გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-35(818)

ნიამ თვალები მოჭუტა და დამარცვლით, გარკვევით გაიმეორა:
– არ მივიღებ საჩუქარს შენგან, არ მინდა...
– ნია, ნუ გაართულებ ყველაფერს. მინდა, ეს საათი დაიტოვო და ატარო.
– რატომ? რამდენჯერაც დავხედავ, შენთან გატარებული ღამეები რომ გამახსენდეს?
– ძალიან გთხოვ, ცრემლების გარეშე... არ შემიძლია ატირებული ქალის ყურება.
– მაშინ, მითხარი, რატომ არ შეიძლება, ერთად ვიყოთ? ოღონდ, ასაკი არ ახსენო, თუ არ გინდა, მართლა ავტირდე.
– ნია, ნუ გაართულებ ყველაფერს. მე ყოველთვის მადლობელი ვიქნები შენი იმ ბედნიერი წუთებისთვის, რომლებიც მაჩუქე... მაგრამ ვერ ვუღალატებ საკუთარ თავს... არ დამაძალო. იმიტომ, რომ სხვანაირად ვერ მოვიქცევი.
– ესე იგი, უნდა დავშორდეთ და ისე მოვიქცეთ, თითქოს არაფერი მომხდარა? კლინიკიდანაც ხომ არ წავიდე?
დავითმა თავი გააქნია.
– არა. ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ. პირიქით, დარჩი მე ყველანაირად დაგეხმარები.
ნიამ ჩაიცინა.
– როგორი გულმოწყალებაა. მეგონა, განსაკუთრებული იყავი, სხვებისგან გამორჩეული. თუმცა, პრობლემა ის არის, რომ მე ახლაც ასე ვფიქრობ.
– ნია, არ შემიძლია ჩვენი ურთიერთობის გაგრძელება. არც შენ გამოგადგება ჩემნაირი, ცხოვრებისგან დაღლილი მამაკაცი. ისიც არ ვიცი, რა უნდა შემოგთავაზო, გარდა იმისა, რომ ვიზრუნებ შენზე...
გოგომ ცრემლიანი თვალები ხელისგულებით მოიწმინდა და გაიღიმა.
– უნდა მივმხვდარიყავი... გამოსამშვიდობებელი ვახშამი... სამახსოვრო საჩუქრითა და სინანულით სავსე, არაფრის მთქმელი სიტყვებით. მგონი, ჩვენ ორს შორის თქვენ უფრო გჭირდებათ მზრუნველობა, ბატონო დავით...
– ისევ „თქვენობით“ მომმართავ? ამით იმის თქმა გინდა, რომ ჩვენი მეგობრობა არ გამოვა?
– არა, რატომ? შეიძლება, გამოვიდეს... – მხრები აიჩეჩა გოგომ და სუფრიდან ადგა, – საათს კი არ წავიღებ. არ მინდა, თქვენს მეხსიერებაში იმ ქალად დავრჩე, რომელიც ერთი, თუნდაც ძვირფასი საათით მოიცილეთ თავიდან...
დავითი გაფითრდა.
– ამას როგორ ამბობ? ეგ არც მიფიქრია. მართლა მინდოდა, გამეხარებინე.
– მეც მართლა მენატრებოდით. მშვიდობით, ბატონო დავით...
ნია წასასვლელად შებრუნდა. დავითმა მაჯაში სტაცა ხელი და თავისკენ შეატრიალა.
– რომ ვიცოდე, ეს ურთიერთობა დამოკიდებულებაში არ გადაიზრდება; რომ მჯეროდეს, ერთ დღეს მშვიდად შეხვდები ჩვენს დაშორებას... რომ არ მეშინოდეს იმის, ამით ორივე დავზარალდებით...
– ბატონო დავით, მივდიოდი... უბრალოდ, ხელი უნდა გამიშვათ...
– აიღე საჩუქარი, გთხოვ...
ნიას გაეღიმა.
– ბავშვივით იქცევით. ფიქრობთ, თუ საათს ავიღებ, სინდისი უფრო მშვიდად გექნებათ? ვნახოთ, იქნებ დავიტოვო კიდეც, ოღონდ ახლა არა...
