ვიღებთ ფილმს – „განთიადის წინ“.
ეს ფილმი ამერიკულ ვესტერნს არაფრით ჩამოუვარდებოდა.
იყო ასეთი მომენტი:
მე ავდიდვარ გაქანებული მატარებლის ვაგონის სახურავზე და 4-5 ვაგონი უნდა გავირბინო (ამერიკული „პონტია“).
მოიკლეს თავი კინოს გადამღებებმა, კასკადიორი უნდა მოვიყვანოთო.
– რას ჰქვია – კასკადიორები... კასკადიორები რად მინდა, კასკადიორიც ვარ და ფირცხალავაც-მეთქი.
სულელები არიან და დამიჯერეს.
გმირობის მოსურნე და მონატრული კაცი მატარებლის ვაგონზე სირბილს შევუშინდებოდი სწორედ!
– დაიმტვრევი, გურამ! – დაფიქრებულად მითხრა რეჟისორმა.
– შენ დაგემტვრეს ცხვირ-პირი, რა დამამტვრევს მე, წიე-მეთქი?!
– არა, ვერ გაგიშვებო.
ჩემი გავიტანე და შევხტი გაქანებულ მატარებელზე.
– დაიმტვრრრ... – მომაყოლა რეჟისორმა და დახუჭა თვალები.
– მოგცლია, რა!.. თუ ბელმონდო არ იმტვრევა, მე რატომ უნდა დავიმტვრე, იმაზე ნაკლები სიმაღლე მაქვს, სიგანე თუ ბიჭობა-მეთქი? – და, გავუტიე.
ცოტა კი შემეშინდა – მატარებელია, კაცო, გარბის. მაშინ კომპიუტერი კი არ მუშაობდა, ნამდვილი გადაღება იყო.
– ის ბელმონდოა, ბელმონდო!.. – ყვირის რეჟისორი.
– მე ფირცხალავა ვარ, ფირცხალავა, დაიწყეთ – „კადრი“!
ჩვენში დარჩეს და, არ იყო ხელწამოსაკრავი ტრიუკი, მაგრამ, მე ხომ გმირობას ვეძებ?
დაიწყო ეპიზოდი.
მიუხედავად ბევრი ხელის შემშლელი განცხადებისა, რომელიც ყველას ახლავს ასეთ დროს, ტრიუკი წარმატებით ჩავათავე.
– ცოცხალი ხარ? – გადამეხვია რეჟისორი, როდესაც გადაღების ის ეპიზოდი, ჩემი ჭკუით, ჩავამთავრე.
– „ცოცხალი ვარ, ცოცხალი, შენი ეშხით ვიწვებიი!“ – გავახარე, ისევ ჩემი ჭკუით.
რეჟისორი ცრემლებს ღვრის.
– რა მოხდა? – ვეკითხები.
– ოპერატორს კამერის ჩართვა დავიწყებია და თავიდან უნდა გადავიღოთო.

გურამ ფირცხალავას ნაამბობის მიხედვით