მთავარმართებელი შევიდა ტფილისის აფთიაქში, რომელიც დოქტორ დეპნერს ეკუთვნოდა და ნახა, რომ იქ დიდი უწმინდურება და არევ­დარევაა. ამ გარემოებამ ძლიერ გააჯავრა მთავარმართებელი.

– გამიგონე, დოქტორო, პირიდამ სასაქმებელი წამალი გაქვთ?

– გახლავს, თქვენო უაღმატებულესობავ.

– სრულებით საჭირო არ არის ეს წამალი: ავადმყოფი შემოიყვანეთ თქვენს აფთიაქში და აქაურობის დანახვა საკმაოა, რომ პირიდამ ზადილი დააწყებინოს.

***

„ივერიის“ რედაქციაში 1886 წლის 1 იანვარს ექსპრომტად რამდენიმე ლექსი ითქვა მათ შორის თავადმა ერისთავმაც მიმართა ილიას:

„ღმერთმა ინებოს, ილია,

არ მოგერიოს ძილია,

და კარგათა გაგეზარდოს

ეს მამის ერთა შვილია!..“

***

– ერთი ძველი რედაქტორი „ცისკარს“ გვიგზავნიდა, როდესაც ჩვენ პეტერბურგში ვსწავლობდით; სტუდენტებმა მადლობა შემოვუთვალეთ, მაგრამ იმავე დროს ვსთხოვეთ, რედაქციას „მიმართულება“ გამოეცვალა... რედაქტორმა ეს ჩვენი ვედრება შეისმინა და ხმელეთის მაგიერი ზღვით გვიგზავნა თავისი ჟურნალიო... – ყვებოდა აკაკი.

***

ერთმა მელოტმა თქვა:

– ერთ ლამაზ ქალს წიგნი მივწერე, ვთხოვე, რომ ისე შეგინახავ, როგორც ჩემს თავსაო, მაგრამ მაინც არ გამომყვა ცოლადო.

– სწორედ მაგით დაგიფრთხია: რა სასიამოვნოა მუდამ შიშველი და ცარიელად დარჩენაო, – მიუგო აკაკიმ.

***

ზამთრის ერთ დღეს ქართლოსი და ნიაზი ბელინსკის ქუჩას მიუყვებოდნენ. მოყინული იყო და ქარლოსს ფეხი დაუცურდა.

– ჯერ კიდევ ჰაერში ვიყავი, – ყვებოდა მერე კასრაძე, – და სანამ დავეცემოდი, ნიაზმა მოასწრო, ჩაიკუზა და ამომძახა: „დაჯე, ვილაპარაკოთო!“