– ამით რისი თქმა გინდა?
– ნუ ნერვიულობთ, ბატონო დავით და ნუ იძაბებით. ყველაფერი კარგად იქნება. მე პრობლემებს არ შეგიქმნით. ინიციატივა ხომ თავად გამოვიჩინე.
– როცა ასე ლაპარაკობ, თავს საშინლად ვგრძნობ, – თავი გადააქნია კაცმა.
– ვიცი. მაგრამ, მე ასე იმიტომ არ ვლაპარაკობ, რომ თავი ცუდად იგრძნოთ, – მოჩვენებითი სიმშვიდით მიუგო გოგომ, – გამიშვით, წავალ. ხვალ საოპერაციოში შევხვდებით.
– მომისმინე, ნია... მინდა, დამიჯერო, რასაც ახლა გეტყვი. სულ მცირე შანსი მაინც რომ მქონდეს ჩვენი ურთიერთობის გაგრძელების, უარს არ ვიტყოდი.
– ჰო, რა თქმა უნდა... – ნიას კაცისთვის არ შეუხედავს. არც საჩუქარი აუღია. შებრუნდა და ნელი ნაბიჯით მოცილდა იქაურობას. დავითი დაელოდა, სანამ გოგო დარბაზიდან გავიდა. მერე ოფიციანტი მოიხმო და ორმაგი ვისკი შეუკვეთა.
***
გუკამ სამზარეულოში შეიხედა. ანდრო ჩაის სვამდა და მობილურში რაღაცას კითხულობდა.
– ოჰო, შენ სახლში ხარ?! როდის მოხვედი?
– ერთი საათის წინ.
– მოიცა, – გუკამ საათზე დაიხედა. ახლა ათი სრულდება. იმის თქმა გინდა, რომ დილის ცხრა საათზე მოხვედი?
– ასეა... შევჭამ, დავიძინებ და ოთხი საათისთვის ისევ წავალ.
– ვა... ღამეც ოპერაცია იყო? – გუკამ სკამი გამოწია და მაგიდას მიუჯდა, – მეც დამისხი ჩაი. არც ტოსტზე ვიტყოდი უარს.
– მოგიწევს საკუთარ თავზე ზრუნვა, იმიტომ რომ, საშინლად დავიღალე და მეძინება. ღამე არ ყოფილა ოპერაცია, მაგრამ ნაოპერაციებ პაციენტს ჩემი ყურადღება სჭირდებოდა. ბატონ დავითს უნდა დავუმტკიცო, რომ მისთვის საუკეთესო თანაშემწე მარტო მე ვიქნები.
– როგორ აპირებ ამის გაკეთებას? – გუკამ ჩაი დაასხა და მაინც ანდროს ააცალა ტოსტერიდან ამოღებული პური.
– გამოუსწორებელი ხარ... მთელი დღეა, არაფერი მიჭამია, მხოლოდ სამი ჭიქა ყავა დავლიე. ისიც არ ვიცი, დამეძინება თუ არა.
– კარგი, ახლა ვისაუზმებ და წავალ... მერე რომ არ დამაბრალო, შენ გამო ვერ დავიძინეო.
– იცი, მგონი, ჩვენს მთავარ ექთანს მოეწონე?
გუკამ მხრები აიჩეჩა.
– საიდან უნდა ვიცოდე, როცა იმასაც კი ვერ ვიხსენებ, სად ან როდის ვნახე შენი მთავარი ექთანი.
– გამოფენაზე იყო.
– ჩემს გამოფენაზე? ესე იგი, დიდი არაფერია, რადგან ვერ დავიმახსოვრე...
– ჰო, გარეგნობით ნამდვილად არ ბრწყინავს, მაგრამ ისე, კარგი ქალია. ძალიან დამავალებდი, თუ ერთი-ორჯერ კაფეში დაპატიჟებ და გაეარშიყები.
– აუჰ!.. მეტისმეტს ხომ არ ითხოვ ჩემგან?!
– ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ?
– არ ვიცოდი, მეგობრობა არასასურველ ქალთან ურთიერთობასაც თუ გულისხმობდა.
