გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹27-30(813)

 რა შეგრძნებაა, როცა ხვდები, რომ ერთხელ უკვე ჩახედე სიკვდილს თვალებში... ცისიამ თვალები გაახილა და საწოლთან ჩამომჯდარ დედას გაუღიმა.
– თქვენ რა, მთელი ღამე აქ იყავით?
– დედიკო, აბა, სახლში ხომ არ წავიდოდით, – თვალები აუცრემლდა ქალს და შვილს ნაზ, წვეთოვანისგან დაჩხვლეტილ ხელზე მოეფერა.
– ახლა, მგონი, აღარ ვარ სატირალი, – გაამხნევა ქალიშვილმა და მამას დამნაშავის მზერა მიაპყრო.
– მაპატიე... ვიცი, რომ ძალიან შეგაშინეთ... მანქანაც დავლეწე... მართლა არ მინდოდა. არც კი ვიცი, ეს როგორ მოხდა, თითქოს ძალიან ჩქარა არ მივდიოდი...
– არ გინდა... ნუღარ ვილაპარაკებთ ამდენს. შენთვის ჯერ არ შეიძლება, ისევ სუსტად ხარ. ექიმს ველაპარაკეთ მე და დედაშენმა. ყველაფერი გავაკეთეთ, რისი გაკეთებაც ამ ეტაპზე შეიძლებოდაო. თუმცა, ჩვენ მაინც ვფიქრობთ, რომ როგორც კი მოკეთდები, უფრო ცნობილ და კვალიფიციურ კლინიკაში წაგიყვანოთ... ევროპაში... ვიზრუნებ ამაზე... – კაცი ადგა და პალატაში წინ და უკან სიარულს მოჰყვა.
– არსადაც არ გადამიყვანთ! – მოულოდნელად გააპროტესტა ქალიშვილმა.
დედამ გაოცებით შეხედა.
– ცისია... რატომ, შვილო... შენი პრობლემა სერიოზულია. რეაბილიტაციას დიდი დრო სჭირდება და გვინდა, ამაში კვალიფიციური სპეციალისტები დაგეხმარონ.
– აქაც ძალიან კარგად მეხმარებიან, – გაჯიუტდა ცისია, – არ მინდა ევროპაში. ვიცი, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. დარწმუნებული ვარ.
ცოლ-ქმარმა ერთმანეთს გადახედა.
– ირაკლი, ყავა მინდა,  კაფეტერიაში ჩავიდეთ, – თქვა უცებ დალიმ, – ცისია, ჩვენ მალე ამოვალთ. თუ გინდა, ცოტა კიდევ დაიძინე... მერე ალბათ, შენი ექიმიც შემოგივლის.
– გაგვიმართლა, რომ ბატონი დავითის ხელში აღმოჩნდი. თუმცა, ევროპაში ჩვენს წასვლას ეს ხელს არ უშლის, თვითონვე მითხრა, რომ ეს ცუდი იდეა არ არის.
– მამა, ჩადით და დალიეთ ყავა... რა თქვი? ბატონი დავითი შემომივლის?
ცისიას გაეღიმა.
– ჰო, – ბატონმა ირაკლიმ შვილს თმაზე გადაუსვა ხელი, – მიცნო და ამის მერე ყურადღებას როგორ მოგაკლებს.
 ცისია შეიჭმუხნა და უკმაყოფილო ტონით ჩაილაპარაკა:
– საერთოდ არ იცოდა, შენი შვილი რომ ვიყავი, მაგრამ სიკვდილს გადამარჩინა.
– ჰო, ეგ მართალია, – ირაკლიმ ცოლს ხელი მოჰკიდა და პალატიდან გაიყვანა.
როცა დერეფანში აღმოჩნდნენ, კაცი ცოლს მიუბრუნდა.
– რა დაემართა ამ გოგოს?
– რას გულისხმობ, ვერ მივხვდი, რისი თქმა გინდა? – მიუგო ქალმა.
