„სარწმუნოება და რწმენა არის ის, რასაც ადამიანი საკუთარ თავში განახორციელებს, აამოქმედებს, აამუშავებს. როგორც პავლე მოციქული ამბობს – ეს არის მოსალოდნელის განხორციელება, ანუ, განხორციელება და რეალიზება მოსალოდნელისა, რომელიც ჯერ არ არის, მაგრამ აუცილებლად მოხდება“ – ცხონების, ღვთაებრივი მადლის შესახებ გვესაუბრება ვაკის წმიდა გიორგის სახელობის ეკლესიის წინამძღვარი, მამა საბა (ბიკაშვილი):

 – ადამიანმა სწორად უნდა აღიქვას ღვთაებრივი მადლი, ღვთაებრივი სამყარო. მესამე საუკუნის დიდი მამა, კვიპრიანე კართაგენელი ამბობდა: შეიძლება, ადამიანი მონათლული იყოს წმიდა სამების სახელზე, ქრისტიანის სახელს ატარებდეს, მაგრამ მისი ქრისტიანობა ტყუილია, სახელიც ზერელეა, თუ ის არ იღებს საეკლესიო საიდუმლოებებში მონაწილეობას, რომლის მეშვეობითაც უნდა მიიღოს სულიწმიდის ნიჭი. ურწმუნოც განიცდის რელიგიურობას, რადგან მისთვის  სარწმუნოება, რაღაცის რწმენა მაინც საჭიროა. უბრალოდ, ადამიანის გადასაწყვეტია, დაადგება თუ არა სწორ გზას. ადამიანმა უნდა გაითავისოს და უნდა ისწავლოს საკუთარი თავის შემეცნება. ამის გარეშე ადამიანის ფერისცვალება ვერ მოხდება. თუ ადამიანი საკუთარ თავს, ცოდვებს, მიდრეკილებებს, დაცემულ მდგომარეობას არ უკვირდება, ვერ ამჩნევს, მაშინ მასში სულიწმიდა არ არის ან პატარა ნამსხვრევის სახითაა შემორჩენილი, რომელიც უბიძგებს, რომ გახდეს უკეთესი და რაღაცაზე დაფიქრდეს. მაგრამ, ის მაინც ვერ ახერხებს საკუთარი სულიერი რეალობის, დაცემული მდგომარეობის დანახვას. ადამიანისთვის აუცილებელია ღვთისა და საკუთარი თავის შემეცნების შემდეგ, უკვე სამყაროს შემეცნება, ანუ იმის შემეცნება, რაც მის გარშემო ხდება.
– ადამიანები ხშირად საკუთარი თავიდან გამომდინარე აღიქვამენ სამყაროს, ადამიანებს.
– ადამიანი სულიერად როგორ მდგომარეობაშიცაა, ისევე აღიქვამს გარე სამყაროს. ანუ, სულიერად, ინტელექტუალურად, ზნეობრივად როგორი მომზადებულიცაა, ისეთ ფერებში წარმოუდგება გარე სამყარო. რა თქმა უნდა, ეს არ არის სწორი, მაგრამ სულიწმიდის ნიჭის მოხვეჭით, ადამიანს სულიწმიდა ასწავლის: როგორ უნდა მოიქცეს და გახდეს უკეთესი; როგორ მოახდინოს საკუთარ თავში ფერისცვალება. ვინც ერთხელ მაინც გულისყურით წაიკითხავს სახარებას, მრავალჯერაც რომ ჰქონდეს გადაკითხული, მისთვის უკვე წაკითხული სახარება ახალი იქნება. ცხონება, ეს არის მუდმივი ღვაწლი ადამიანისა, ცხონებისთვის მუდმივი ბრძოლა. არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ლოცვა, მარხვა, ეს აუცილებელი საშუალებებია, რასაც ცხონებამდე მივყავართ, მაგრამ, არა გადამწყვეტი. მთავარი პირადი ღვაწლია, რადგან, თუ ადამიანს ღვაწლი არ გააჩნია, არ გააჩნია პირადი ბრძოლა ემოციური, სულიერი, ფიზიკური, ხშირად სისხლის წვეთებამდე და თუ ამ ყველაფერს არ გადალახავს, ის ვერ ცხონდება. ამისთვის ძალიან დიდი შრომაა საჭირო: უპირველეს ყოვლისა კი, საკუთარი თავის უარყოფა. საკუთარი თავის უარყოფაში იგულისხმება პირად „მე-ზე“ უარის თქმა, რომელიც არ გვჭირდება. ანუ, ჩვენს ცოდვებზე, მიდრეკილებებზე, ყველა იმ სიბილწეზე უარის თქმა, რომელიც ადამიანს აზიანებს სულიერად და ფიზიკურად, ამონებს ცოდვებზე. თუ ის ამაზე უარის თქმას შეძლებს, ცხონების გზას დაადგება.
– ხშირად უთქვამთ, ის 10 წელია, დადის ეკლესიაში, ლოცულობს, მაგრამ პიროვნულად საერთოდ არ იცვლებაო.
