გასული საუკუნის ოთხმოცდაათიანი წლებია – ის პერიოდი, როცა ჯიბგირები ჭიანჭველებივით მომრავლდნენ და ყოველ ფეხის ნაბიჯზე იპარავდნენ. ერთ დღეს სახლში ჩემი ცოლი გულგახეთქილი მოვარდა. სულს ძლივს იბრუნებდა და ვკითხე:

– რა გჭირს, გოგო, ასე რამ ამოგიგდო გული?

– მოვრბოდი, ჯიბგირს ძლივს ამოვასწარი სახლში, – მითხრა მეუღლემ და აწითლებული სახიდან სიმწრის ოფლი მოიწმინდა.

– ჯიბგირიო?! აბა, მოყევი რა მოხდა და იმ ნაძირლების გარეგნობა ამიწერე. ახლავე დავურეკავ ბიჭებს, დაიჭერენ და დედას ვუტირებთ! – გავცეცხლდი მე.

– მოკლედ, ექვსი ნომერი მარშრუტკით მივდივარ, – დაიწყო მოყოლა ჩემმა მეუღლემ, – უკან ვიჯექი. ჩემ გვერდით ერთი გაუპარსავი, საზიზღარი ახალგაზრდა იჯდა. „სუმკა“ მუხლებზე მედო. „დინამოს“ სტადიონს რომ მივუახლოვდით, მძღოლს მანქანა გავაჩერებინე და „სუმკიდან“ საფულე ამოვიღე, რომელშიც ერთადერთი ლარიანი  მქონდა. წამოდგა ის ჯიბგირიც და მძღოლს ფული გაუწოდა. ჩავიხედე საფულეში, ლარიანი არ დევს. შევხედე იმ ჯიბგირს და ჩემს ლარიანს არ უხდის მძღოლს? გავმწარდი. გავექანე, იმ ჯიბგირს ჩემი ლარიანი წავართვი. ფული მძღოლს დავუგდე და ვუთხარი, – ამ ქურდსაც მე ვუხდი-მეთქი და სახლისკენ გამოვიქეცი. „მოიცა, მოიცა“!“ – მომაძახა იმ ჯიბგირმა, მაგრამ ხომ არ გავუჩერდებოდი?! რაც ძალი და ღონე მქონდა, სახლისკენ მოვკურცხლე.

თხრობა რომ დაასრულა, გიჟივით ავხარხარდი და ვერ ვჩერდებოდი. ცოლი მიყურებდა და ალბათ, ფიქრობდა – შეიშალაო. ცოტა სული რომ მოვითქვი, მითხრა:

– რა ვთქვი სასაცილო? მე კინაღამ შიშისგან გამისკდა გული, შენ კი ხარხარებ.

– ძვირფასო, ის ლარიანი მე ამოგიღე ჩანთიდან ამ დილით და ბავშვს სკოლაში გავატანე, – მივუგე ცოლს და კვლავ ავხარხარდი.

ასე დააყაჩაღა ჩემმა მეუღლემ ვიღაც ახალგაზრდა ბიჭი სამარშრუტო ტაქსიში.

კაპიტან ნოდარ ჩიტაძის მონათხრობის მიხედვით

აკულა

მოსკოვში კომპოზიტორთა საკავშირო ყრილობაზე ერთმანეთს შეხვდნენ რუსი და ქართველი დელეგატები: შოსტაკოვიჩი, კაბალევსკი, ხაჩატურიანი, ხრენნიკოვი, ნასიძე, კვერნაძე და სოხუმიდან მოსკოვში საცხოვრებლად გადასული კომპოზიტორი – კულა ნარიმანიძე.

ცოცხალ კლასიკოსებს შორის მოხვედრილი კულა გატრუნულა. ბიძინა კვერნაძეს უთქვამს: რა გინდოდა, კულა, მოსკოვში, დატეულიყავი აფხაზეთში და იქ ა-კულა მაინც იქნებოდიო.