– არაფერი დაშავდება, ცოტა ხნით ფლირტით თუ შეიქცევ თავს. მოდელის გარეგნობა არა აქვს, მაგრამ ჭკვიანია, გულისხმიერი...
გუკამ ირონიულად მოჭუტა თვალები.
– არგუმენტები გამოგელია? სია შთამბეჭდავად არ გამოიყურება... მითხარი, ერთი დამაჯერებელი მიზეზი, მისი შებმის სურვილი ან მოტივაცია მაინც რომ გამიჩნდეს.
– მე ვარ მოტივაცია. ძალიან მჭირდება მისი კეთილგანწყობა. საოპერაციოს მთავარ ექთანს ბევრი შეუძლია.
– მაგალითად?
ანდრომ ამოიოხრა.
– შენ ხომ რეზიდენტი არ ხარ, ვერ გაიგებ... იმისთვის, რომ ქირურგი გავხდე, ბევრი უნდა ვიბრძოლო, ზოგჯერ აკრძალული ილეთებიც გამოვიყენო... შენ რა გენაღვლება, არავისთვის არაფერი გაქვს დასამტკიცებელი. შენი იდეები ან მოსწონთ და გაძლევენ ფულს, ან – არა. თუმცა, უფრო ხშირად მოსწონთ ან თავს გაჩვენებენ, რომ მოსწონთ. ახლა ხომ მოდაშია, ბინის ინტერიერის მოწყობა პროფესიონალს შეუკვეთო.
– გმადლობ, რომ პროფესიონალად მიგაჩნივარ, – შეიფერა გუკამ, – კარგი, შენთვის ყველაზე მახინჯ ქალსაც კი შევაბამ... როდის გინდა, ეს გავაკეთო?
– მოიცადე, უნდა მოვიფიქრო. თიკო სულელი არ არის, ბუნებრივად უნდა გამოვიდეს.
გუკა დაიღრიჯა.
– გინდა, სცენარზეც მე ვიფიქრო? ამდენს ვერ გავქაჩავ... ისედაც დიდ მსხვერპლზე მივდივარ შენთვის.
– ისევ თავიდან იწყებ?
– არა, არა, რადგან დაგპირდი, მოვეწონები შენს თიკოს... მთავარი ექთნის შებმა მოდელის შებმაზე ძნელი არ უნდა იყოს.
ანდრომ კექსის მოზრდილი ნაჭერი მთლიანად ჩაიტენა პირში და თავი დაუქნია.
– ეჭვი არ მეპარება, რომ გამოგივა.
***
ვინ თქვა, რომ მამაკაცები ძლიერები არიან... მტკიცე ნებისყოფით გამორჩეულები და პრინციპულები. უმრავლესობა ქალის ცრემლების დანახვაზე უკან იხევს. შიშით შეპყრობილი და დამფრთხალი, ჩიხში მომწყვდეულივით აქეთ-იქით აწყდება. ნერვიულობს. ახალ-ახალ შეცდომებს უშვებს. იმ მხეცს ემსგავსება, ბადეში გახვეული რომ ფართხალებს და თავის დახსნის ნაცვლად, უფრო მჭიდროდ იხლართება...
ნიას ღირსეულად ეჭირა თავი. დავითი ელოდებოდა, რომ გოგო დაურეკავდა ან მისი ყოველი დანახვისას თავდახრილი და გაწითლებული, კუთხეში მიიყუჟებოდა, მაგრამ მსგავსი არაფერი მომხდარა. პირიქით, ისე ამაყად დაიარებოდა კლინიკაში, დავითი გაოცდა. ნიას ერთხელაც არ გაუცია თავი. ამან კაცში საპირისპირო გრძნობები გამოიწვია. ცოტათი შეურაცხყოფილიც კი იყო. საკუთარ თავს არ უტყდებოდა იმაში, რომ ნია ენატრებოდა. მისი სხეულის სუნს ისევ გრძნობდა. თითებსაც „ახსოვდათ“ გოგოს მკვრივი, გლუვი კანის მშვენიერება...
პალატაში რამდენიმე ადამიანი იყო. ცისიას მშობლები და სოსო. დავითის შესვლას ელოდებოდნენ დაძაბული გამომეტყველებით.