– ესე იგი, მის ტაძარში დგომას, ლოცვას, აკლია მადლი. ის არ იბრძვის მადლის მოხვეჭისთვის, რაშიც მხოლოდ ღვთის ნება არ კმარა. აქ საჭიროა ადამიანის თავისუფალი ნებაც, ღვაწლიც. მადლი ყველას ეძლევა, მაგრამ მეორე საკითხია, ამ მადლს ის როგორ გამოიყენებს. მადლი არ ამოიწურება, არ იკლებს, ამიტომ ადამიანზეა დამოკიდებული, მას რა რაოდენობით მიიღებს და განავითარებს საკუთარ თავში. ადამიანს, რაც უფრო მეტი პასუხისმგებლობა აქვს, უფრო მეტი მოეთხოვება. ცხონება არის მადლით ეკლესიაში და არა პიროვნებებში, შესამოსელში ან მოწოდებაში. მღვდლების, ეპისკოპოსების გარეშე, არ არსებობს ეკლესია, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ რადგან ისინი სასულიერო პირები არიან, ამიტომ ცხონდებიან და საერო პირი, მდაბიო – ვერ ცხონდება. ცხონების გზაზე სიარული ყველას უჭირს, თუმცა სასულიერო პირს უფრო მეტი ბრძოლა აქვს, რადგან ჩვენ ხალხზეც ვიღებთ პასუხისმგებლობას და უფრო მეტი მოგვეთხოვება. ადამიანი ამ ქვეყანაზე უნდა გახდეს უკეთესი, გამოსწორდეს.
– დღეს მართლმადიდებლები აღდგომის დღესასწაულთან შესახვედრად ემზადებიან, რასაც წინ დიდმარხვა უძღვის. დიდმარხვის დროს ეკლესიაში პირველშეწირულის ლიტურგიები ტარდება, რომელზეც დასწრება ძალიან მნიშვნელოვანია ყველა ქრისტიანისთვის.
– პირველშეწირულის ლიტურგია არა მარტო შესრულების წესით, არამედ, თავისი მნიშვნელობით, სულიერი დატვირთვითაც განსხვავებულია. თუ ადამიანი მარხვის განმავლობაში არ ესწრება ამ მსახურებას, ის ბოლომდე ვერ ითავისებს მარხვისეულ სულს. ის განცდა, სულიერი მდგომარეობა, რომელსაც სინანული ჰქვია, არ დაეუფლება ადამიანს, თუ  ამ ლიტურგიას არ დაესწრება, ლიტურგიკულ ძეგლებში სადღესასწაულო ლიტურგიას ღმერთის – უფლის მსახურება, სიხარულის მსახურება ეწოდება. პირველშეწირული ლიტურგია კი, საერთოდ, მარხვისეული მსახურებაა, ალილუიას მსახურება, როცა ადამიანი განიცდის იმ მდგომარეობას, იმ სულიერ შემუსვრილობას, რასაც სინანული, საკუთარი ცოდვების განცდა ჰქვია. პირველშეწირულის მსახურების ბოლოს ორჯერ ზედიზედ იკითხება ეფრემ ასურის ლოცვა, რომელიც სახე, გარანტია იმისა, რომ ადამიანი უკვე მონაწილეობს მარხვის მსახურებაში. ჩვენ, ადამიანები იმიტომ განვიცდით სინანულს, ვგოდებთ ჩვენს ცოდვებზე, რომ ბოლოს ყველანი შევუერთდეთ იმ სიხარულს, რასაც უფლის ბრწყინვალე აღდგომა ჰქვია. მარხვა ადამიანს შეახსენებს, რომ ის სამოთხიდან არის დევნილი და იქ აუცილებლად უნდა დაბრუნდეს. ის კი, ვინც ამქვეყნად თავს ისე გრძნობს, როგორც საკუთარ სახლში, ბოლომდე ვერ გააცნობიერებს თავის ცოდვებს, დაცემულ მდგომარეობას. არადა, თუ იმას არ ითავისებ, რატომ დაკარგა მან აღმატებული მდგომარეობა და თუ ჰგონია, რომ ის ამქვეყნად ყოველთვის იქნება, ოდესმე უფალს არ შეუერთდება, არ შეუერთდება თავის საწყის სამშობლოს, ასეთ შემთხვევაში, ძნელია, სწორ ქრისტიანობაზე ვისაუბროთ. ყველამ უნდა გავითავისოთ, რომ, გვინდა თუ არ გვინდა, ჩვენ ამქვეყნად დროებით ვართ და ოდესმე უნდა დავბრუნდეთ საკუთარ სახლში. ამიტომ, მაქსიმალურად უნდა ვეცადოთ, დავაგროვოთ სულიერი ნიჭი, რასაც უფალი უხვად გვაბერტყავს და ამის მერე დავბრუნდეთ მამისეულ წიაღში. აღდგომის მარხვა თავისი მნიშვნელობით სწორედ მამის წიაღში დაბრუნებაა და სხვა არაფერი.