გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-32(815)

 ანდრომ გოგოს მეგობრულად გაუღიმა და ხელი შინაურივით დაუქნია. ნიამ განცვიფრებით მიმოიხედა, დერეფანში სხვა რომ ვერავინ დაინახა, ბიჭს მიუახლოვდა და საკმაოდ მკვახე ტონით ჰკითხა:
– ჩვენ ვიცნობთ ერთმანეთს?
– კაფეტერიაში შევხვდით ერთხელ – თქვენს მაგიდასთან დაჯდომა მინდოდა, მაგრამ, ისე შემომიბღვირეთ... არ გაბრაზდეთ, საწყენად არ გეუბნებით. უბრალოდ, გამახსენდა, როგორ შემომხედეთ, ჭამის მადაც კი დავკარგე.
– ანუ, იმის სათქმელად მიქნევდი ხელებს, რომ გეთქვა, ერთხელ მშიერი როგორ დაგტოვე?! ახლა რა ვქნა, კაფეტერიაში სადილზე დაგპატიჟო? იქნებ ვახშამს ამჯობინებ?
– ჯერ მითხარი, რა გქვია. მაგას მოგვიანებით გადავწყვეტ, – ისე მხიარულად მიუგო ბიჭმა, თითქოს გოგოს აგრესიული ტონი არ შეუნიშნავს.
– მომისმინე ახლა შენ! – ნიამ მრისხანე პოზა მიიღო, – რეზიდენტი ხარ, ხომ? ჰოდა, ძალიან კარგი, გაჩუმდი და ისე აკეთე საქმე, რომელსაც დაგავალებენ. აქ მეტიჩარა არამკითხეები არ უყვართ.
– ჰო, მივხვდი, მით უფრო ისეთები, რომლებსაც რაღაც აქვთ დასამალი, – ჩაიცინა ანდრომ და ნიას ირონიული ღიმილით მიაჩერდა.
გოგო შეცბა:
– რაო?! ეგ რა სისულელე თქვი? ვერ ვხვდები, რა გინდა ამით თქვა?
– არაფერი, – მხრები აიჩეჩა ბიჭმა, – ნია გქვია, ხომ? – შეცვალა საუბრის თემა.
– ნია მქვია. ახლა წადი.
– სად? სადილად მეპატიჟები?
– არსადაც არ გეპატიჟები. აქედან წადი-მეთქი. ამ საორდინატოროდან გადი! ახლა გაიგე?
– ოჰ, ოჰ, როგორი მრისხანე ხარ! მე კი დღეს შენი ერთ ადგილას წაყვანა მინდოდა.
გოგო გაჩუმდა და უნდობლად შეხედა. ვერ მიხვდა, ბიჭი ხუმრობდა თუ სიმართლეს ეუბნებოდა. გადაწყვიტა, თავადაც რაღაც ორაზროვანი ეთქვა.
– მარტო უნდა წამიყვანო თუ ვინმესთან ერთად?
– როგორც შენ გინდა. ჩემი მეგობრის ნამუშევრების გამოფენააა. პირველად აწყობს გამოფენას დიდ სივრცეში და ნერვიულობს. მთხოვა, იქნებ დამეხმარო, რომ ბევრი ხალხი მოვიდესო. ასე რომ, შეგიძლია, ვინც გაგახსენდება, ყველა წამოიყვანო.
ნიას გაეცინა:
– აი, თურმე, რაში ყოფილა საქმე! ცარიელი გალერეის შესავსებად მეპატიჟები? კარგი, თიკოს ვეტყვი, განყოფილების მთავარ ექთანს. ერთ ჩამოვლას გავაკეთებთ და ყველა პაციენტს წამოვიყვანთ, ვისაც კი ფეხზე დგომა შეუძლია.
– ჰა, ჰა, ჰა! მიყვარს გოგოები იუმორის გრძნობით. მოკლედ, წამოხვალ?
– ფურშეტი იქნება? კომპენსაცია ხომ მჭირდება! უნიჭო ნაჯღაბნის ნახვის შემდეგ მადა მემატება ხოლმე.
– არ შევმცდარვარ შენში, – ანდრომ დამცინავღიმილიანი გოგო თავიდან ფეხებამდე შეათვალიერა, – მაგარი ვინმე ხარ...
