კახეთში ვიღებთ ფილმს: „სიყვარული ყველას უნდა“.

სხვათა შორის, ფილმი ძალიან მხიარული გამოვიდა და არც გადაღება გახლდათ „უმხიარულო“.

სასტუმრო იმ სოფელში, სადაც ამ ფილმს ვიღებდით, – არ იყო და მცხოვრებლებმა გამოგვიყვეს თავიანთ სახლებში „საპატივცემულო ოთახ-ნომრები“.

ერთ დღეს გივი ბერიკაშვილს და მე, ერთმა იქაურმა სამი თუ ოთხი ცალი საზამთრო გვაჩუქა – პირი გაისველეთო.

– ჩააცივე, იურა, ახლა შენთან წყალში ეს საზამთროები და საღამოს, გადაღების მერე, რომ მოვალთ, შევექცეთო, – გივიმ.

ეს ამბავი დილა სისხამზე ხდება.

წამოვიღე ეს საზამთროებში „ნომერში,“ ავავსე ვედროები წყლით და „ჩავაცივე“.

სანამ გივის პერსონალურად იღებდნენ და ჩვენ ვისვენებდით, მე და ტრისტან სარალიძეს („ჰალსტუხია“) შემოგვეჭამ-შემოგვეხარჯა ორი თუ სამი საზამთრო.

დარჩა ერთი, მომცრო საზამთრო. ყურყუმალობს ვედროში. საღამოს მოვიდა გივი.

– აბა, გამაიტა საზამთრო, ვნახოთ ერთი, როგორიაო.

ამოვიღე ის საცოდავი, დარჩენილი, პატარა საზამთრო, დავდე მაგიდაზე და დანა მოვიმარჯვე.

– დიდი გამაიტა, კაცო! – გივიმ.

სადღაა?

რაღა ვქნა?

გავედი მეორე ოთახში, ამოვავლე ეს საზამთრო წყალში, ვითომ ახლა ამოვიღე, დავდე მაგიდაზე... მოვიმარჯვე დანა, უნდა გავუსვა და:

– ამაზე დიდიც ხომ იყო, ჯო? – კახურად მოუქცია გივიმ.

– აა, ის?! – გავიტანე, ისევ ამოვავლე წყალში და შემოვიტანე იგივე საზამთრო, აღარ დავუცადე და დავუსვი დანა.

– ეგრე, რა! – თქვა გივიმ... მომატყუებდი გეგონა? აი, ეს მესმის...

ძალიან შემეცოდა მოტყუებული გივი, მაგრამ... მე ხომ „მაკვარანცხი“ ვარ?

იური ვასაძის ნაამბობის

მიხედვით