ანუ „უჩემოთ ვით იმღერითა“

თუმცა ორი მინისტრის ცვლილებას ველოდით, მაგრამ, საქმე საქმეზე რომ მიდგა, სამი აღმოჩნდა. ასე და ამგვარად: საქართველოს მთავრობას სამი ახალი მინისტრი ეყოლება სამ პოზიციაზე: გარემოს დაცვაში, თავდაცვასა და სპორტში. ხოლო, რაკი შეცვლილი მინისტრების რაოდენობამ 7-ს გადააჭარბა, ამ ჩვენი კონსტიტუციის თანახმად, ამ ჩვენმა უმაღლესმა საკანონმდებლო ორგანომ ამ ჩვენსავე მთავრობას ნდობა ხელახლა უნდა გამოუცხადოს, ხოლო პროცედურა ამ საქმეში, მართალია, ფორმალურად, მაგრამ ითხოვს პრეზიდენტის ჩართვას: მან ხელი უნდა მოაწეროს პრემიერ-მინისტრის მოთხოვნას, მიუხედავად იმისა, მოსწონს თუ არა და პარლამენტს წარუდგინოს.

მაგრამ, რაკი ეს ჩვენი კონსტიტუცია ამისათვის პრეზიდენტს ერთკვირიან ვადას აძლევს, ბ-ნმა მარგველაშვილმა ვადა გამოიყენა და პრემიერ-მინისტრ ბ-ნ ღარიბაშვილს შეუთვალა, რომ თავის ბეჭედს ამ დოკუმენტს მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ დაასვამს (პათოსით: კარგად დაფიქრდით, ნაჩქარევი არაფერი მიიღოთ, მათ შორის, არც გადაწყვეტილებაო, თითქოს არ სცოდნოდეს, რომ ანუშკამ ზეთი უკვე დაღვარა, ანუ, ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, აშშ-ის ელჩი ნორლანდი უკვე ეწვია შუშის სასახლეში ყოფილ პრემიერ-მინისტრ ივანიშვილს).

ბ-ნმა მარგველაშვილმა თავის განცხადებაში (მე მინდა, მივცე შესაძლებლობა როგორც პრემიერ-მინისტრს, ასევე პარლამენტს, უფრო მშვიდ გარემოში განახოცრიელონ კონსულტაციები, ჩამოყალიბდნენ კანდიდატურებზე და ვიყენებ კონსტიტუციით მონიჭებულ ერთადერთ უფლებამოსილებას და ერთი კვირით გადავწევ ხელმოწერას) პრემიერ-მინისტრი მთავრობის მეთაურად მოიხსენია, საკუთარი თავი კი იქვე – მე, როგორც მთავარსარდალი.

ცხადია, ორივე დეფინიცია მართებულია, ხოლო მთავარსარდლობის ხაზგასმა, სავარაუდოდ, უნდა გამოხატავდეს ძველ და მშობლიურ ქვეტექსტს – „უჩემოთ ვით იმღერითა“. თუმცა, თუ გავიხსენებთ, რომ მთავრობას უცხოური ვალუტის შემოტევა ვერ მოუგერიებია, მთავარსარდალს კი – ოკუპანტების, ვითომ ღირდა ამის შეხსენება?! მით უფრო, რომ, ვისაც პირველ მწვადს მიართმევენ, პირველი ტყვიაც მან უნდა გასინჯოსო?! –