– ოჰო! ძალიან სწრაფად ხომ არ გამიშინაურდი?
– რატომაც არა. შეიძლება, ჯერ ვერ ხვდები, მაგრამ, მონათესავე სულები ვართ.
ნიამ თვალები მოჭუტა. ინტუიციით გრძნობდა, რომ ბიჭის ასეთი სითამამე რაღაცით იყო განპირობებული, მაგრამ კონკრეტულად ვერაფერს უკავშირებდა. ბოლოს გადაწყვიტა, რომ ბიჭთან მტრობას, ისევ კეთილგანწყობილი დამოკიდებულება ჯობდა.
– კარგი, მოვალ გამოფენაზე და თიკოსაც წამოვიყვან.
– გადასარევი. ფურშეტზე ვიზრუნებ, გამოფენაზე თუ არა, გამოფენის შემდეგ მაინც. მობილურის ნომერი მომეცი, საღამოს შეგეხმიანები. გამოფენა რვა საათზე იხსნება. შვიდზე შევხვდეთ, კარგი?
– კარგი. ახლა თიკოს დაველაპარაკები. შენ მანქანა გყავს?
– არა, მაგრამ ტაქსის ფული მაქვს, – ამაყად განუცხადა ანდრომ და ხმამაღლა გაიცინა...
***
თიკომ მხრები აიჩეჩა და დაწყებული საქმე განაგრძო, თითქოს ამით ნია მიახვედრა, შენი შემოთავაზება არ მაინტერესებსო. მაგრამ ნია დანებებას არ აპირებდა.
– ვიცი, რომ საღამოს თავისუფალი ხარ. წავიდეთ, გავერთობით.
– გამოფენაზე? კარგი, რა.. ეგ ანდრო ორ-სამჯერ მყავს ნანახი, ისიც საოპერაციოში. მომეჩვენა, რომ ცოტათი თავხედია. შენ როდის მოასწარი მისი გაცნობა?
– რომ გითხრა, ჩემი მეგობარია-მეთქი, დამიჯერებ? მაგრამ, უარის თქმის საფუძველსაც ვერ ვხედავ. არ მოგბეზრდა ყოველდღე ერთი და იმავე სახეების ყურება? გავერთობით.
– რა ვიცი, რა ვიცი... – თიკომ ყოყმანით გადააქნია თავი.
– კარგი, რა, ბატონი დავითი მაინც არ არის. ცოტას გავერთობით.
– კარგი, წამოვალ, – თქვა ფიქრის შემდეგ თიკომ, – მაგრამ, ჯერ სოსო უნდა გავაფრთხილო.
– რატომ?
– რა ვიცი, უცებ რომ დავჭირდე?
– შენი მობილურის ნომერი იცის და დაგირეკავს. მოკლედ, შვიდ საათზე შევხვდეთ, ან, ტაქსით გამოგივლი.
– მე გამოგივლი, მანქანა მყავს.
– ესე იგი, შევთანხმდით.
– ჰო, წავიდეთ. თუმცა, ვერ ვხვდები, იქ როგორ გავერთობით. ხელოვნება ჩემი სტიქია არ არის, მით უფრო, ახალგაზრდა, დამწყები მხატვრების ნათხიპნი.
ნიამ ხმამაღლა გადაიკისკისა:
– მეც სწორედ ეს ვუთხარი ანდროს, მაგრამ, დამარწმუნა, რომ საქმე საკმაოდ სერიოზულ ხელოვნებასთან გვაქვს, თან, ფურშეტსაც დამპირდა.
– ფურშეტმა გადაწონა, – თიკომ ნიას გამომცდელი ღიმილით შეხედა.
– მოგეწონა? – ჰკითხა მრავალმნიშვნელოვნად.
– ვინ? – გაოცებით ჰკითხა ნიამ.
– ეგ რეზიდენტი.
– ანდრო? საიდან მოიტანე? წესიერად არც კი ვიცნობ. დღეს გამომელაპარაკა და გამოფენაზეც დაგვპატიჟა.
– მეც თუ, მარტო შენ?
– თიკო, რა დაგემართა, ამდენ შეკითხვას რატომ მისვამ? უბრალოდ, წავიდეთ.