– რა ხდება? ვნერვიულობთ? – ნაძალადევი ღიმილით სცადა სიტუაციის განმუხტვა დავითმა, – დღეს მნიშვნელოვანი დღეა. ცისია მეორედ იწყებს სიარულს. მოდი, პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ. სოსო, მომეხმარე. ცისია, იქნებ გინდა, პალატაში მარტო ჩვენ დავრჩეთ. უფრო თამამად ხომ არ იქნები?
– დიახ. მირჩევნია. თქვენს მოსვლამდე სწორედ ამაზე ველაპარაკებოდი ჩემს მშობლებს. არ შემიძლია, მათ ნერვიულობას ვუყურო და იმაზე ვიფიქრო, გამომივა თუ არა ნაბიჯების გადადგმა.
– მაშინ, თუ შეიძლება, დაგვტოვეთ, – დავითი იქვე მდგარ ცოლ-ქმარს მიუბრუნდა. გაიღიმა და კაცს მიმართა, – ბატონო ირაკლი, ნუ ღელავთ, ყველაფერი კარგად იქნება.
– მე მინდოდა, ჯერ ჩვენ გვესაუბრა... მე და ჩემს მეუღლეს გვინდა, რომ...
– ვიცი, რაც გინდათ, – შეაწყვეტინა დავითმა, – გაინტერესებთ, დღეს რამე საფრთხე ხომ არ ემუქრება ცისიას, გარწმუნებთ, არაფერს გავაკეთებთ, რაც პატარა პრობლემას მაინც შეუქმნის. ვიცი, ფიქრობთ, კიდევ უნდა დავიცადოთ, მაგრამ შესაფერისი მომენტია. ცისია საკმაოდ მომაგრდა და მზადაა ამისთვის... წადით, გაისეირნეთ, კაფეტერიაში ყავა დალიეთ. ცოტა ხანში დაგიძახებთ.
ირაკლის ცოლმა რაღაც უკმაყოფილოდ გადაულაპარაკა. დავითს ეს შეუმჩნეველი არ დარჩენია.
– თქვენი მეუღლე არ მენდობა, ბატონო ირაკლი. ჩვენი მარტო დატოვება არ უნდა, ხომ მართალია?
ქალი გაწითლდა და უხერხულად აწრიალდა.
– არა, არა, დედაა და როგორც დედა, ჩემზე ემოციურია... რა თქმა უნდა, გენდობით. ახლავე გავალთ.
ცისიამ ორივე ხელი გაუწოდა დავითს. კაცს გული შეუქანდა, – თქვენს ხელში ვარ...
– აბა, ვცადოთ და ფეხზე დავდგეთ, – მოგონილი სიმშვიდით ჩაილაპარაკა დავითმა და სოსოს ანიშნა, დამეხმარეო.
– ჯობია, ფრთხილად ვიყოთ... კუნთები მოდუნებულია. შეიძლება, ტკივილი იგრძნო და არ მოითმინო, მაშინვე მითხარი. ასე... ასე... კარგია, ძალიან კარგია! მგონი, გამოგვდის.
ათიოდე ნაბიჯის გადადგმის შემდეგ, ცისიამ, რომელიც აქეთ და იქით დავითსა და სოსოზე იყო დაყრდნობილი, სიხარულით შეჰკივლა და დავითს კისერზე ჩამოეკიდა. ეს ისეთი მოულოდნელი იყო, რომ კაცი შეცბა და გაფითრდა. შუბლზე ცივმა ოფლმა გამოჟონა... ცისია მთელი სხეულით ეკვროდა.
– გამომივიდა! მე ეს შევძელი, მხოლოდ თქვენი დახმარებით! ღმერთო, ინვალიდის სავარძელში არ მომიწევს ჩაჯდომა. და ეს თქვენი დამსახურებაა!
– გვეყოფა. დღეისთვის საკმარისია, – დავითმა ცისია საწოლამდე მიიყვანა და დაჯდომაში მიეხმარა. როცა მისი მკლავებიდან გათავისუფლდა, მთელ სხეულში ისეთი დაღლილობა იგრძნო, თვითონაც იქვე ჩამოჯდა, სკამზე.
