ანუ „მშობლიურო ჩემო მიწავ“

 მართალია, ტერიტორია იგივე გვაქვს, უფრო ზუსტად, იმაზე ცოტა, რაც წინაპრებმა დაგვიტოვეს, ზეიმსაც მათი დანატოვარით ვქმნით: სიმღერასა და ცეკვას ვგულისხმობთ და ჯერჯერობით სახელდობრ ჩვენ თითქმის არაფერი შეგვიმატებია ქართული სახელმწიფოსთვის (თუ არ დავაკელით), დამოუკიდებლობის დღე მაინც ემოციურია და ემოციურადაც ჩაიარა.
ისე აღმოჩნდა, რომ ემოციური იყო დანარჩენი მსოფლიოსთვისაც. კერძოდ, საქართველოს დროშის ფერებში გაანათეს: ავსტრალიის ძველი პარლამენტის შენობა, უნგრეთში – ხიდი, სლოვაკეთის ქალაქ კოშიცეს მუნიციპალიტეტის შენობა, ლიუბლიანის ციხესიმაგრე, თვით საუდის არაბეთის რიადის ყველაზე მაღლივი შენობა, ესტონეთის ბიზნესცენტრი, სადაც საქართველოს საელჩოა, კვიპროსსა და ინდონეზიაში – დედაქალაქების ტურისტული ცენტრები, ლიტვაში – კაუნასის ცენტრალური ღირსშესანიშნაობა, ქრისტეს აღდგომის ტაძარი; მოლდოვაში – დედაქალაქის ცენტრში მდებარე ტრიუმფალური თაღი. მსოფლიოს სხვადასხვა ადგილას საქართველოს დროშები გამოიფინა, საბერძნეთში კი თეთრ-წითლად მოხატული საჰაერო ბურთები ააფრინეს. აი, მაგალითად, ბელგიაში დედაქალაქის მთავარი სიმბოლო „მანეკენი პ ისი“, საერთოდაც, ქართულ ეროვნულ სამოსში გამოაწყვეს.
ბუნებრივია, მადლიერების მეტი რა გვეთქმის, თუმცა, თუ გავიხსნებთ, რომ, კერძოდ, სტამბოლში საქართველოს დროშის ფერებში ბოსფორის ხიდი განათდა, აშკარაა, რომ ისტორია მეტად უცნაური და პირობითი რამაა. –