– ევროპაში მკურნალობა არ უნდა. დავითი რომ მოვა, უნდა ვუთხრა, მისი მდგომარეობა კარგად გამოიკვლიონ.
– ფიქრობ, ეს რამე ცუდის ნიშანია?
– ჰო. მაგალითად, თავის სერიოზული ტრავმის.
დალის გაეცინა.
– ირაკლი, ამას სერიოზულად ამბობ? მარტო იმიტომ, რომ ბავშვს ევროპაში მკურნალობა არ უნდა, უნდა დავასკვნათ, რომ თავი აქვს დაზიანებული?.. ვადროვოთ. ჯერ ისევ არასტაბილურია მისი მდგომარეობა. შენ კი რეაბილიტაციაზე ელაპარაკები.
– შენც რაღაცის თქმა გინდოდა. ყავაც ამიტომ მოიმიზეზე.
– ყავა მართლა მინდა, მაგრამ იმის თქმაც მინდოდა, რაც უკვე გითხარი, – ქალმა ამოიოხრა, – რა ბედნიერებაა, რომ გადავრჩით.
– ჰო... გადავრჩით... – კაცმა ცოლს მხარზე მოხვია ხელი და კაფეტერიაში ჩაიყვანა.
***
ანდრომ შესასვლელშივე მიყარა ფეხსაცმელები. ოთახში შევიდა და დივანზე წამოწვა. თვითკმაყოფილი კაცის გამომეტყველება ჰქონდა. თითებს ატკაცუნებდა და ღიღინებდა.
– მოხვედი? – სააბაზანოდან მხარზე პირსახოცგადაკიდებული ბიჭი გამოვიდა.
– ჰო... სად გყავს დამალული შენი „ტურფა“, სააბაზანოში?
– არა. ორი საათის წინ გავუშვი ტაქსით. კარგი ვინმე კი იყო... შეიძლება, კიდევ შევხვდე.
ანდრომ დამცინავად შეხედა მეგობარს.
– ხომ არ შეგიყვარდა, ბიჭო?!
– არა, რა შემიყვარდა, – პირველად კი არ ვიყავი ქალთან... პროსტო, კარგი ნაშაა, უპრობლემო და მხიარული... საწოლშიც გაამართლა მოლოდინები.
– ისე ნუ იზამ, ყოველღამე საავადმყოფოში ვათენებდე, სამორიგეოში, სკამზე ჩამომჯდარი...
– აუ, ეგ ვეღარ გავითვალისწინე... ბოდიში მოგიხადო?
– არა, დრო ცუდად არ გამიტარებია. პირიქით, საკმაოდ ნაყოფიერი ღამე აღმოჩნდა.
– რა? შენც ვინმე დაითრიე? – გუკამ პირსახოცი სავარძელზე ისროლა და ანდროს მხარზე დაარტყა ხელი, – თუმცა, ვიცი... ამბობენ, საავადმყოფოებში ასეთი რაღაცეები არ ჭირსო.
– მხატვრებს ხომ ნაშების დეფიციტი არ აქვთ, თქვენ არ ხატავთ შიშველ-ტიტველ ქალებს?
– ჰო, ვხატავთ... მერე რა?!
ანდრომ მხრები აიჩეჩა:
– არაფერი.  ხატეთ და ექიმებს თავი დაგვანებეთ... ჩვენ არ ვწევართ პაციენტებთან.
– ექთნებთან? – თვალები მოჭუტა გუკამ.
– ექთნებთან რომ დაწვე, ექიმი უნდა იყო. მე კი ჯერ მხოლოდ რეზიდენტი ვარ, – თავის დაძვრენას შეეცადა ანდრო.
გუკამ იატაკზე დაგდებული პირსახოცი აიღო და მეგობარს ესროლა.
 – თავს ნუ ისაწყლებ. თუ გინდა, შენც გიპოვი ვინმეს.
– ნუ შეწუხდები, როგომე დავიკმაყოფილებ მოთხოვნილებებს. მაგრამ უნდა გამოვიძინო. სამი საათი მჭირდება... შეეცადე, არ იხმაურო!
