დღეს ჩვენს საზოგადოებაში ძალიან მძიმე ფონია: დაძაბულობა და დაპირისპირება ადამიანებს შორის; ნეგატივი, შური, გაუტანლობა და უსიყვარულობა. რა არის ამის მიზეზი, რატომ უპირისპირდებიან ადამიანები ერთმანეთს, რატომ გაუცხოვდა თანამედროვე საზოგადოება ღმერთის მიმართ – ამ ყველაფრის შესახებ გვესაუბრება ვაკის წმიდა გიორგის სახელობის ეკლესიის წინამძღვარი, მამა საბა (ბიკაშვილი):

 – ამ ყველაფრის მიზეზი უსიყვარულობაა, ამის შესახებ კი პასუხი სახარებაშია. თუმცა მხოლოდ სიყვარულის შესახებ არა, სახარებიდან ძალიან ბევრ რამეზე იღებს ადამიანი პასუხს. სახარება ეს ის წიგნია, რომელიც ამოუწურავია თავისი შინაარსით, მაგალითებით, რომლითაც ადამიანი უნდა იზრდებოდეს და ყალიბდებოდეს. მაგრამ, სამწუხაროდ, ჩვენ დღეს არ ვიცით სახარება. შეიძლება ვიღაცამ თქვას, საიდან უნდა ვიცოდე სახარება, მე ხომ არ ვარ თეოლოგი, ღვთისმეტყველი, უბრალოდ, ადამიანი ვარ, რომელსაც შეიძლება ერთხელ აქვს სახარება წაკითხული, ან, უბრალოდ, ეკლესიაში მოუსმენია რაღაც მონაკვეთიო... ყველა ქრისტიანმა მართლმადიდებელმა კარგად უნდა იცოდეს სახარება, მისი განმარტებაც, მისი სწორი გამოყენებაც ცხოვრებაში. ის ისე უნდა მოარგო შენს ცხოვრებას, როგორც ამას სახარება ითხოვს შენგან და არა ისე, როგორც შენ გინდა რომ მოირგო – ხან რაღაც დაამატო, ხან რაღაც მოაკლო. ხშირ შემთხვევაში, სასულიერო პირები, მღვდლებიც კი თავისებურად განმარტავენ სახარებას.
– რა არის ამის მიზეზი? სასულიერო პირებმა ხომ უნდა იცოდნენ სახარება, მისი სწორი განმარტება და მორწმუნეთათვის სწორად გადმოცემა?
– შეიძლება, სხვადასხვაგვარად გადმოსცეს სასულიერო პირმა სახარებიდან ესა თუ ის მომენტი, რადგან, შესაძლოა, მათ  სხვადასხვანაირი ჰქონდეთ გადმოცემის უნარი, მაგრამ მე სხვა რამეს ვგულისხმობ: ისინი სახარების ამა თუ იმ მონაკვეთს აბსოლუტურად სხვადასხვანაირად განმარტავენ, რაც მეტყველებს იმაზე, რომ სასულიერო პირების უმრავლესობამ არ იცის სახარება. გარდა ამისა, ჩვენ საკუთარ თავს სახარებაზე მაღლა ვაყენებთ, საკუთარი ინტერპრეტაციით განვმარტავთ. ბევრი იმიტომ ვერ იგებს სახარებას (მათ შორის სასულიერო პირებიც), რომ მათ ცოდნა არ გააჩნიათ, ზოგიერთ სასულიერო პირს საღვთისმეტყველო განათლებაც კი არ მიუღია. შეიძლება, ვიღაცამ ისიც თქვას: სასულიერო პირია, რაში სჭირდება განათლება, რომ გამოვა და პირს გააღებს, მისი ენით სულიწმიდა, ჭეშმარიტება ღაღადებსო. ვინც ამას ამბობს, რა თქმა უნდა, მე მასთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს; სულ მცირე, ეს სისულელეა და მეტი არაფერი. ზოგიერთმა სასულიერო პირმა, რა თქმა უნდა, იცის სახარება, მაგრამ, ყველაზე ცუდი და გავრცელებული სენი ის არის, რომ არ აწყობს, ისე გადმოსცეს სახარება, როგორც გადმოიცემა და განცხადებულია ჩვენთვის, ადამიანებისთვის. სახარება ირაციონალურია თავიდან ბოლომდე, მას მეცნიერული თვალსაზრისით ვერ მიუდგები. თუ ადამიანი სახარებას სულით, გულით ვერ მიიღებს, როგორი შესწავლილიც არ უნდა ჰქონდეს ის,  მას სახარება ვერაფერს მოუტანს. თავად ქრისტე გვეუბნება: სახარება თქვენს გულშია, ისევე, როგორც სახარება სულში იბადება, სულში ისწავლება, სულით მიიღება და მერეა უკვე კარგი მისი საფუძვლიანად შესწავლა; როცა ქრისტიანი მიიღებს სახარებას, მთავარია, მერე როგორ გამოიყენებს ამას თავის ცხოვრებაში. ეს არის იარაღი, რომლითაც მე ვებრძვი ცხოვრებას, ვუპირისპირდები ამ სამყაროს. ქრისტე სამყაროს დაუპირისპირდა და მთლიანად შეცვალა მაშინდელი მსოფლიო აზროვნება. ქრისტიანობა სიმართლისა და ჭეშმარიტების მსახურებაა. ჩვენც, თუ მართლმადიდებელი ქრისტიანები ვართ, გვინდა თუ არ გვინდა, ვუპირისპირდებით ამ სამყაროს, რომელიც უსამართლობაზე დგას და, ვალდებულები ვართ, ეს ჭეშმარიტება დავიცვათ, სიმართლეს ვემსახუროთ. მაგრამ ხშირად ამას ვერ ვაკეთებთ და, გამოდის, რომ სიმართლეს არ ვემსახურებით, არ ვიღებთ სახარებას. როგორც სახარება, ცხონებაც ძალიან მარტივია, უბრალოდ, ცხონების მარტივი ფორმულა სხვადასხვა განწესებით შევცვალეთ. როგორ უნდა გადავიწეროთ პირჯვარი,  რამდენჯერ, სად შეიძლება ეკლესიაში გავლა, სად არ შეიძლება, რით არ შეიძლება შესვლა, რამდენჯერ უნდა ვეზიარო კვირაში – მოკლედ, ყველაფერი ფორმულებამდე დავიყვანეთ. ეს განწესებები გარკვეულწილად ქცევის ფორმებია, რომელიც ჩვენს გარეგნულ საქციელს აწესრიგებს თუნდაც ეკლესიაში ან ეკლესიის მიღმა, მაგრამ ეს არ აცხონებს ადამიანს. ფსალმუნების კითხვა, საეკლესიო რიტუალებში მონაწილეობა აუცილებელია, მაგრამ მაცხოვნებელი არ არის. ვინ მეტყვის, რომ მხოლოდ ზიარება ან მხოლოდ აღსარებაა მაცხოვნებელი? რა თქმა უნდა, ეს დიდი შეცდომა იქნება, რადგან, მხოლოდ ზიარება, აღსარება, მუხლების გადატყავება და წლების განმავლობაში ეკლესიაში დგომა ვერ იქნება მაცხოვნებელი, თუ ამ ყველაფერს ადამიანი არ აკეთებს იმის განცდით, რომ ის ცოდვილია და მას სჭირდება გადარჩენა. თუ ქრისტიანი ფიქრობს, რომ მან უკვე რაღაცას მიაღწია, ეს არის მისი სულიერი დეგრადაცია, ბლოკირება მისი მომავალი შესაძლებელი ცხოვრების. რაც უფრო შორს არის ადამიანი ღმერთისგან, უფრო მეტად გრძნობს თავს წმიდანად. ასეთი „წმიდანები” ძალიან ბევრი გვყავს საქართველოში, რომლებიც მართლმადიდებლობის ფონზე ძალიან მომრავლდნენ. მართლმადიდებლობა კი არის ცოდვილების რელიგია, ადამიანების ჯგუფის, რომლებიც აღიარებენ თავს ცოდვილად. მაგრამ თუ ისინი წმიდანებად აღიარებენ თავს, ესე იგი, ისინი მართლმადიდებლები და ქრისტიანები ნამდვილად არ არიან. თუკი ასეთი წმიდანები, მორწმუნეები, წესების აღმსრულებლები, მაზიარებლები ვართ, მაშინ, რატომ ვართ ასეთი დაბოღმილები, რატომ უნდა ჰქონდეს მართლმადიდებელ მოძღვარს ნევროზი, რომელიც ყოველ კვირას წირავს და მაზიარებელია?! ასეთ „ხარისხიან“ მორწმუნეებში, ქრისტიანებში რატომ არის დეპრესია, უიმედობა, შიშები, უსიყვარულობა?! რატომ ჭამენ სასულიერო პირები ერთმანეთს, ერთი სამრევლო ტაძრის მრევლი – მეორეს?! რატომ ხდება ეკლესიაში ორი მოძღვრის მრევლის დაყოფა, ხშირად ერთმანეთს არ ელაპარაკებიან და ყველა ერთმანეთზეა გადაკიდებული?! სასულიერო პირები, რომლებიც სიყვარულს, ერთგულებას, პატივისცემას უნდა ვასწავლიდეთ, სულაც არ ვიქცევით ასე.
– წლების განმავლობაში, როდესაც სასულიერო პირი ცუდად იქცეოდა, ადამიანს არ ჰქონდა მისი მხილების, იმაზე მითითების  უფლება, რომ ის არასწორად იქცევა. ხშირად თავად სასულიერო პირებიც ამბობენ, რომ მათი მხილებითა და განკითხვით სულიწმიდას გმობს ადამიანი, რაც, არ შეიძლება, სიმართლეს შეესაბამებოდეს.
– განკითხვაა ის, როცა ადამიანზე ზურგს უკან საუბრობ ღვარძლით, შურით, ბოროტებით;  ხოლო მხილება – როდესაც ადამიანი გვერდით გიზის და პირდაპირ ეუბნები, რა არ მოგწონს, რას არ აკეთებს სწორად, რადგან, მისთვის კარგი გინდა. განკითხვა არ შეიძლება არც მოძღვრის და არც არავისი, მაგრამ მოძღვრის მხილება შეიძლება. ვალდებულები ვართ, თუნდაც ჩვენი სულიერი მოძღვარი ვამხილოთ. სახარებაშიც არასდროს განიხილებოდა სასულიერო პირი ცალკე, სხვა ადამიანებისგან განყენებულად. მღვდელი სახარებაში წარმოჩენილია, როგორც იდეალური ერისკაცი, თორემ, ის არავისგან არის განყენებული და შეგვიძლია, მას პატივისცემით, სიყვარულით ვუთხრათ: „მამაო, არ ქადაგებთ სწორად, ეს მეც ვიცი, წამიკითხავს სახარებაში და თქვენ სხვა რამეს ამბობთ”. მღვდელს ხომ სხვა ადამიანებიც უსმენენ და, ერთმაც რომ არასწორად გაიგოს, ის ერთი დაკარგული კრავიც მნიშვნელოვანია ღმერთისთვის. არ შეიძლება ასეთი დამოკიდებულება: ოღონდ მოძღვარზე არაფერი ვთქვათ და, დაე ილაპარაკოს სისულელე, მწვალებლობა, ანტიმართლმადიდებლობა, ჩვენ კი ჩუმად უნდა ვიყოთ. სასულიერო პირებს პირდაპირ ევალებათ ასეთი ადამიანების მხილება და არც საერო პირებს ეკრძალებათ ამის გაკეთება. მღვდლის მხილება სულაც არ არის სულიწმიდის გმობა. სულიწმიდა არის ადამიანის სული, რომელიც ღმერთმა უბოძა და, როცა ადამიანი ცუდად ექცევა თავის სულს, სხეულს, თავის ცხოვრებას მოუშუშებელ ტკივილს აყენებს, ეს არის სულიწმიდის გმობა და არა მამაოს მხილება. თუ ეს აუცილებელია, უნდა ვუთხრათ, რომ ის არა ჭეშმარიტებას, არამედ მწვალებლობას ქადაგებს.