კეკლუცი აფთიაქარი და ბოთლში გახსნილი „სიმილაკი“
„ბეზმინუტ“ მკვდარი
ბრიგადით მივდივართ საგასტროლოდ – „იაო, უაო, იაო, უაო, საგასტროლოდ მივდივართ“...
თბილისში, ჩვენი (მარჯანიშვილის) თეატრის გასწვრივ კერძო აფთიაქი იყო მაშინ, ერთადერთი სიახლე.
ჩვენს უსაყვარლეს კოლეგას, სოსო გოგიჩაიშვილს ვუთხარი, რა ვიცი, კაცო, იქნება თუ არა რაიონში წამლები, მოდი, აქვე ვიყიდოთ, მოვიმარაგოთ-მეთქი.
დაუჯდა ჭკუაში და წამომყვა.
აფთიაქარი, ასე, ჩემი ხნის, საკმაოდ შემონახული ქალია.
– რას ინებებთ? – გვეკითხება კეკლუცი ღიმილით და ჩაწერას იწყებს.
– პაპავერინი, დიბაზოლი, ნაფტიზინი, ანალგინი, ასპირინი, ადელფანი, კლოფელინი, ანტიტრაწინი...
– რა?! – „დატორმუზდა“ ქალი.
– ანტიტრ... ბოდიში, ფაღარათის ტაბლეტები.
– გადარჩით... – წაიკეკლუცა ქალმა, – კიდევ?
– სტრეპტოციდი, იოდი, ბინტი... ბამ...
– გამხსნელი არ დაგავიწყდეთ, გამხსნელი!
– რა ბრძანეთ?
– შარდმდენი, – „შემოვიდა თამაშში.“
– რამმდენი?
– ეს ისე... – ისევ გაიკეკლუცა ქალმა, – კიდევ?
– კიდევ... მამალო კანფეტი თუ გაქვთ? (ვის აშაყირებს ეს?“)
– რა?!
– მამალო კანფეტი, ჯოხზე როა წამოცმული... ყიყ... ყიყლიყო!
ამის თქმა და, სოსო ისე გადაფიჩინდა, კინაღამ საოპერაციო გახდა.
– არა, ეგ არ გვაქვს, ანტიბიოტიკურია.
– კარგი, რაც შეგიკვეთეთ, შემიხვიეთ ახლა სუფთა ქაღალდში.
ქალმა ათი წუთი იფუსფუსა და კოხტად გამოფსკვნილი ცელოფანი მომაწოდა – აქაა, ბატონო, ყველაფერიო.
გამოვედით გარეთ მე და სოსო.
– იცი, რა მკითხა იმ ქალმა? – მეუბნება სოსო.
– რა?
– რა და, მაგი კაცი ვინაა შენიო...
– შენ რაფერი პასუხი მოუმარჯვე?
– მე ვუთხარი, – აი კოტეა, თოლორაია, არ იცნობ, შე აბდალა, მარჯანიშვილის თეატრის მსხაიობია-თქვა.
– მერე, რაო იმან?
– მსახიობი კი არა, „ბეზმინუტ“ მკვდარია მაგი – რაც მაგან წამლები წეიღო, მთელი თბილისის წყალმომარაგება არ ეყოფა, რა თქმა უნდა, ტაბლეტკებს წყალი თუ მიაყოლაო...
ტყუპების დედა
ნათესავი მყავს – ქალობითი სქესის.
ისიც მსახიობია – სხვათა შორის.
საბედნიეროდ და ქართველი ერის გასახარად, ტყუპი ვაჟი შეეძინა. „ვბალელშიკობდი“ და ყოველდღე ვაკითხავდი – ახალმომშობიარებულ ქალს დიდი ყურადღება სჭირდება.
არადა, როგორია, ორი ვაჟკაცი რომ მიადგება ერთ დედას ძუძუებზე.
კარგი, ბატონო...
მივადექი ერთ საღამოს და აჭმევს ეს ჩემი ნათესავი ბაღნებს „სიმილაკს“ (ბავშვების რძის ფხვნილია).
– რამე ხომ არ გჭირდება, გოგო? – ვეკითხები.
– არა, ჯერ არა, – გაწამაწიაშია დედა.
მისცემს ბოთლში გახსნილ „სიმილაკს“ ბავშვებს, ისინიც თქვლეფენ, ბოკვერები... მიხარია... დროდადრო ვარდისფერ ფუნჩულა ხელებს მაინცდამაინც ჩართული ტელევიზორისკენ იშვერენ. ჯიუტობენ ბავშვები, „სიმილაკი“ არ ევასებათ, – გადმოატრიალებენ ულამაზეს, ანკარა თვალებს და მიშტერებიან ტელევიზორს.
– უნდა გამოვრთოთ ტელევიზორი – ჩემი უზარმაზრად რაციონალური წინადადება წარმოვთქვი ჩემდა მოულოდნელად.
– რატომ, რაშია საქმე? – იკითხა დედამ.
– რომ გამორთავ, მერე შეჭამენ, ბატონო!
– თქვენ კი ბრძანდებით ჭკვიანი კაცი, ბატონო კოტე, მაგრამ, ის საიდან იცით, რომ, ტელევიზორს თუ გამოვრთავ, ბავშვები „სოსკას“ მიუბრუნდებიან? – მეკითხება დაპანიკებული დედა.
– რა ცოდნა უნდა, უბრალო ლოგიკაა. ტელევიზორში სულ ძუძუებს აჩვენებენ და, რომ გამორთავ და აღარ დაინახავენ, მოუბრუნდებიან „სიმილაკს“, აბა, სხვა რა გზა ექნებათ?!
არა, ტყუილი ვთქვი?
... ახლა ის „ჩემი მეთოდით“ დაზრდილი ბიჭები გამოჩენილი ბეზმესმენები არიან და, იარონ, იარონ, იარონ!..
ამინ!
მსახიობ კოტე თოლორაიას ნაამბობის მიხედვით