თაგორი: რამდენადაც ჩვენ ძალა არ შეგვწევს, შინაგანად უარვყოთ საკუთარი არსებობის ფაქტი, უსარგებლოა ვემდუროთ მის მარადიულ მხლებელს – ტანჯვას.

რიუკერტი: როგორიც არის ადამიანი, ისეთი არის მისი ღმერთი და მისი რწმენა.

პრუტკოვი: ადამიანი – ყოველი არსებულის საზომია.

კაპიცა: უფრო ადვილია, იყო დიდი მეცნიერი, ვიდრე კარგი ადამიანი.

სენეკა: საკუთარი თავის ფლობა დიდი ძალაუფლებაა.

უაილდი: იყო კარგი – საკუთარ თავთან თანხმობაში ცხოვრებას ნიშნავს.

რილნი: ჭეშმარიტი მეცნიერებისა და ხელოვნების ნაყოფი მოგება კი არ არის, არამედ, მსხვერპლია.

ნიცშე: სირცხვილი, სირცხვილი, სირცხვილი! – აი, კაცობრიობის ისტორია!

ტოლსტოი: სირცხვილი ადამიანების მიმართ კარგი გრძნობაა, მაგრამ, უკეთესია, სირცხვილი საკუთარი თავის მიმართაც გვქონდეს.

შპენგლერი: ცოდნა რწმენის უფრო მოგვიანებითი ფორმაა.

ლაროშფუკო: იშვიათია ლაჩარი, საკუთარი შიშის სიმძაფრე სრულად რომ ჰქონდეს შეგნებული.

მარტინ ლუთერ კინგი: რაც ნაკლებია სიტყვა, მით უკეთესია ლოცვა.

რაბლე: მე უფრო მეტი მოხუცებული ლოთი მინახავს, ვიდრე მოხუცებული ექიმი.

ფენელეონი: ყველაზე მეტად ქების ღირსი იგია, ვისაც იმოდენა ვაჟკაცობა აქვს, რომ თავისი შეცდომა აღიაროს და გაასწოროს.

შაფო: ყველაზე ტკბილია ის მოსვენება, რომელიც შრომით არის ნაყიდი.

ბუასტი: რამდენი ადამიანია ქვეყანაზე იმისთანა, რომელიც ლაპარაკობს და წერს მარტო იმისთვის, რომ არა სთქვას-რა.

კვინტილიანე: უკეთესია, მჭრელ სიტყვაზე ვთქვათ უარი, ვიდრე მეგობარზე.

ვოლტერი: ძალმომრეობას უფრო ადვილად იტანს კაცი, ვიდრე უსამართლობას.

დოსტოევსკი: იდეა უკვდავების შესახებ – თავად ცხოვრებაა.

პიროგოვი: ბავშვზე რომ სწორად და სამართლიანად ვიმსჯელოთ, ის კი არ უნდა ვაიძულოთ ჩვენს სფეროში შემოვიდეს, არამედ ჩვენ უნდა შევიდეთ მის სულიერ სამყაროში.

დუკლო: მრისხანება – გულახდილი მიღმამფრინავი სიძულვილია, ხოლო სიძულვილი – თავშეკავებული მუდმივი მრისხანებაა.

ბერდიაევი: ადამიანის ძირითადი აზრი არის აზრი ღმერთზე, ღმერთის ძირითადი აზრი კი არის აზრი ადამიანზე.

ლერმონტოვი: სამართლიანობა მოითხოვს, ითქვას: ქალებს სულიერი ინსტინქტი აქვთ.