– არ გამოვა... – თავი გააქნია გუკამ, – მოლბერტზე ტილო მაქვს გადასაჭიმი. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ მინიმუმ, ჩაქუჩის ხმა შეგაწუხებს.
– ღმერთო, როდის მექნება იმდენი ფული, რომ ბინა ცალკე დავიქირაო... შეშლილ მხატვართან ცხოვრება, ისეთი სტრესული პროფესიის ადამიანისთვის, როგორიც მე ვარ, მეტისმეტია.
– დიდხანს მოგიწევს ლოდინი, – ნიშნისმოგებით ჩაიცინა გუკამ, – მადლობა თქვი, რომ საერთოდ ვარსებობ შენს უბადრუკ ცხოვრებაში, თორემ,  საერთოდ, ქუჩაში ამოყოფდი თავს.
ანდრომ ჩაიცინა.
– რა გაცინებს? რაღაც ძალიან მხიარული ხარ და ეს მაეჭვებს.
– მალე ჩემი ცხოვრება მთლიანად შეიცვლება. რადიკალურად შეიცვლება და მერე ასე ვეღარ დამელაპარაკები.
– ოჰო, რამე გეგმა გაქვს?
– ჯერ არა, მაგრამ ვგრძნობ, ყველაფერი გამომივა, – ანდრომ ხელები თავქვეშ ამოიწყო და სტვენა განაგრძო.
***
დავითი თავის კაბინეტში შევიდა. ტანსაცმელი გამოიცვალა, ოპერაციების განრიგს ჩახედა და მობილური შეამოწმა. ეს ანგარიშმიუცემლად გააკეთა. არცერთი ზარი და შეტყობინება... ხმოვან ღილაკს თითი დააჭირა და თიკო გამოიძახა.
– ბატონო დავით, ადრე მოხვედით? დღეს მხოლოდ ერთი ოპერაცია გაქვთ და ისიც პირველ საათზეა ჩანიშნული.
– ვიცი. რამდენიმე პაციენტი უნდა მოვინახულო. მერე შენი დახმარება დამჭირდება. კონსულტაციებზე ჩაწერილი პაციენტების სიას მინდა, გადავხედო. იქნებ ოპერაციების რაღაც ნაწილი ორი კვირით გადავდოთ... მნიშვნელოვანი საქმე გამომიჩნდა. ათი დღით უნდა გავემგზავრო.
ქალმა ყურადღებით შეხედა.
– ხომ მშვიდობაა, ბატონო დავით, – ჰკითხა მორიდებით.
– ჰო, ჩემი შვილები მომენატრნენ. აუცილებლად უნდა გავემგზავრო.
– გავიგე... მოვიფიქრებთ რამეს. შედარებით მძიმე და გადაუდებელ ოპერაციებს გადმოვიტანთ, დანარჩენებს – გადავდებთ... შეგიძლიათ, მშვიდად გაემგზავროთ.
– ჰო, კიდევ ერთი თხოვნა... – დავითი შებრუნდა და ექთანს თვალებში ჩააშტერდა.
– ჰო, მესმის. არავინ უნდა იცოდეს, სად გავემგზავრე და რისთვის. თიკომ თავი უსიტყვოდ დაუქნია. დავითს გაეღიმა და ქალს მხარზე დაადო ხელი.
– რა მეშველებოდა უშენოდ...
– რას ბრძანებთ, ბატონო დავით, – უხერხულად გაიღიმა ქალმა.
– თუ ასეა, ყავა მომიდუღე, შენ რომ იცი, ისეთი – მაგარი და ოდნავ ტკბილი. მერე კი პაციენტებს მოვინახულებ.
– სულ დამავიწყდა, – შეწუხებული ხმით წამოიძახა თიკომ, – თქვენი ნახვა იმ ქალიშვილის მამას უნდოდა, მესამე პალატაში რომ წევს.
– რა მოხდა, როგორ არის?
– მგონი, კარგად. თუ გნებავთ, წავალ და გავიგებ.
– არა. მე თვითონ წავალ, – დავითმა სწრაფად ჩაიცვა ხალათი და კაბინეტიდან გავიდა. თიკო უკან მიჰყვა.
– კი მაგრამ, ყავა?
– დავბრუნდები და დავლევ.
პალატაში შესულმა დავითმა ცისიას შეხედა და კიდევ ერთხელ დარწმუნდა მის სილამაზეში. გოგოს ფერი დაბრუნებოდა, ღაწვებზე უკვე ვარდისფერი გადაჰკრავდა. ტუჩები თითქოს უფრო გამოეკვეთა. ხელები ლამაზად გამობურცულ მკერდზე ჰქონდა დაწყობილი.
– გელოდებოდით... – შესცინა და ქათქათა, მსხვილი კბილები გამოაჩინა.
– როგორ ხარ? მომწონს, როგორც გამოიყურები. აშკარად წინ მივდივართ.
– მეც ეს ვუთხარი მამაჩემს. დღეს მითხრა, რომ ევროპაში აპირებს ჩემს წაყვანას. მე კი არ მინდა. აქაც კარგად ვიქნები. ხომ მართალია?
დავითმა შეხედა მის დიდ, არაბუნებრივად მეტყველ თვალებს და მუხლებში სისუსტე იგრძნო.
– რა თქმა უნდა, კარგად იქნები. თუმცა, ევროპაც არ არის ცუდი იდეა.
– მეც სწორედ ეს ვუთხარი...
დავითი კარისკენ შეტრიალდა და ცისიას მშობლები დაინახა. ირაკლი მასთან მივიდა და ხელი ჩამოართვა.
– ჩემი ნახვა გინდოდათ? – ჰკითხა დავითმა.
– დიახ. სწორედ ამ თემაზე მინდოდა, დაგლაპარაკებოდით. რეაბილიტაცია ევროპაში აჯობებს, არა?
– ჰო, მაგრამ ჯერ საწოლიდან არც კი ავმდგარვარ, – პრეტენზიული ტონით გამოაცხადა ცისიამ, – ჩემი მგზავრობა არ შეიძლება. ასეა, ექიმო?
დავითმა გაიღიმა.
– ჰო, ჯერ არ შეიძლება,  მაგრამ მალე მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილში შეძლებთ მგზავრობას.
– მე ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს და არსად წასვლას არ ვაპირებ, მაშინაც კი, როცა გამოვჯანმრთელდები და გამწერთ. სხვათა შორის, ჯერ ავარიის შიშს არ გაუვლია.
– ცისია, მე ვფიქრობ, ჯერ ამაზე საუბარი ნაადრევია. სოსოს ჩავაბარებ შენს თავს და ის მოგხედავს.
ცისიას სახეზე ჩრდილმა გადაუარა.
– სოსო ვინ არის? თქვენ რატომ აღარ იზრუნებთ ჩემზე?
– როგორ არ ვიზრუნებ... სოსო კი ჩემი ასისტენტია. სამწუხაროდ, მე გამგზავრება მიწევს, მაგრამ მალე დავბრუნდები და პირველ ნაბიჯებს მე გადაგადგმევინებ.
– მამა, გესმის? პირველ ნაბიჯებს ბატონი დავითი გადამადგმევინებს! – ცისიას თვალები გაუბრწყინდა.
– კარგი. ახლა წავალ და ხვალ შემოგივლით.
– ერთი წუთით, ბატონო დავით... – სთხოვა ირაკლიმ.
– მამა, სულ ტყუილად ნერვიულობ. არც ჩემს ზურგს უკან ჩურჩულია საჭირო... მაინც ყველაფერს ვხვდები, სახეზე გაწერია.
– ცისია, ბატონ დავითს მადლობა უნდა გადავუხადო.
ქალიშვილმა გაიცინა.
– კარგი, დაგიჯერე.
ირაკლიმ კარის სახელურს მოჰკიდა ხელი და ზურგით მიეყრდნო.
– ასეთი წინააღმდეგი რატომ არის უცხოეთში წასვლაზე? – ჰკითხა დავითს?
– მე საგანგაშოს ვერაფერს ვხედავ. ჯერ ისევ სტრესის ქვეშ არის... უნდა ვაცადოთ, დრო სჭირდება.
– თქვენი ძალიან მადლობელი ვარ, ბატონო დავით, მაგრამ იმედია, გამიგებთ... ჩემი ერთადერთი შვილია. მისთვის საუკეთესო მინდა. თქვენ თავად მითხარით, რეაბილიტაციის პროცესი ხანგრძლივი და რთული იქნებაო. არ მინდა, რამე შეცდომა დავუშვათ.
– ნუ გეშინიათ. შეცდომას არ დავუშვებთ. თავად ვიზრუნებ ამაზე.
– მადლობელი ვარ თქვენი. ძალიან მადლობელი... – ირაკლიმ მეგობრულად ჩამოართვა ორივე ხელი.
ოთახში დაბრუნებულმა დავითმა კაბინეტის კარი შიგნიდან ჩაკეტა. მაგიდის უჯრიდან გადამალული სიგარეტი ამოიღო, ფანჯარა გამოაღო და ხარბად გააბოლა.
ცისიამ, მოგვიანებით, მასთან პალატაში შესულ ახალგაზრდა კაცს გაუღიმა და ცნობისმოყვარედ მიაჩერდა.
– თქვენ სოსო ხართ? – ჰკითხა დაუფარავი ინტერესით, – ბატონი დავითის თანაშემწე?
– კარგად ყოფილხართ ინფორმირებული, – გაეცინა სოსოს და საწოლთან ახლოს მივიდა, – თქვენი რეაქციები უნდა შევამოწმო. მოდი, ვნახოთ როგორ გვაქვს საქმე.
ქირურგმა ფეხებზე საბანი გადახადა და პატარა ვერცხლისფერი ჩაქუჩით გოგოს მუხლებს შეეხო.
– კარგია, ძალიან კარგია... მორჩა, რაც მინდოდა, ვნახე. ჯერჯერობით ყველაფერი კარგად მიდის. თქვენ როგორ გრძნობთ თავს?
– მგონი, კარგად... შეიძლება, წამოვჯდე? ბეჭები მეტკინა ამდენი წოლით.
– ცოტა წამოჯდომა არაფერს დაგიშავებთ. მოდი, ვცადოთ...
ქირურგმა საწოლის თავი სხვა პოზიციაზე დააყენა. ცისიას იღლიებში ამოსდო ორივე ხელი და ფრთხილად წამოაჯინა.
– მგონი, არაფერს ვაშავებთ, – გაუღიმა მზრუნველად და საბანი შეუსწორა, – კიდევ ხომ არ გინდოდათ რამე?
– მინდა. ჩემთან დარჩით და ბატონი დავითის შესახებ მომიყევით.
 –  რა? – დაიბნა ქირურგი.
– ჩემი არაჩვეულებრივი ექიმის შესახებ მომიყევით... ყველაფერი მაინტერესებს.
– ვერ მივხვდი... გაინტერესებთ, ოპერაცია როგორ გაგიკეთათ?
– არა. მაინტერესებს, როგორი ადამიანია, რა უყვარს,  რით ერთობა, როცა საოპერაციოში სასწაულებს არ სჩადის. გაოცებული ნუ მიყურებთ. მართლა მაინტერესებს. ბატონმა დავითმა მითხრა, შენზე იზრუნებსო. ჰოდა, იზრუნეთ...
ცისია ისეთი ბუნებრივი და საყვარელი იყო, რომ სოსომ უარი ვეღარ უთხრა. საწოლთან ჩამოჯდა და გოგოს თავი დაუქნია.
– კარგი. კონკრეტულად რა გაინტერესებთ?
გაგრძელება შემდეგ ნომერში