წიგნის გამომცემელს, ბატონ N-ს,  ერთი ნაცნობი შეხვდა და ჰკითხა: 

– ახალ წიგნს ხომ არ სცემო?

– ვბეჭდავ და არა ვცემო, – უპასუხა გამომცემელმა.

– არა. მე იმაზე მოგახსენებ, რომ ცოტა შელახული გამოდის შენი გამონაცემიო.

– როგორ თუ შელახულიო?

– ისე, რომ ჯერ ცენზორი ოთახში იღებს და მერე შენ ასილაქებ ტიკჭორასავით, მეტიღა ცემა-გალახვა იქნებაო?!

***

ერთი კბილის ექიმი ცუდად იხსენიებდა აკაკის. როცა ეს აკაკის გადასცეს, იმან ღიმილით თქვა:

– ნეტავ, რა დამიშავებია იმ ყმაწვილისათვის? ალბათ, იმაზე მემდურის, რომ საღი კბილები მაქვსო.

***

აკაკის ჩაი მიართვეს სამეგრელოში. შაქარი დავიწყებოდათ, თუ როგორღაც იყო, აკაკიმ ზედიზედ ერთი და იგივე სტაქნისთვის სამჯერ მოითხოვა შაქარი.

– რამდენიც უნდა შაქარი ჩააგდო, რაკი თქვენი ენა მოხვდება, გამწარდებაო, უთხრა პოეტს მასპინძლის ახალგაზრდა ქალმა.

***

ეროსი მანჯგალაძის იუმორს, იმპროვიზაციის უნარსა და ფანტაზიას ყველა იცნობდა, მით უფრო მიხეილ თუმანიშვილი. ამიტომაც, არასოდეს საყვედურობდა, თუკი ეროსის, მისდა უნებურად, პერსონაჟის ტექსტის გარდა, სხვა სიტყვებიც წამოსცდებოდა.

„ერთხელ, – იგონებდა ბატონი მიხეილი, – „ესმერალდას“ წარმოდგენის დროს შუქი გამოირთო. გაისუსნენ სცენაზე მსახიობები, დარბაზში – მაყურებელი. ამ სიჩუმეში ვანიჩკა საყვარელიძე ეუბნება: განვაგრძოთ, განვაგრძოთო. ეროსის ხმა მოგეხსენებათ... მანაც ჩუმად უპასუხა, მაგრამ მთელმა დარბაზმა გაიგონა: „რადიო ხარ, შე შობელძაღლო?!“ – მაყურებელმა ხარხარი ატეხა“.