ეშენბახი: ისე უსარგებლოდ არაფერს ვატარებთ, როგორც დრო-ჟამს; ხშირად ორიოდე გროში გვენანება, ათი თუმნის დროს კი სიამოვნებით შევწირავთ ხოლმე.

რუსო: ვაი იმას, ვისაც ერთი დღის სიამოვნება მაინც ვერ შეუწირავს კაცური მოვალეობისთვის.

ნაპოლეონი: გონებასა და ჭკუას შორის ძალიან დიდი მანძილია.

გოეთე: ყველაზე სულელურად ცდება ის, ვინც კარგავს თავისებურებას, რადგან, აღიარებს სხვებისთვის უკვე ცნობილ ჭეშმარიტებას.

ვაჟა: გამომჟღავნება საკუთარი შეცდომისა და ცოდვებისა – იგივე გმირობაა.

ბალზაკი: სასიამოვნოა, მიჰყვებოდე სინდისის კარნახს.

ფუჩიკი: უფრო საზარელია, უყურო სინდისგატეხილ ადამიანებს, ვიდრე ცხვირპირ დაბეჟილს.

შექსპირი: შიში სიცრუის მუდმივი თანამგზავრია.

არისტოტელე: დაწყება – მთლიანის ნახევარზე მეტია.

პასკალი: გონებასთან არაფერი ისე ახლოს არაა, როგორც უნდობლობა საკუთარი თავისადმი.

არენდტი: გაგება ნიშნავს, შეხვდე რეალობას, როგორიც არ უნდა იყოს ის და გაუწიო მას წინააღმდეგობა.

ჰეგელი: მე ღრმად ვარ დარწმუნებული, რომ, თითო მნიშვნელოვანმა ნაბიჯმა ბუნების გაცნობაში, მეშვეობით თუ უშუალოდ, ადამიანში სათანადო ზნეობრივი გასრულება უნდა გამოიწვიოს.

დიდრო: თუკი ტყუილი მოკლე დროში სასარგებლოდ გამოიყურება, დროის დინების შემდეგ ის მავნე აღმოჩნდება; ხოლო სიმართლე, პირიქით – დროის დინების შემდეგ სასარგებლო აღმოჩნდება ხოლმე, თუმცა, შეიძლება, აწმყოში ისე მოგეჩვენოს, რომ მას ზიანი მოაქვს.

ფიჩინო: როცა ჩვენ სიყვარულზე ვლაპარაკობთ, ის უნდა გავიგოთ როგორც სილამაზის სურვილი – ასეთია სიყვარულის განსაზღვრება ყველა ფილოსოფოსის აზრით.

დემოკრიტე: გულახდილი საუბარი თავისუფალი სულის თვისებაა, ოღონდ, საშიშია მისთვის შესაფერისი დროის შერჩევა.

ფოიერბახი: სუფთა სინდისი სხვა არაფერია, თუ არა სიხარული სხვის სიხარულზე; უსუფთაო სინდისი კი არის ტანჯვა, სხვა ადამიანის სიხარულის გამო.

ლეონარდო და ვინჩი: თუ კამათში ავტორიტეტებს იმოწმებ, ამით შენს მეხსიერებას ავლენ და არა გონებას.

ლაროშფუკო: ადამიანის ჭეშმარიტი ღირსების ნიშანია ის, რომ თვით შურიანებიც კი იძულებულები არიან, პატივი სცენ მას.

არნოლდი: ქალებს გულით ედავებიან და არა გონებით.

სტენდალი: ქალი გულგრილია მის მიმართ, ვისაც უყვარს, მაგრამ, უყვარს ის, ვინც მის მიმართ გულგრილია.