„წასვლა-არწასვლა – საკითხავი აი, ეს არის“

საყოველთაოდაა ცნობილი, რომ ჩვენი აწ უკვე მოქმედი კონსტიტუციის, რომელიც ჯერ კიდევ მაშინ დაიწერა, როდესაც სუპერსაპრეზიდენტო მოდელში პრეზიდენტ სააკაშვილს ცა ქუდად არ მიაჩნდა და დედამიწა – ქალამნად,  მიზანი არც სახელმწიფოს ეფექტიანი მართვა ყოფილა და არც სახელისუფლო შტოთა შორის, მაინცდამაინც, ჰარმონიული ბალანსის შენარჩუნება, მაგრამ, რაკი „ნაციონალების“ კოვზი ნაცარში ჩავარდა,  მათ მიერ გამზადებულზე სხვებმა  – მათ, ვისი კოჭიც ალჩუზე დაჯდა – იხეირეს.
ხოლო, რაკი კონსტიტუციის აღნიშნული რედაქცია კრიზისების მართვაზე არც ყოფილა ორიენტირებული, რასაც ხელისუფლების არამონოლითურობაც უწყობს ხელს (რაც, პირადად მე მომწონს), პრემიერ-მინისტრი და პრეზიდენტი აწ უკვე აშკარად უპირისპირდებიან ერთმანეთს, იმდენად მწვავედ, რომ გამშველებლად თვით ყოფილი პრემიერ-მინისტრიც კი ჩაერია. –
ჰოდა, რადგან ჩაერია, გადაწყდა, რომ გაეროს კლიმატის ცვლილებებისადმი მიძღვნილ შეკრებას არა პრეზიდენტი, არამედ პრემიერი დაამშვენებს.
ამის პარალელურად, მავანნი პრეზიდენტს დამოუკიდებელი თამაშის წამოწყებას უწონებენ, თუმცა, თუ გავიხსენებთ, რომ ბ-ნი მარგველაშვილი იმთავითვე – ჯერ კიდევ არჩევნებამდე – დათანხმდა მართული ფიგურის როლს – სავარაუდოა, რომ მადა ჭამაში მოუვიდა.
ასეა თუ ისე, მე არ ვიცი, რას შეჰმატებს კლიმატის ცვლილებას პრემიერის წასვლა ან რა დააკლდება იმავე კლიმატს პრეზიდენტის წაუსვლელობით,  თუმცა, ნებისმიერ შემთხვევაში, იბადება საბედისწერო კითხვა: დემეტრე მეოერსავით ურდოში წასვლა-არწასვლის დილემა თუ შეექმნებათ, პრეზიდენტი წავა თუ პრემიერი?!