– არა, შენ ვერ გამიგე. შეიძლება, მაგ ბიჭს სერიოზული ინტერესი აქვს შენ მიმართ და, ხელი რატომ უნდა შეგიშალოთ?
– სისულელეა, მსგავსი არაფერი შემიმჩნევია. ჩვეულებრივი ბიჭია და ჩვეულებრივად დამპატიჟა გამოფენაზე.
თიკომ გაიცინა:
– ვიცი, რასაც ნიშნავს ასეთი ჩვეულებრივი მიპატიჟებები, თუმცა, საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, წამოვალ. ჩემი მანქანით გამოგივლი და შევხვდეთ იმ შენს ანდროს. ისე, სულელს ნამდვილად არ ჰგავს.
– ჰო, არ ჰგავს სულელს, – დაეთანხმა ნიაც.
***
სასადილო ოთახში მხოლოდ დანა-ჩანგლის წკარუნი ისმოდა, ყრუ ხმა, რომელიც უფრო ძაბავდა ისედაც უარყოფითად დამუხტულ ატმოსფეროს. დავითი ნელა ჭამდა და მოღუშულ შვილს თვალს არ აშორებდა. ანა თავდახრილი იჯდა, ჩანგლით ნელა იღებდა მომცრო ლუკმებს და პირთან მიჰქონდა. თავი ისე ეჭირა, თითქოს მისთვის მხოლოდ ეს იყო მნიშვნელოვანი და მთელი ყურადღებაც თეფშზე ჰქონდა გადატანილი. დავითს ნერვებმა უმტყუნა:
– ანა, ვახშმის შემდეგ წავალ. დილით ბილეთს გადავცვლი და სახლში დავბრუნდები. მთავარია, რომ გნახეთ და კარგად ხართ... ანა, გესმის ჩემი?
– მესმის, – მოკლედ მიუგო შვილმა.
– მერე?
– მერე?! თავად მასწავლიდი, რომ ჭამის დროს ლაპარაკი არ შეიძლება. ყოველთვის დამჯერი ბავშვი ვიყავი.
–  ასე რატომ მელაპარაკები? არ გაგიხარდა ჩემი ჩამოსვლა?
– გამიხარდა. არ გელოდებოდი და მოულოდნელობის ეფექტმა ემოციები გამიქრო. დარჩი, სასტუმროში რატომ უნდა წახვიდე? სახლი დიდია. ბავშვებთანაც მეტ დროს გაატარებ.
– შენს შეკითხვას არ ვუპასუხე. იმიტომ არა, რომ პასუხი არ მაქვს, უბრალოდ, გამიკვირდა, რომ საერთოდ გაგიჩნდა ეს შეკითხვა.
ანამ გაოცებით ასწია წარბი:
– ჰო? არ უნდა მეკითხა? მგონი, სრულიად ბუნებრივია, რომ შვილი მამის პირადი ცხოვრებით ინტერესდება.
– ჩემი პირადი ცხოვრება თქვენ ხართ და, კიდევ – ჩემი საქმე, მეტი არაფერი მჭირდება.
– მაინც ვფიქრობ, რომ მარტო ცხოვრება ადვილი არ არის, მით უმეტეს, კაცისთვის, რომელიც ყოველთვის ყველა ქალს მოსწონდა. შენ მუდამ მათი ყურადღების ცენტრში იყავი და, ვერ დავიჯერებ, რომ...
– ანა, რაც დედაშენი გარდაიცვალა, მას შემდეგ სერიოზული ურთიერთობა არავისთან მქონია.
– ანუ, ქალები გყავდა, ოღონდ, არც ისე სერიოზული იყო ეს ყველაფერი? – გაღიზიანდა ანა და თვალები ცრემლებით აევსო. დავითი შეწუხდა, ადგა, შვილთან მივიდა და მოეხვია:
– საყვარელო, რისთვის იშლი ნერვებს და, საერთოდ, რატომ წამოიწყე ეს საუბარი? ხომ იცი, რომ შენზე ძვირფასი და მნიშვნელოვანი არავინ მყავს?
