არ ვიცი, საით მივექანებით
ჩვენს უბანში ერთი პატარა მარკეტია და, ეს ბოლო ხანებია, რატომღაც, ისეთ გოგო-ბიჭებს იღებენ სამუშაოდ, ვერ გაიგებ, ვინ გოგოა და ვინ ბიჭი, ანუ, უფრო ზუსტად რომ გითხრათ, მკლავებდაკუნთული, დიდხელება და სქელკისერა გოგოები კარგად ჩაკურატებულ, უკაცრავად პასუხია და, მუტრუკ ყმაწვილებს ჰგვანან; ბიჭებს კი მაკარონის სისქე, უკუნთო ხელ-ფეხი, ჭიაყელებივით გაწვრილებული უნიათო თითები, ამოქნილი წარბები „ამშვენებთ“ – მოკლედ, ვერაფერი გამიგია, დაბნეული ვარ კაცი. ამ ყველაფერთან ერთად, გოგები ლამის ბარიტონით ლაპარაკობენ და მატარებლებივით დაჯლიგინობენ, ბიჭები კი – პირიქით, ნაზი ხმით მეტყველებენ, თვალებს აფახულებენ და ბალერინებივით დანარნარებენ. მოკლედ, არ ვიცი, საით მივექანებით.
არავის ეგონოს, რომ მე ვინმეს დავცინი ან განვიკითხავ – ყველა სხვადასხვანაირი იბადება და ყველას აქვს ამქვეყნად ცხოვრების უფლება, მაგრამ,  ასეთი რამ ერთი პატარა უბნის პატარა მაღაზიაში ძალიან ხვდება თვალს.  გარკვეულ დისკომფორტს კი ის იწვევს მომხმარებლებში, რომ ეს ვაჟკაცური გოგოები საკმაოდ უხეშები არიან მომსახურების დროს. საკმარისია, უბნის რომელიმე მცხოვრებმა ელემენტარული შენიშვნა ან მითითება მისცეს, მაშინვე კუნთებზე იყურებიან და ისე აიფოფრებიან ხოლმე, მზად ხარ, იქიდან სასწრაფოდ გაიქცე, რომ მათი მკლავების ძალა საკუთარ ტანზე არ გამოსცადო. აღარაფერს ვამბობ მათ „გულითად ლოცვა-კურთხევაზე“, რომელიც დაგარწმუნებს, რომ უსაზღვროა უინტელექტო ადამიანის ღარიბი ლექსიკონის გამრავალფეროვნების მცდელობა.
ერთხელ ასეთ ეგრეთ წოდებულ გოგონას მამაშვილურად მივუთითე, რომ ქალს არ უხდება ასეთი საქციელი. მერე კი ხუმრობით დავამატე, იცოდე, ბიჭებს არ უყვართ უხეში და მყვირალა გოგოები და გაუთხოვარი დარჩები-მეთქი. მან კი დამცინავად შემომხედა, ამათვალიერ-ჩამათვალიერა და თავისი ბარიტონით მიპასუხა: შენისთანებს თუ გულისხმობ, არც მჭირდება მაგათი მოწონება, იმდენი მომწონებელი მყავს, შენ და შენს მოდგმას არც კი დაგესიზმრებათ. ახლა კი აქედან აუდე, შე სირისტიანო ბებერო ინტელიგენტო და შენს ცოლ-შვილს ასწავლე ჭკუაო.
წარმოგიდგენიათ?! აღშფოთებისგან კინაღამ ინფარქტი დამემართა და გადავწყვიტე, საკადრისი პასუხი გამეცა, მაგრამ ერთმა ხანდაზმულმა ქალბატონმა გამაჩერა – აზრი არა აქვს, სიტყვაში მაინც ვერ მოუგებთ, მხოლოდ უარესად აიშლით ნერვებსო (როგორც ჩანს, უკვე ჰქონდა საამისო გამოცდილება). ამიტომ, თავი დავანებე და აკანკალებული გამოვედი მაღაზიიდან. მაგრამ ეს ყველაფერი არ იყო. რამდენიმე დღის შემდეგ ჩემი ვაჟი გამოვიდა იმ მაღაზიიდან და სადარბაზოში ისე შევიდა, არ დაუნახივარ. მე კი მაღაზიაში შევიარე სიგარეტის საყიდლად და, უცებ, ვხედავ და მესმის, როგორ ეტრაბახება ის ჩვენი „ზრდილობიანი“ გამყიდველი გოგო თავის თანამშრომელს: ახლა ბიჭი რომ გავიდა აქედან, მაგრად მომწონს და, რადაც არ უნდა დამიჯდეს, უნდა დავითრიო. წყნარი ბიჭი ჩანს და მორჩილი ქმარი იქნება (იმ მეორემ სიცილით ჩაურთო – არ იქნება და მაგისი აჯობებსო და ორივეს ხარხარი აუტყდა), თან, თბილისში გავთხოვდები და სოფელში თვალებს დავთხრი ჩემს დაქალებსო.
აი, ასეთი საშიშროების წინაშე ვდგავართ, ჩემო კარგებო და, დარწმუნებული ვარ, ეს საშიშროება მხოლოდ ჩემს ოჯახს არ ემუქრება.
ანზორი, 64 წლის