პირადი გრძნობების გარეშე…

 განა იმიტომ, რომ სხვა საქმე არ გვაქვს, ან, სეირი იყოს და ბუზი ბაღადადიდან მოვაო, პირადად ჩემთვის სრულიად გაუგებარი მიზეზით, ჩვენებური საზოგადოება ფრიად ცხოვლად გამოეხმაურა ხალხის რჩეულ ბ-ნ ბერძენიშვილის (ლევანის) მოსაზრებას მარტოხელა, ანუ გაუთხოვარი ქალების მისამართით გამოთქმულს.
და თუმცა ბ-ნმა ბერძენიშვილმა საკუთარი მოსაზრება პარლამენტის სტაჟიორებს გააცნო და, როგორც თავად ამბობს, სრულიად კეთილშობილური მოტივებით, თანაც – ხუმრობით (ვიხუმრე, არისტოფანო), აღშფოთების ზარები ფრიად ხმამაღლა დაირისხა.
შედეგად, ხალხის რჩეული საზოგადოებას დაჰპირდა, რომ ამიერიდან თითოეულ თავის გამონათქვამს ინსტრუქციას მიაყოლებს (პათოსით: ეს ხუმრობაა, ანუ, აქ და ამ დროს უნდა გაიცინოთ).
სახელდობრ, მან ბრძანა: „საქართველოში ნახევარი მილიონი გაუთხოვარი ქალია. ეს ძალიან ბევრია. აქედან გამოსავალს ვერ გიკარნახებთ… იმედი მაქვს, რომ მომავალში ეს ბალანსი შეიცვლება. საქართველო დაბალქორწინებიანი ქვეყანაა. იგი ევროპას ემგავსება ყველაზე უკუღმართული გზით – გოგონები გვიან აპირებენ გათხოვებას. ევროპაში გარკვეულია, ეს რატომ მოხდა – მუშაობენ და არ უნდათ, კარიერაზე უარი თქვან… ჰგონიათ, რომ ერთგულება არის ქართული ფენომენი. მინდა გითხრათ, რომ აშშ-ში ცოლქმრული ღალატის გამო იჯახი დაინგრევა აუცილებლად, ხოლო საქართველოში – არავითარ შემთხვევაში.“
რთული სათქმელია, რა იყო ამ მოსაზრებაში აღსაშფოთებელი ან რატომ არ აქვს, ვინც უნდა იყოს, თავისი აზრის გამოთქმის უფლება ვიწრო წრეში და, რაც მთავარია, სულ 4-მილიონიან ქვეყანაში თუ ნახევარი მილიონი ქალი მარტოხელაა, მგონი, ძნელად მისახვედრი არ უნდა იყოს, წესითა და რიგით, რაზე უნდა შემოგვეკრა განგაშის ზარები?! –