– ეს მხოლოდ სიტყვებია. ჩემთვის არასდროს გცალია. ახლაც, ჩამოხვედი და საკუთარ თავს ვეკითხები, ნეტავი, რა მოხდა, გულმა აქეთ რომ გამოუწია-მეთქი. უცნაურია, არა?! შვილი მამის დანახვაზე ასე რატომ უნდა ფიქრობდეს? მაგრამ, კომპლექსი მაქვს, კომპლექსი, რომელიც შენ გამიჩინე.
– კარგი, მე წავალ, – დავითმა ამოიოხრა, – რატომ გვიჭირს ბოლო დროს ურთიერთობა?
– იმიტომ, რომ გულწრფელი არ ხარ. ბოლო ორი კვირაა, ჩემს ზარებს საერთოდ არ პასუხებდი და, უცებ, მოულოდნელად დამადექი თავზე. გინდა, რომ ეს ნორმალურად აღვიქვა?
– ბევრი საქმე მქონდა – რამდენიმე რთული ოპერაცია გავაკეთე, ფაქტობრივად, საავადმყოფოში ვცხოვრობდი.
– მამა, ამ ყველაფერს გაცილებით აჯობებდა, ცოლი მოგეყვანა, – თქვა უცებ ანამ და კაცს სერიოზულად შეხედა.
დავითი შეცბა:
– ცოლი მოვიყვანო? ანუშკი, ხუმრობ?
– არ ვიცი. იქნებ უკეთესი იყოს-მეთქი. ის მაინც ზუსტად მეცოდინება, სად ხარ და ვისთან ხარ.
– კარგი. თუ ეს დაგამშვიდებს, შევირთავ ცოლს, მაგრამ, ჯერ შესაფერის კანდიდატურას მოვძებნი, ცოტა დრო მომეცი.
ანას გაეცინა. დავითმაც შვება იგრძნო, შვილს თმაზე გადაუსვა ხელი, მერე ოთახში ბანცალ-ბანცალით და ჟრიამულით შემოსული შვილიშვილებისკენ გაიხედა, უკან ძიძა რომ მოსდევდა  დაღლილი სახით.
– მოდი, გოგონებთან ერთად სადმე გავისეირნოთ. მინდა, საჩუქრებიც ვუყიდო და, შენ უფრო იცი, რა უყვართ.
– კარგი, – მხრები აიჩეჩა ანამ, – სავაჭრო ცენტრში წავიდეთ, იქ გასართობებიც არის. ფულის დახარჯვა კარგი თერაპიაა, ამაზე უარს არასოდეს ვამბობ. მიფრთხილდი, დანდობა არ იქნება.
დავითმა ხმამაღლა გაიცინა. ერთბაშად ბედნიერება იგრძნო და გაიფიქრა, რომ ნიას უსამართლოდ მოექცა, როცა უცერემონიოდ გაუჩინარდა. „რამეს ვუყიდი და ჩავუტან“, – მისცა საკუთარ თავს პირობა და გულზე მოეშვა.
***
თიკომ საგამოფენო დარბაზში შესვლისთანავე შეამჩნია მაღალი, გრძელთმიანი, დაუდევრად, თუმცა გემოვნებით ჩაცმული ბიჭი, ძალიან ლამაზი თვალებით და, ლაღი, ძალდაუტანებელი ღიმილით.
– ის ვინ არის? – ჰკითხა ნიას და სახელოზე მოჰქაჩა.
– ვინ? – ნიამ შამპანურიანი ბოკალი აიღო, მოსვა და დარბაზი მოათვალიერა.
– აი, ის, მაღალი, მოღიმარი თვალებით...
– ეგაა მასპინძელი, ამ ყველაფრის შემოქმედი. ისე, ცუდი ნამუშევრები არ არის, ხომ?
– მართალი გითხრა, კარგად ვერ გავიგე, ეს რანაირი ნახატებია, რა არის მათზე გამოსახული. მარტო ბინებს ხატავს? მოსაწყენია...
– ეს ნახატები არ არის, თიკო; გუკა ინტერიერის დიზაინერია და ამ დარბაზშიც ინტერიერის თანამედროვე, საკმაოდ თამამი და ორიგინალური ნამუშევრებია წარმოდგენილი. მე მომწონს.
– მე კი მაგ ნამუშევრების ავტორი მომეწონა... უფრო ახლოს ვერ გავიცნობთ?
ნიას ჩაეცინა. თიკოს ეწყინა მისი რეაქცია.
– რა გაცინებს? ფიქრობ, რომ ჩემთვის ზედმეტად ახალგაზრდა და სიმპათიურია?
– არა, ეგ რა შუაშია. უბრალოდ, ჩვენი პროფესიის ადამიანები შემოქმედებით ნატურებს ძნელად უგებენ ან საერთოდ ვერ უგებენ.
– კარგი, რა, სერიოზულად კი არ ვიფიქრე. უბრალოდ, მომეწონა.
– ჰო, მივხვდი. მეც იმიტომ გითხარი, რომ შემდგომშიც არ იფიქრო სერიოზულად. ისევ სოსოზე ჩამოყალიბდი, შენთვის უკეთესი  ვარიანტია.
– მე არ მითხოვია შენთვის, ვარიანტები შემირჩიე-მეთქი, – განაწყენდა თიკო და წყრომის დაფარვა არც უცდია.
– მოიცა, ნუ ბრაზობ. ნახე, სოსოც აქ არის. წამოდი, მივიდეთ.
– რომ გეკითხა, ოპერაცია ჰქონდა... – ჩაილაპარაკა თიკომ და უხალისოდ გაჰყვა ნიას, რომელიც უწყინარი ღიმილითა და ავაზასავით შემპარავი ნაბიჯებით გაემართა ახალგაზრდა ექიმისკენ. სოსო ანდროს გვერდით იდგა და დაუფარავი ინტერესით ათვალიერებდა უსაშველოდ მოკლეკაბიან, გრძელფეხება გოგოს.
– სადაც ჩემი კოლეგები არიან, ჩვენც გულმა იქით გამოგვიწია, – სიცილით თქვა ნიამ, – კოქტეილით გაგვიმასპინძლდებით?
– სოსო, გაიცანი – ეს ნიაა, საოპერაციოს ახალი ექთანი. თიკოს იცნობ.
სოსომ ნია შეათვლიერა.
– ჩვენ ერთმანეთი საოპერაციოში გვინახავს? – ჰკითხა და გაეღიმა, – ეს ნიღბები მღუპავს. თვალებზე თუ არ დავაკვირდი, ისე ვერავის ვცნობ. თიკო კი „ძველი გვარდიაა”, ჩემი მარჯვენა ხელი. შენი აქ ნახვა სასიამოვნო სიურპრიზია. არ ვიცოდი, თანამედროვე ინტერიერებით თუ იყავი დაინტერესებული.
– დამპატიჟეს და... ვიფიქრე, გარემოს შეცვლა კარგი იქნებოდა. მით უმეტეს, რომ არც ბატონი დავითია აქ და, შემიძლია, საკუთარ თავს ამ ფუფუნების უფლება მივცე.
– ჰო, მართლა, მეც შევამჩნიე, რომ კლინიკაში უჩვეულო სიმშვიდეა, – საუბარში ჩაერია ანდრო, – ესე იგი, ბატონი დავითი ისვენებს.
– არ, არ ისვენებს. ქალაქში არ არის. კონფერენციაზე გაემგზავრა, – სწრაფად თქვა თიკომ და ნიას გამაფრთხილებლად გახედა, ზედმეტი არაფერი წამოგცდესო.
– არ იცი, როდის დაბრუნდება? – შეწუხებული ხმით ჰკითხა სოსომ თიკოს და შამპანურით სავსე ჭიქა გაუწოდა, – კარგად გამოიყურები. მგონი, პირველად გხედავ კაბაში.
– საახალწლო საღამოზეც კაბა მეცვა.
– ჰო, მაგრამ, მე ხომ არ ვიყავი. გავიგე, კარგად გიმხიარულიათ. მინდოდა მოსვლა, მაგრამ, ბატონი დავითის ახალნაოპერაციევი პაციენტი ვერ დავტოვე. სხვათა შორის, ის გოგო განსაკუთრებული პაციენტია და ახლაც მე მყავს ჩაბარებული. ყოველდღე საათობით მელაპარაკება ბატონ დავითზე, დამღალა.
– რომელი გოგო, ავარიაში რომ მოყვა? – ვითომ სხვათა ორის იკითხა ნიამ და გული შეუქანდა...
გაგრძელება შემდეგ ნომერში