თუმცა წინდაწინ იცოდნენ, რომ მინისტრთა კაბინეტს ხმას არ მისცემდნენ, საპარლამენტო უმცირესობა მინისტრთა კაბინეტის წევრობის კანდიდატებს მაინც შეხვდა (პრინციპით: პოლიტიკა „ხრამია“, ტრიბუნა ყოველთვის გამოდგება) და პრემიერ-მინისტრსაც არათუ მოუსმინეს, ზედაც, თავადაც გამოვიდნენ სიტყვითა და შეკითხვების კორიანტელიც დააყენეს. – 

მე არ შევჩერდები უმცირესოელთა შენიშვნა-ლანძღვის პათოსზე (ვინაიდან მოქალაქეთა მეხსიერება ჯერ კიდევ ცოცხალია თვით „ბილობილის“ გარეშეც), მხოლოდ ბ-ნი ჯაფარიძის პასაჟს გამოვეხმაურები, რომელმაც ფრიად რიტორიკულად მიმართა ბ-ნ ღარიბაშვილს. მომყავს ციტატა: „მე მაინტერესებს, რა ჰქვია იმ უნარს, რომელიც თქვენ გაძლევთ ძალას, რომ დღეს აქ მოხვიდეთ, ასეთი რიხით ისაუბროთ და კიდევ ერთხელ მოითხოვოთ, რომ საქართველოს პარლამენტმა თქვენს მთავრობას ნდობა გამოუცხადოს?“

ოღონდ, თუკი ბ-ნი ჯაფარიძისთვის გასაგებია, რა აძლევდა პარტიულ ლიდერსა და თანამოაზრეს, ბ-ნ სააკაშვილს, ძალას, წაგებული ომი გამარჯვებულად გამოეცხადებინა (სხვა დეტალებზე არ შევჩერდები), მისი კითხვა უადგილოა, თუ, რა თქმა უნდა, არ თვალთმაქცობს (რაც პოლიტიკოსისთვის ისეთივე ბუნებრივი მდგომარეობაა, როგორიც თევზისთვის წყალი), ან არ ხელმძღვანელობს პრინციპით: „ხომ ლამაზია ეს ჩემი ცოლი (ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, პარტიის ლიდერი), მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა.“ –