– სოსო, პაციენტის მშობლებთან ჩადი. უთხარი, რომ ყველაფერი რიგზეა. შეუძლიათ, დაბრუნდნენ.
პალატაში მარტო რომ დარჩნენ, დავითი შეეცადა, გათავისუფლებულიყო იმ ილუზიისგან, რომელიც ცისიასთან უნებლიე ჩახუტებამ შეუქმნა. საქმიანი გამომეტყველება მიიღო და ცისიასთვის სახეში არ შეუხედავს, ისე დაიწყო საუბარი...
– ყველაფერი ისეა, როგორი მოლოდინიც მქონდა. ახლა შენს მშობლებს დაველაპარაკები და ერთად გადავწყვეტთ, სად გააგრძელებ მკურნალობის კურსს. სერიოზული მუშაობა მოგიწევს ექიმებთან ერთად, რომ სასურველ შედეგამდე მივიდეთ.
– ეს იმას ნიშნავს, რომ აქედან უნდა წავიდე? – ცისიამ მკლავზე მოჰკიდა ხელი და მოებღაუჭა.
– ცისია, შენი აქ ყოფნის აზრს ვეღარ ვხედავ. რამდენიმე დღეში გაგწერთ.
– არა. არ წავალ... თქვენთან მინდა ყოფნა. აქ რომ ვარ, დღეში ერთხელ მაინც შემოდიხართ და მინახულებთ. როცა გავეწერები, აღარც კი გაგახსენდებით... ამას ვერ გადავიტან.
დავითი შესამჩნევად გაფითრდა.
– ცისია, გესმის, რას ლაპარაკობ? თუ გეშინია, რომ ჯერ კიდევ საფრთხეშია შენი ჯანმრთელობა, შემიძლია, დაგამშვიდო...
– არა, ეს არ მიგულისხმია, – ხელები გააქნია ცისიამ და კაცს ისე შეხედა, დავითმა მუხლებში სისუსტე იგრძნო.
– ცისია, ახლა შენი მშობლები მოვლენ... – დაიწყო კაცმა.
– ისე ნუ მელაპარაკებით, როგორც პატარა ბავშვს და კიდევ, მინდა ახლავე გაგაფრთხილოთ, ჩემს ყველა სიტყვაზე ვაგებ პასუხს.
– ცისია, ნუ მაშინებ...
– ჰო, ვიცი... რასაც ახლა გეტყვით, შეიძლება, ვიღაცისთვის შოკისმომგვრელი იყოს. ალბათ, მეც არ უნდა ვაძლევდე თავს ამის უფლებას, მაგრამ... თქვენ მე სიცოცხლე მაჩუქეთ... ასეც რომ არ იყოს, სტერეოტიპებით რომ არ ვილაპარაკო... მიყვარხართ...
დავითი ინტუიციით გრძნობდა, რა შეიძლებოდა, ეთქვა ცისიას, მაგრამ გოგოს ეს სიტყვები მაინც ცაზე მეხის გავარდნას ჰგავდა.
– ცისია... – დაიწყო ათრთოლებული ხმით.
– არა, არაფერი თქვათ. ადვილი არ იყო ჩემთვის ამ სიტყვების თქმა, მაგრამ, რადგან უკვე ვთქვი, უკან აღარ დავიხევ. ისიც ვიცი, რომ მთელი სამყარო ჩემ წინააღმდეგ ამხედრდება, მაგრამ თუ თქვენ იქნებით ჩემს მხარეს, არაფრის შემეშინდება.
– ცისია, შვილად მეკუთვნი... შენს მშობლებს რა უნდა ვუთხრათ?
– თუ მეტი არგუმენტი არ გაქვთ ჩემი სიყვარულის საწინააღმდეგოდ, ამას როგორმე მოვაგვარებთ... – გახალისდა ცისია და კაცს მუხლზე დაადო ხელი. დავითმა თვალები დახუჭა...
ქალი სუსტია. გრძნობებს აჰყვება ხოლმე, მაგრამ, კაცისგან განსხვავებით, რამდენი წლისაც უნდა იყოს, ყოველთვის ზუსტად იცის, რა უნდა.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში