ადვილი არ იქნებოდა ყველაფრის ისე დალაგება, არავინ დაზარალებულიყო. მით უმეტეს, როცა საქმე უკვე ცისიასაც ეხებოდა. ცისია... რას უნდა მიაწეროს ამ უმშვენიერესი არსების ნათქვამი. საღი აზრი, გონების ხმა ჩასჩიჩინებდა, ერწმუნა იმ ვერსიის, რომელიც კარნახობდა, ცისიას სიყვარულში გამოტყდომა სხვა არაფერია, თუ არა სიკვდილს გადარჩენილის მადლიერების გრძნობაო... „ჰო, ასეა... მისთვის ღმერთი ვარ, ყოვლისშემძლე ქირურგი, რომელმაც სიკვდილის კლანჭებს გამოჰგლიჯა ხელიდან და სიცოცხლე აჩუქა. ჯერ ისევ იმ ემოციის გავლენის ქვეშაა, რომელმაც საშინელი შიში განაცდევინა. რა გასაკვირია, ასე რომ ებღაუჭება ადამიანს, ვისი ყოვლისშემძლეობისაც სჯერა. გაუვლის, უბრალოდ, დროის ამბავია. მერე ინანებს და იმ ბებერი სულელის როლში აღმოვჩნდები, რომელსაც იმის ილუზია გაუჩნდა, რომ ახალგაზრდა, ლამაზმა ქალიშვილმა შეიყვარა“... დავითმა ამოიოხრა. მამაკაცური პატივმოყვარეობა ცალკე ებრძოდა და თავისას ითხოვდა. შეახსენებდა ხოლმე: რატომაც არა, საკმაოდ სიმპათიური და ჯერ ისევ ახალგაზრდა, ბევრი ქალისთვის ძალიანაც სასურველი ხარო...
მობილური აიღო. ცოტა ხანს იყოყმანა და დარეკა.
– გამარჯობა, ვიცი, რომ ძალიან გვიანაა, ისიც ვიცი, რომ დიდი ხანია, არ დამირეკავს. შეგიძლია, ჩემთან მოხვიდე? არაფერი მჭირს, კარგად ვარ. უბრალოდ, ცოტას დავლევდი შენთან ერთად. დაგელაპარაკებოდი... კონიაკი მაქვს, ვისკი აღარ დამრჩა... ჰო, კარგი, მოხდა. თუ შეგიძლია, მოდი, მჭირდები... – დავითმა მობილურს დახედა, გათიშა და მაგიდაზე დადო. მერე ვისკის ცარიელი ბოთლი ჩაუძახა ნაგვისთვის განკუთვნილ პარკში. მაცივარი გამოაღო. ახსოვდა, რომ რაღაც შოკოლადი ედო. როგორც იქნა, იპოვა. გახსნა, დაამტვრია და პატარა ლამბაქზე დაყარა. ვისკის ცარიელი ჭიქა გასარეცხ ბაკანში ჩადო. სამზარეულოს ვიტრინიდან ორი, შედარებით მომცრო ჭიქა გამოიღო და მაგიდაზე დააწყო. კონიაკი კი დიდხანს ეძება. ბოლოს ბუხართან მდგარ პატარა, ბორბლებიან მაგიდა-ოფიციანტზე მიაგნო. ჯერ გაუკვირდა, ეს ბოთლი გახსნილი რატომ არისო და ერთბაშად გონება გაუნათდა... ნია რომ დარჩა მასთან, მაშინ დალიეს. ნიას გახსენებამ უსიამოვნო შეგრძნებები გაუღრმავა, რომლის დიდ წილს მონატრება შეადგენდა. საკუთარ თავს არ უტყდებოდა იმაში, რომ ძლივს უმკლავდებოდა ნიასთან სიახლოვის სურვილს. ცისიას მიმართ ხორციელი ვნებები არ ჰქონდა, მაგრამ მისი ყოველი დანახვა თითქოს სულს უნათებდა და აგრძნობინებდა, რა მშვენიერია სიცოცხლე...
არ ახსოვს, რამდენი ხანი გავიდა. ზარის ხმამ გამოაფხიზლა. კარზე რეკავდნენ. ზღურბლთან მდგარმა ოცდათხუთმეტიოდე წლის მამაკაცმა დავითს გაუღიმა და ქაღალდის პაკეტი გაუწოდა.
– გამომართვი, შენი საყვარელი ეკლერები წამოვიღე.
– ნეტავი, კონიაკიც გამოგეყოლებინა, ბოთლი სავსე არ აღმოჩნდა. დამილევია, – უხერხული ღიმილით წარმოთქვა დავითმა და სტუმარს გზა დაუთმო. მან გაკვირვებით და ეჭვით შეხედა.
 – გიცნობ, რაღაც მოხდა... იმდენი ხანია, ჩემთვის აღარ დაგირეკავს...
– შემოდი, ცოტა დავლიოთ...
– მაშინ ჩავალ, სასმელსაც ამოვიტან. კონიაკი სულ აღარ გაქვს?
– ნახევარ ბოთლზე ცოტა მეტია.
– მაშინ, გვეყოფა. ბევრს მაინც ვერ დავლევ, მანქანით ვარ... მომიყვები, რა ხდება შენს თავს?
დავითმა ხელი ჩაიქნია.
– სამზარეულოში გავიდეთ.
მაგიდას მიუსხდნენ. დავითმა ნამცხვრები დიდ თეფშზე დაალაგა.
– როგორც ვხედავ, ჯანმრთელობის მხრივ არაფერს უჩივი.
– ვახო, გულის შეტევა არ მაქვს. შენს პროფესიონალიზმს ვაღიარებ, მაგრამ, თუ ცუდად გავხდები, სასწრაფოს გამოვიძახებ. ვეტყვი, ჩემს კლინიკაში გადამიყვანონ.
– შენს კლინიკაში ჩემნაირი კარდიოლოგები არ გყავს, – ნიშნის მოგებით გაიცინა ვახომ.
– მაგაში გეთანხმები. ვერაფრით გადმოგიბირე. ვერ ვხვდები, რატომ მეუბნები უარს, მაგრამ ახლა ამაზე სალაპარაკოდ არ მომიყვანიხარ.
– ვხვდები, – ვახომ გაიცინა. ღიმილი უფრო თავდაჯერებულს ხდიდა. უხდებოდა კიდეც მის სიმპათიურ, მამაკაცურ სახეს. კონიაკი დაასხა. ჭიქა აიღო და დავითის ჭიქას მიუჭახუნა.
– გაგვიმარჯოს! მმმ... კარგი კონიაკია... მომენატრა შენი სასმელების გემო. ყოველთვის კარგი ბარი გქონდა, მიუხედავად იმისა, რომ დალევა დიდად არ გიყვარდა.
– არც ახლა მიყვარს.
– ჰო, ვხვდები. ძნელია მარტო ყოფნა. ანა საერთოდ ვერ ახერხებს ჩამოსვლას?
დავითმა თავი გააქნია.
– სად უნდა იაროს ორი ბავშვით აქეთ და იქით... მის ქმარსაც კარიერაზე ზრუნვა მიაჩნია მთავარ პრიორიტეტად და მართალიც არის. ვერ ვამტყუნებ. ბრაიანი მომწონს, მაგრამ ერთმანეთს კარგად ვერ ვუგებთ.
– ჰო... პროფესიულად ძალიან შორს ხართ ერთმანეთისგან. ისე, მართლა კარგი ბიჭია. ერთი თვის წინ ვნახე ორივე.
დავითს სახეზე გაოცება გამოესახა.
– არ უთქვამს ანას... ერთი კვირა არ იქნება, რაც ჩამოვედი. რამდენიმე დღით ჩავაკითხე. თუმცა, ამას არც აქვს დიდი მნიშვნელობა, – ხელი ჩაიქნია დავითმა.
ვახომ სიბრალულით შეხედა.
– ჩემი დის გარდაცვალების შემდეგ, ცოლი რატომ არ შეირთე? – ჰკითხა პირდაპირ.
– არ ვიცი, ალბათ, იმიტომ რომ, საერთოდ არ მიფიქრია ამაზე. ვერ მოვიცალე-მეთქი, არ გეტყვი. თუმცა, შეიძლება, ეგეც იყო.
ვახოს გაეღიმა და ჭიქები ისევ შეავსო.
– იცი, ყოველთვის მეგონა, რომ ჩემს დას ღალატობდი.
დავითმა უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია. რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ ვახომ ხელის მკვეთრი მოძრაობით შეაჩერა.
– ბოლომდე მათქმევინე... ჩემი და ძალიან მიყვარდა. ყველაფერი იყო ჩემთვის. პატარა რომ ვიყავი, დედაჩემზე მეტად მასზე ვიყავი მიჯაჭვული. როცა გათხოვდა, საკუთარ თავს პირობა მივეცი, შემეძულებინა ის მამაკაცი, რომელმაც ჩემი ყველაზე საყვარელი ადამიანი წამართვა... მოკლედ, თავიდანვე ვერ აგიტანე. ჩასაფრებული ვიყავი, რომ რაღაცაში გამომეჭირე. ვფიქრობდი, რანაირად შეიძლება, ასეთმა კაცმა ცოლს არ უღალატოს-მეთქი. მაგრამ, ფაქტები მჭირდებოდა. გულუბრყვილოდ ვფიქრობდი – ფაქტი თუ მექნება, ჩემს დას დავარწმუნებ, უღირსი კაცის გვერდით არ უნდა იცხოვროს და საძულველ სიძეს თავიდან მოვიცილებ-მეთქი...
– ვახო, რას ამბობს? – დავითს კონიაკიანი  ჭიქა გაუშეშდა ხელში.
– ხომ გითხარი, გულუბრყვილო და სულელი ვიყავი-მეთქი, – გაიცინა ვახომ და დავითს მხარზე მეგობრულად დაარტყა ხელი.
– კარგი, ერთი... – ნაძალადევად გაიცინა დავითმა, – კარდიოქირურგიაც ჩემს გასამწარებლად ხომ არ აირჩიე? შეიძლება, გინდოდა, ჩემთვის გული ამოგეგლიჯა.
ვახომ ხმამაღლა გაიცინა.
– არა, ეგრე შორსაც არ წასულა ჩემი სიძულვილი. ნელ-ნელა აზრზეც მოვედი და დაგაფასე. ახლა უკვე ზუსტად ვიცი, ჩემი დის ღირსეული ქმარი იყავი და იმსახურებ, მისი სიკვდილის შემდეგ ბედნიერი იყო.
– ბედნიერი ვიყო... – ფიქრიანად გაიმეორა დავითმა, – იცი, რომ ჩემთვის ეს ცნება უცხოა? მცდელობაც არ მქონია, რომ პირად ბედნიერებაზე მეზრუნა. ახლა კი, ჩემგან დამოუკიდებლად, რაღაცეები ისე დალაგდა, ჩიხში ვარ. შეიძლება, არ დაიჯერო, მაგრამ საყვარელიც მყავს და ასე ვთქვათ, შეყვარებულიც...
ვახო გაშრა. გაოგნებული გამომეტყველება ჰქონდა და სიძეს ისე მისჩერებოდა. რამდენიმეწამიანი დუმილის შემდეგ კი, განცვიფრებული შეძახილი აღმოხდა.
– ხუმრობ?!
– რას ამბობ, საერთოდ არ მეხუმრება. იმიტომ გთხოვე, მოსულიყავი... ვიღაცისთვის გული უნდა გადამეშალა. მართლა არ ვიცი, რა გავაკეთო. მრცხვენია, ჩემს ასაკში ჩემი მდგომარეობის მამაკაცისთვის სრულიად შეუფერებელ სიტუაციაში რომ აღმოვჩნდი...
– მოიცა, მოიცა... როგორ გავიგო შენი ნათქვამი, რომ საყვარელიც გყავს და შეყვარებულიც, – სიცილი ვერ შეიკავა ვახომ.
– დამცინი? – პრინციპში, არ მიკვირს. მეც ძალიან ბევრს ვიცინებდი, სხვას რომ შემთხვეოდა ეს ყველაფერი...
– დავით, მოყევი, რა... გამარკვიე, თორემ დავიბენი. გამოდის, ისევ შევცდი შენში?!
– არა, არა, დონ ჟუანი ნამდვილად არ ვარ. უნდა დამიჯერო. საყვარელს ვერ დავარქმევ იმ გოგოს, მაგრამ რაღაც ურთიერთობა გვქონდა...
– თუ გაქვს... შემომხედე, ისევ გაქვს? ან, საერთოდ, ვინ არის ეს გოგო, თუ საიდუმლოდ ინახავ მის ვინაობას?
– საიდუმლოდ შენახვა რომ მდომოდა, არც დაგირეკავდი. ექთანია ჩემთან და ნუ დამცინებ, ძალიან გთხოვთ. ვხვდები, რაც გაიფიქრე, რომ ექიმების ექთნებთან ინტიმური ურთიერთობა ბანალური და გაცვეთილი თემაა, მაგრამ ასე არ ყოფილა საქმე.
– კარგი, დაგიჯერე, ესე იგი, შეგიყვარდა...
– არა, არა, პრობლემაც ისაა, რომ არ მიყვარს. ნეტავი, მიყვარდეს, მაშინ რაღაც გამართლებას მოვუძებნიდი ამ ამბავს.
– ერთადერთი ვერსია მრჩება – მთვრალი იყავი.
დავითმა უხალისოდ დაუქნია თავი და იქვე დაუმატა.
– თუმცა, იმდენი არ დამილევია, რომ გონება დამეკარგა.
– ლამაზია?
– ჰო... ძალიან ლამაზია და ძალიან ახალგაზრდა. სწორედ ეს მაშფოთებს. წარმოიდგინე, რა მოხდება, ჩვენი ურთიერთობის ამბავი ჩემი შვილისა და სიძის ყურამდე თუ მივა... ან თანამშრომლები, ნაცნობები თუ გაიგებენ... იმის გაფიქრებაც არ მინდა, რას იტყვიან ჩემზე.
– მდა... ვერასდროს წარმოვიდგენდი, ასეთ მდგომარეობაში თუ აღმოჩნდებოდი... მაგრამ, ძალიანაც ნუ ინერვიულებ. მარტივად შეგიძლია, ჭორი სათავეშივე აღკვეთო.
– როგორ?
ვახომ მხრები აიჩეჩა.
– ცოლად შეირთე.
– რა? – შეკრთა დავითი.
 – ჰო, რა იყო? – ეს ახლა არავის გაუკვირდება. მით უმეტეს, თუ ახალგაზრდაც არის და ლამაზიც. ხელს რა გიშლის? არ მოსწონხარ?
– პირიქით, მიმტკიცებს, რომ სრულიად უანგაროდ ვუყვარვარ.
– ძალიანაც ნუ დაიჯერებ მაგ უანგარობას, – ჩაიცინა ვახომ, – მეტისმეტად მაცდუნებელი სასიძო ხარ.
– ვხვდები, მაგრამ ეს არ არის ჩემი მთავარი პრობლემა...
– აბა, რა არის? შვილის აზრი? ჰო, ანა აუცილებლად გაბრაზდება. გეჩხუბება, გაგებუტება... მაგრამ, მერე შეგირიგდება.
– ანაზე სიმართლეს ამბობ, თუმცა მაგასაც ვუშველიდი, რომ არა...
– რა... რაღაცას ბოლომდე არ ამბობ.
დავითმა კონიაკი სულმოუთქმელად გამოსცალა და ვახოს დამნაშავე ბავშვივით მიაჩერდა.
– შეყვარებული ვარ...
ვახოს ბოთლისკენ გაწვდილი ხელი გაუშეშდა.
***
ანდრომ თვალები გაახილა და ნამძინარევი მზერა ჭერს მიაპყრო. გონებაში არეული აზრების დალაგებას ცდილობდა. ზუსტად ახსოვდა, სად გაატარა ღამე – კლინიკის ერთ-ერთ, განსაკუთრებული პაციენტებისთვის განკუთვნილ პალატაში. მის გვერდით კი ნიას ეძინა. ბიჭმა მხარზე ხელი მოჰკიდა და ფრთხილად შეანჯღრია. ნიამ დაიზმუვლა. უკმაყოფილოდ რაღაც გაურკვეველი ჩაილაპარაკა და გვერდი იცვალა. ანდრომ ტუმბოდან საათი აიღო და დახედა.
– ნია, – მიუბრუნდა გოგოს, – ნია, უნდა გაიღვიძო. დილის რვა საათია. თუ არ გინდა, რომ ვიღაცამ შეგვნიშნოს, სწრაფად უნდა ავდგეთ.
– მეძინება... – გოგო თვალების ფშვნეტით წამოჯდა, – რა ჩავიდინეთ წუხელ?
– განსაკუთრებული არაფერი... ერთმანეთი გვინდოდა და სურვილს წინ არ აღვუდექით. იმედია, უკმაყოფილო არ დარჩი, – ანდრომ გოგოს თმა ალერსით მოუჩეჩა, – მაგარი ყოფილხარ...
– ო?! არ გაგიჟდე და სიყვარული არ ამიხსნა.
– არც ვაპირებ. ჩვენ ხომ თანამედროვე, თავისუფალი ადამიანები ვართ... – ჩაიცინა ბიჭმა, – ისე, არ მეგონა, ასე ადვილად თუ დათანხმდებოდი...
– ძალიან კარგი. იმიტომ რომ, ადვილად ხელმისაწვდომი არ ვარ.
– ვიცი... დიდი ხანია, ჩვენი სოსო ექიმი შენზე ნერწყვს ყლაპავს.
– ჰო, ვხვდები. მაგას დიდი მიხვედრა არ სჭირდება. იცი, რისი სურვილი მიჩნდება, მაგ კატეგორიის კაცებთან შეხვედრისას? მასხრად ავიგდო და დავამცირო... იცი, რომ ერთ ქალს ძალიან მოსწონს და მგონი, უყვარს კიდეც?
– ვიცი, შევამჩნიე. მე თუ მკითხავ, შესაფერისი წყვილია... სოსო უკეთეს ცოლს არც იმსახურებს.
– სოსო შეიძლება, უკეთესს მართლა არ იმსახურებდეს, მაგრამ თიკო მეცოდება. ძალიან კარგი ადამიანია.
ანდრო შეიჭმუხნა.
– მომისმინე, ჩვენზე ვილაპარაკოთ. მართლა კარგი იყო და არ გავიმეოროთ?
ნიამ მხრები აიჩეჩა. საწოლიდან გადმოხტა და სწრაფად შეუდგა ჩაცმას.
– ეგ რას ნიშნავს – თანახმა ხარ?
– არ ვიცი. საქმე ისაა, რომ მე უკვე მყავს პარტნიორი. მართალია, ახლა ურთიერთობა ცოტა აგვერია, მაგრამ ბედს არ შევურიგდები, დავიბრუნებ...
– ასე ძალიან გიყვარს ბატონი დავითი? – პირდაპირ ჰკითხა ანდრომ. ნიას თვალები გაუფართოვდა. მერე ერთიანად გაწითლდა და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა.
– შენ... შენ რა იცი? ჩემზე და დავითზე. ვინ გითხრა?..
გაგრძელება შემდეგ ნომერში