მართალია, ქართველი დემოგრაფები წლებია, ირწმუნებოდნენ, რომ საქართველოს მოსახლეობის რაოდენობა – 4 მილიონ 300 ათასზე ოდნავ მეტი – არ შეესაბამებოდა რეალობას და ქვეყანაში ამ ციფრზე 500-700 ათასით ნაკლები ადამიანი ცხოვრობდა, მაგრამ ცენტრალური საარჩევნო კომისია მაინც ჯიუტად ადგენდა ამომრჩეველთა რიცხვად სამ-ნახევარ მილიონზე მეტს.

საყოველთაო აღწერის წინასწარი მონაცემებით კი გაირკვა, რომ საქართველოს მოსახლეობა 2002 წლიდან 2015-მდე 642 000 ადამიანით შემცირებულა და 2015 წლის 1 იანვრის წინასწარი მონაცემებით, სულ რაღაც 3 მილიონ 700 ათასზე ოდნავ მეტნი დავრჩენილვართ. – 

ისიც შევიტყვეთ, რომ მოსახლეობის 57,4 პროცენტი ქალაქად სახლობს, დანარჩენები  – სოფლად; რომ კვლავ მამაკაცების დეფიციტია – 47,7-პროცენტიანი მაჩვენებლით, ქალები კი, რაოდენობით, 2 მილიონს ვუკაკუნებთ.

სამწუხარო ის არის, რომ ყველაზე დიდი კლება – როგორც ქალებში, ისე კაცებში – 10-19 წლის ასაკობრივ ჯგუფებშია, თუმცა, სასიხარულოა, რომ მატებაა 0-4 წლის ასაკობრივ ჯგუფში, ხოლო, რაკი დაბერებული ერი ვართ, ყველაზე მრავალრიცხოვანნი 50-59 წლისანები ყოფილან.

ასეა თუ ისე, უფრო დეტალურად წლის ბოლოს შევიტყობთ, რამდენნი დავრჩით და როგორი შემადგენლობით, რაც იმაშიც დაგვეხმარება, განვსაზღვროთ 2002-დან 2015 წლამდე ჩატარებული არჩევნების გაყალბების მასშტაბი; რადგან, თუ მოსახლეობა იმაზე 14 პროცენტით ნაკლები ყოფილა, ვიდრე საქსტატი გვარწმუნებდა, ესე იგი, ამომრჩეველიც იმაზე ნაკლები გვყავდა, ვიდრე ცესკო გვარწმუნებდა. –