ანუ „ცამეტჯერ უნდა მოვიკლა თავი“

 ისე მოხდა, რომ ცამეტმა ევროპარლამენტარმა (რომლებიც მოგვიანებით ბ-ნმა სააკაშვილმა „იდიოტ უცხოელებად“ მოიხსენია) საქართველოს მთავრობას წერილით მომართა, პათოსით, ხელები შორს თავისუფალი მედიისგან, რამეთუ ეს აფერხებს საქართველოს დემოკრატიულ განვითარებას და აშორებს დასავლურ სამყაროსო. ამასობაში კი თვით ფონდ „ღია საზოგადოება: საქართველოს“ მხარდაჭერით ჩატარებულმა ყოვლისმომცველმა კვლევამ გამოავლინა, რომ სასჯელაღსრულების დაწესებულებებში პატიმრების მიმართ გამოიყენებოდა ფიზიკური ძალადობის შემდეგი ფორმები: ცემა – მუშტითა და წიხლებით (74,3 პროცენტი), ცემა რეზინისა და ხის ხელჯოხებით (63 პროცენტი),  ცემა სხეულის განსაკუთრებით მტკივნეულ ნაწილებში (63,1 პროცენტი); დარტმა ყურის არეში (50,8 პროცენტი), ცემა გასაღების დიდი ასხმით, რკინის საწოლის ფეხებითა და ლითონის სხვა ნივთებით (40,9 პროცენტი); სპეცრაზმის მიერ ორგანიზებული, რეგულარული ცემა მთელს საპატიმროში (40, 7 პროცენტი), 1 კვ. მ. ფართობის გალიაში მოთავსება საათებისა და დღე-ღამის განმავლობაში (37,4  პროცენტი); დაკიდებამ, ჩამოკიდებამ და ელექტროდენით წამებამ პატიმართა 11-12 პროცენტის ტყავზე გადაიარა; მოხრჩობამ და ფარმაკოლოგიურმა წამებამ – 4 პროცენტის; დაღის დასმამ – 4,3 პროცენტის; სექსუალურმა ძალადობამ კი – 2,3 პროცენტის.
ამას გარდა, გამოკითხული პატიმრების 61 პროცენტს არასდროს ენახა სახალხო დამცველის წარმომადგენელი, 74 პროცენტს – სახაზინო ადვოკატი, ხოლო 74,6-ს – არასამთავრობო ორგანზიაციების წარმომადგენელი.
ხოლო, თუ გავიხსენებთ, რომ, აი, ის მედიასაშუალება, ცამეტი ევროპარლამენტარი რომ თავისუფალი სიტყვის სიმბოლოდ წარმოაჩენს, იმ დროს, როდესაც საპატიმროში ზემოთქმული ხდებოდა, მაყურებელს ცხელ-ცხელ სიუჟეტებს აწვდიდა, თუ რარიგ სამოთხეში ცხოვრობდნენ პატიმრები, როგორც ჩანს, რამსები დემოკრატიის  მამებსაც არევიათ?! –