გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ #27(810) 

იმედგაცრუება მწარეა და მტკივნეული, განსაკუთრებით მაშინ, როცა თითქმის დარწმუნებული ხარ საკუთარ გამარჯვებაში. იმედგაცრუებამ შეიძლება წელში გაგტეხოს, სულით დაგცეს და გაგანადგუროს, გული კი ღვარძლით აგივსოს და შურისძიებაზე ჩაგაფიქროს...
ნია პასუხის მოლოდინში სუნთქვაშეკრული იდგა და ტუჩებს იკვნეტდა. დავითი დუმდა და ეს სიჩუმე ნელ-ნელა აუტანელი ხდებოდა...
– არც კი ვიცი, რა უნდა გითხრა, – ამოიოხრა ბოლოს კაცმა და გოგოს თვალი აარიდა.
– ძალიან ცუდ დღეში მაგდებთ, ბატონო დავით. ვერ ვხვდები, რა დავაშავე: ზედ არ მიყურებთ... ცდილობთ, საოპერაციოში არ შემოვიდე... ისე იქცევით, თითქოს... თითქოს... – გოგოს ხმა აუთრთოლდა.
– ნია, ძალიან გთხოვ, ოღონდ აქ არა... მერე დავილაპარაკოთ, კარგი? ხომ ხვდები, რომ ეს ძალიან შეუფერებელი ადგილია საუბრისთვის? – შეიძლება, ვიღაცამ დაგვინახოს.
– ბატონო დავით, მე არ მინდა, რომ ვიღაცამ დაგვინახოს! – დამარცვლით გაიმეორა გოგომ და მკერდზე ხელი დაიდო, – მაგრამ თავს მართლა ძალიან ცუდად ვგრძნობ...
– კარგი, სამსახურის დამთავრების შემდეგ ჩემს მანქანასთან დაგელოდები, ახლა კი წადი.
– კარგი, ბატონო დავით, – ნია შებრუნდა და დერეფანს თავდახრილი გაუყვა. კაცმა ამოიოხრა. მიხვდა, რომ მარტივი არ იქნებოდა ნიასთან ურთიერთობის დალაგება. საკუთარ თავზე მოუვიდა ბრაზი – როგორ დავუშვი, რომ ეს მომხდარიყოო.
– ბატონო დავით...
კაცი შემობრუნდა. მის წინ სიმპათიური მამაკაცი და ელეგანტური ქალბატონი იდგნენ და მომლოდინე მზერით შესცქეროდნენ.
– გისმენთ.
– ჩვენ ცისიას მშობლები ვართ.
დავითი ერთბაშად ვერ მიხვდა, ვინ იყო ცისია და რა უნდოდათ მისგან ამ ადამიანებს. ის  ნიაზე ფიქრობდა და სულ უფრო იპყრობდა მოუსვენრობა.
– იმ პაციენტის, ავარიაში რომ მოყვა... ახლა გამოხვედით მისი პალატიდან... როგორ არის? ძალიან შეგვაშინა.
– აა, ჩემი ლამაზი პაციენტი... ესე იგი, თქვენ მშობლები ხართ, – დავითი გამოერკვა და ორივეს ხელი ჩამოართვა, – უნდა მოგილოცოთ, სასწაულით არის გადარჩენილი. სიმართლე გითხრათ, მეც ძალიან შემაშინა, მაგრამ, დაინვალიდების საფრთხე აღარ არსებობს.
– ეგ რას ნიშნავს? – შეშფოთებით ჩაეკითხა ქალი, – შეიძლება, მაინც დაინვალიდდეს?
– დიდი იმადი მაქვს, რომ ეს არ მოხდება, ყველფერი გავაკეთე ამისთვის. სამწუხაროდ, მედიცინა ზუსტი მეცნიერება არ არის. მიღწევაა ის, რომ დღეს უკვე ფეხის თითები აამოძრავა, მაგრამ, სანამ ფეხზე არ დადგება და დამოუკიდებლად არ გაივლის... – ბატონმა დავითმა ხელები გაშალა.
ქალმა ჩანთიდან ცხვირსახოცი ამოიღო და ცრემლი მოიწმინდა, მერე კი ქმარს მიუბრუნდა.
– შენი ბრალია! რატომ  უყიდე ის ოხერი მანქანა, რატომ? ჩემი შვილი  ინვალიდის ეტლში? არა, არა, ამას ვერც მე გადავიტან და ვერც ცისია...
– ქალბატონო, დამშვიდდით. ვინ ლაპარაკობს ინვალიდის სავარძელზე? მე იმის თქმა მინდოდა, რომ, შეიძლება, გამოჯანმრთელების პროცესი მარტივი არ იყოს და დროს დასჭირდეს.... არ დავუშვებ, რომ ასეთი ლამაზი გოგო თავის პრობლემასთან მარტო დარჩეს...
მამაკაცმა, რომელიც ცოლის დამშვიდებას ცდილობდა და მხარზე ალერსით უსვამდა ხელს, უნდობლად შეხედა და დამნაშავესავით, გაუბედავად გაიღიმა.
– ჩემი ცოლი მართალია, არ უნდა მეყიდა მისთვის მანქანა, თანაც, სპორტული მოდელი. კარგად რომ არ გახდეს, თავს ვერ ვაპატიებ... მაგრამ, უნივერსიტეტი დაამთავრა და საჩუქრის გაკეთება მინდოდა. ღმერთო... მანქანა რომ ვნახე, ვიფიქრე, ექიმები მატყუებენ და ცისია ცოცხალი აღარ მყავს-მეთქი!
– ირაკლი, თუ ღმერთი გწამს, გაჩუმდი! – შეჰყვირა ქალმა, – ბატონო დავით, გვითხარი, რისი გაკეთებაა საჭირო... უცხოეთში ხომ არ წავიყვანოთ? ჩვენ არ გვაქვს ამის პრობლემა...
– ასე ნუ ნერვიულობთ. ამ ეტაპზე ყველაფერი გაუკეთდა და გამოჯანმრთელების პროცესიც სწორად მიდის. მერწმუნეთ, თუ რამე ისეთი იქნება საჭირო, რისი საშუალებაც ჩვენ არ გვაქვს, აუცილებლად გეტყვით. რაც შეეხება მანქანას, თავს ტყუილად იდანაშაულებთ – ყოველდღე უამრავი ადამიანი ყვება ავარიაში და ხვდება საოპერაციოში სხვა მძღოლის მიზეზით.
– შეიძლება, ვნახოთ?
– დიახ, რა თქმა უნდა. ახლავე ვთხოვ ექთანს, ხალათები მოგიტანოთ. ოღონდ, ძალიან ნუ გადაღლით და ნურც იტირებთ. ნუ ნერვიულობთ, მაგარი გოგო ჩანს, გაუძლებს...
– თქვენზე იმდენი მსმენია... – სითამამე მოემატა ცისიას მამას, – მოკრძალებული წვლილი მეც მიმიძღვის ამ კლინიკის გახსნაში, ახლა კი ვალში ვარ თქვენთან...
დავითი კაცს დააკვირდა:
– ბატონო ირაკლი! უნდა მაპატიოთ, ვერ გიცანით... ჩვენი მინისტრის მოადგილე... ეს როგორ დამემართა!
– ყოფილი მოადგილე, ყოფილი... – მეგობრულად გაუღიმა კაცმა და ცოლს გადახედა: – დალი, მზად ხარ შვილთან შესახვედრად? ხალათებიც მოგვიტანეს... ბატონ დავითს დაუჯერე და არ იტირო, მით უფრო, რომ სატირლად ნამდვილად არ გვაქვს საქმე... ასე არ არის, ბატონო დავით?
– რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა, სწორედ ეს მინდოდა მეთქვა! შებრძანდით შვილთან და ბუნებრივად მოიქეცით. უნდა დარწმუნდეს, რომ ყველაფერი კარგად არის.
– თქვენც ხომ არ შემობრძანდებით? – ჰკითხა ქალმა.
– არა, მე უკვე ვიყავი მასთან, მოგვიანებით კიდევ შევუვლი. თანაც, უმჯობესია, თუკი თქვენ მარტონი მოინახულებთ.
დავითმა მძიმე ნაბიჯებით გაიარა დერეფანი და თანამშრომელთათვის განკუთვნილ ავტოსადგომზე ლიფტით ჩავიდა. იმედი იმისა, რომ ნია იქ არ დახვდებოდა, მაშინვე გაუქრა, როგორც კი ავტომობილს მიუახლოვდა – ნია იქვე იდგა, მანქანის ბამპერს მიყრდნობილი და ელოდა. საავადმყოფოს ფორმა გაეხადა. მოკლე შორტებში, თხელ მაისურსა და უბრალო კედებში კიდევ უფრო ბავშვურად გამოიყურებოდა და დავითსაც კიდევ ერთხელ მოეშალა საკუთარ თავზე ნერვები.
– ტანსაცმელი არ გამოგიცვლიათ? – შესძახა იმედგაცრუებით კაცის დანახვისას და ტუჩები წყენით გაბუსხა, – მეგონა, სადმე წავიდოდით.
– ვერსად ვერ წავალთ, ისევ განყოფილებაში უნდა დავბრუნდე. ის გოგო, ხერხემალზე ოპერაცია რომ გავუკეთე, მინისტრის მოადგილის შვილი ყოფილა, მე კი ვერ ვიცანი.
– ის გოგო ვერ იცანით? მერე რა, – გულგრილად ჩაილაპარაკა ნიამ და მხრები აიჩეჩა.
– როგორ თუ მერე რა? მე მამამისზე გელაპარაკები – ვერ ვიცანი, არადა, ვიცნობ და, იცი, ეს რატომ მოხდა? იმიტომ, რომ შენზე ვფიქრობ, ნია, შენზე და იმ ღამეზე – გონებიდან არ მშორდება.
გოგოს გაეღიმა.
– ესე იგი, ჩემზე ფიქრობთ? – წამოიძახა სიხარულით.
– რა თქმა უნდა, ვფიქრობ. შენ მე ვინ გგონივარ? უპასუხისმგებლო და გარყვნილი ადამიანი? ან, იქნებ, ფიქრობ, ნორჩი ექთნების საწოლში შეტყუება ჩვევად მაქვს?
– არა, ასე არ მგონია...
– ძალიან კარგი. ვერ წარმოიდგენ, რა დღეში ვარ... ამხელა კაცი როგორ ავმჩატდი...
– იმედია, მე არ  მაბრალებთ, – ასლუკუნდა გოგო და სახეზე ხელები აიფარა.
კაცმა უკანასკნელ ნაძირალად იგრძნო თავი და უნებლიეთ ნიასკენ გადადგა ნაბიჯი. გოგომაც იგრძნო მისი განწყობა, მკერდზე მიეკრა და კისერზე ხელები შემოხვია. დავითმა მისი სხეულის სითბო იგრძნო, მიხვდა, რომ ისევ ვერ გაუმკლავდებოდა მოზღვავებულ გრძნობას და სწრაფად გაითავისუფლა მისგან თავი.
– ნია, ასე არ შეიძლება, – უთხრა ფერწასულმა, ჩამწყდარი ხმით.
– რატომ, რატომ არ შეიძლება? – ხმაში წყენა გამოურია გოგომ.
– იმიტომ, რომ ძალიან ახალგაზრდა ხარ, მამად გერგები. თან, შენი უფროსი ვარ. ამ ამბავს ხალხი ისეთ კუდს გამოაბამს... მე კი ჩემი რეპუტაცია ძალიან ძვირად მიღირს.
– ბატონო დავით, გპირდები, ვერავინ გაიგებს ამას, ძალიან ფრთხილად ვიქნები...
– საყვარელო, ჩემი არცთუ პატარა გამოცდილებიდან ვიცი, რომ შეუძლებელს მპირდები... ასაკს ეს უპირატესობა აქვს – ბევრ რამეს ხვდები წინასწარ, თან, უკვე პრაქტიკაში გამოცდილს...
– მე ხომ არაფერს ვითხოვ თქვენგან, უბრალოდ, მომწონხართ და გთხოვთ, თქვენთან სიახლოვის საშუალება მომცეთ... რატომ არ გჯერათ ჩემი?
– ნია, შენს გულწრფელობაში ეჭვი არ მეპარება, მაგრამ, ვერ გავრისკავ... ხვდები, რას ვგულისხმობ?
– შეგეშინდათ, – გოგოს თაფლისფერ თვალებში ირონია გაკრთა და დავითი მიხვდა, რომ ნია მის ყველაზე მტკივნეულ ადგილს შეეხო.
– არასდროს ვყოფილვარ სამსახურებრივი რომანების მომხრე, – თქვა უფრო საკუთარი თავის დასარწმუნებლად.
ნია სახეში ჩააშტერდა:
– ბატონო დავით, შემომხედეთ: თქვენ წინ ვდგავარ ახალგაზრდა, ლამაზი და ჩემთან ყოფნას, ჩემს თავს გთავაზობთ, სამაგიეროდ კი არაფერს გთხოვთ. კიდევ რამდენ წელიწადს იცოცხლებთ? ორივე თითქმის ყოველდღე ვუყურებთ მომაკვდავ ადამიანებს, რომელთათვისაც უკვე ყველაფერი სულერთია... ვინ იცის, კიდევ რამდენი დღე გვაქვს ნაჩუქარი? რატომ არ უნდა მივიღოთ სიამოვნება, თუკი ამისთვის არავინ დაგვსჯის? თქვენც თავისუფალი ხართ, მეც და არავის წინაშე არ ვართ ვალდებულები...
– ნია, ჩემსა და შენ შორის ის განსხვავებაა, რომ ვალდებულებები სხვადასხვანაირად გვესმის. შეიძლება, დღეს დარწმუნებული ხარ, რომ სწორად იქცევი, მაგრამ, აუცილებლად დადგება დღე, როცა ამ ყველაფერს ინანებ.
– სულელი გგონივართ... – ნიას ტუჩები აუთრთოლდა.
– ძალიან გთხოვ, ასე ნუ იქცევი, აღარ შემიძლია საკუთარ თავთან ბრძოლა, – აღმოხდა კაცს და გოგოს, რომელიც მომლოდინე თვალებით ისე შესცქეროდა, თითქოს ალერსს სთხოვდა, თვალი მოარიდა.
– საჭირო არ არის საკუთარ თავთან ბრძოლა – ამას გეუბნებით. გინდათ, ხელწერილს დაგიწერთ, რომ არასოდეს არაფერს მოგთხოვთ?
– ასეთი ნაძირალა გგონივარ? – დავითი გრძნობდა, რომ გოგო მას ყველა გზას უჭრიდა.
– არა, არ მგონიხართ, – თავი გააქნია ნიამ, – პირიქით, ძალიან მაღალი წარმოდგენის ვარ თქვენზე. ნუ გამიცრუებთ იმედს, ბატონო დავით; დიდი ხანია, საკუთარი თავის პატრონი თავად ვარ. მე ვწყვეტ, რა მჭირდება და როდის, ახლა კი თქვენ მჭირდებით... ძალიან, ძალიან მჭირდებით... – ნია კაცს მიუახლოვდა, ტუჩებზე ლამაზი, თხელი თითები შეახო და ნელა, ძალიან ნელა შემოხაზა კონტური. მერე თვალებისკენ გააცურა ხელი და შუბლზეც მოეფერა. კაცს ესიამოვნა და გაიტრუნა. მთელი არგუმენტები, რომლებიც ამ ურთიერთობის წინააღმდეგ ჰქონდა „მომარაგებული“, გადაავიწყდა, ნიას ხელი მოხვია, მკერდზე მაგრად მიიკრა და შეშლილივით დაუწყო კოცნა.
***
თიკომ თავი ასწია და მის წინ მდგარ მოღიმარ ბიჭს შეუბღვირა:
– აქ რას აკეთებ? დღეს სტუდენტებისთვის საინტერესო არაფერი ხდება ამ საოპერაციოში და არც არავის გავუფრთხილებივარ.
ბიჭმა არაფრად ჩააგდო უკმეხი ტონი.
– ძალიან ლამაზი თვალები გაქვთ, არავის უთქვამს?
– შეიძლება, უთქვამთ კიდეც, – თიკოს აშკარად ესიამოვნა უცნობი ბიჭის კომპლიმენტი, თუმცა, არ შეიმჩნია და არც ტონი შეუცვლია, – მაგრამ ეს არაფერ კავშირშია იმასთან, რომ აქ არ უნდა იყო.
– სულ დამავიწყდა, გაგცნობოდი: ანდრო მქვია და ახალი რეზიდენტი ვარ. ასე რომ, საოპერაციოში ყოფნის უფლება მაქვს.
– საოპერაციოში შეიძლება, მაგრამ, ეს ექთნების ოთახია, ჩვენ აქ ვისვენებთ. ასე რომ, მიბრძანდით და კარიც გაიხურეთ, – უკან არ დაიხია ქალმა და ახალი რეზიდენტი ყურადღებით შეათვალიერა. საკმაოდ სიმპათიური რომ იყო და ღიმილიც მომხიბვლელი, შეიძლება ითქვას, მაცდუნებელი ჰქონდა, ამაშიც დარწმუნდა, – ვერ გაიგონე, რა გითხარი? გადი და კარი გაიხურე!
– როგორი მკაცრი ყოფილხარ! მე კი მეგონა, ყავას დამალევინებდი.
– ყავა კაფეტერიაში დალიე, – ისევ უკმეხად  მიუგო თიკომ.
– მინდოდა, მაგრამ დაუკეტავთ, მე კი ძალიან დავიღალე. შენ მარტო ის მითხარი, სად დევს ყავა და მე თავად მოვამზადებ. შენც მოგიდუღებ, არ მეზარება.
თიკო მიხვდა, რომ ამ უტიფარს ასე ადვილად ვერ მოიშორებდა თავიდან და ფარ-ხმალი დაყარა:
– კარგი, დაგალევინებ ყავას, ოღონდ, მერე უნდა წახვიდე.
– შევთანხმდით, – ღიმილით დაეთანხმა ბიჭი და იქვე, დივანზე მოკალათდა.
– დღეს ოპერაცია აღარ იქნება?
– დაგეგმილი არაფერია, თუმცა, გამორიცხული არ არის. შეიძლება, უცებ შემოიყვანონ ვინმე ხერხემალდაზიანებული, – გულგრილად წარმოთქვა თიკომ და კარადიდან მადუღარა გამოიღო.
– ანუ, უნდა ვინატრო, რომ ვიღაც ავარიაში მოყვეს?
– ჰო, ასე გამოდის...
– საშინელებაა, – ისევ გაეცინა ბიჭს. თიკომ მხრები აიჩეჩა.
– ავარიები ყოველთვის ხდება და კიდევ მოხდება, სულერთია, ჩვენ ამაზე ვიფიქრებთ თუ არა. თუმცა, რეზიდენტებს უხარიათ ხოლმე, როცა პაციენტები მძიმე დაზიანებებით მოჰყავთ.
– ერთი სული მაქვს, როდის აღმოვჩნდები საოპერაციოში ბატონ დავითთან ერთად. ერთია, როცა მხოლოდ მაყურებლის როლში ხარ და, მეორე – როცა მონაწილეობასაც იღებ.
თიკოს გაეცინა.
– რა გაცინებს? – გაუკვირდა ანდროს და ცხელ ყავას სული შეუბერა.
– ასე ადვილი გგონია ბატონ დავითთან ერთად ოპერაციის გაკეთებაში მონაწილეობის მიღება? რეზიდენტებზე არ გიჟდება...
– მე განსაკუთრებული რეზიდენტი ვარ და აუცილებლად მოვეწონები.
– თუ შენი განსაკუთრებულობა მხოლოდ თავდაჯერებულობაში გამოიხატება, ვერაფერი შვილი არგუმენტი გქონია ბატონი დავითის აზრის  შესაცვლელად – დასცინა ექთანმა.
– მაგასაც ვნახავ... – დაქადნებით ჩაილაპარაკა ბიჭმა და ყავა მოსვა.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში