ერთხელ მილიციაში მამაკაცი მოვიდა, ტაბიძის ქუჩის ერთ-ერთ ნომერში მცხოვრებ ოჯახზე განცხადება შემოიტანა  და თან მომიყვა:
– უფროსო, მძღოლი ვარ. მებელის ფურგონზე ვმუშაობ. რა დაგიმალო და, ხალტურაზეც დავდივარ. გუშინწინ კლიენტმა დამიქირავა, შემდეგ მანქანაში კუბო ჩამიდო და ტაბიძის ქუჩაზე წაღება მთხოვა, თან მითხრა – იქ ხალხი დგას, დაგხვდებიანო. მისამართზე მივედი. იქ მდგარ ხალხს ფურგონი გავუღე და ვუთხარი, აიტანეთ-მეთქი... იმათმა კი ისე მცემეს, ისე, რომ იქვე დავკარგე გონება და საავადმყოფოში მოვედი აზრზე.
თავიდან ვერაფერს მივხვდი, მაგრამ, მოკვლევა რომ ჩავატარე და ნაჩივლებ მისამართზე მივედი, ჩემთვის ყველაფერი ნათელი გახდა: საცოდავ მძღოლს ქუჩები არევია და, ტიციან ტაბიძის ქუჩის მაგივრად გალაკტიონ ტაბიძის ქუჩაზე მიუტანია კუბო, სადაც მართლაც იდგნენ ადამიანები, ოღონდ, არა ჭირისუფლები, არამედ მაყრები, რადგან იქ ქორწილი იყო და ნეფე-პატარძლის გამოსვლას ელოდნენ, მათ კი კუბო მიუტანეს...
კონფლიქტის განეიტრალება მაინც მოვახერხე – დაპირისპირებული მხარეები ერთმანეთს შევახვედრე და შევარიგე...
გურამ ლაბაძის ნაამბობის