„თბილისელების“ თავგადაკლული მკითხველი ვარ და, რა კარგია, რომ გაგიცანი, „ხოხმა“ უნდა მოგაწოდოო, – მითხრა ერთმა სუფრაზე გაცნობილმა (მიშიკო მქვიაო) და დაიწყო: 

– ძირძველი ქუთაისელი ვარ. ცხონებული მამაჩემი პროკურორად მუშაობდა მაშინ ერთ-ერთ განყოფილებაში. ახალი ბინა მივიღეთ საფიჩხიასთან ახლოს. სკოლაც შევიცვალე, შესაბამისად და, ეს სიტუაციაა.

მეოთხეკლასელ ბავშვს ხშირად მგზავნიდნენ პურისა და საოჯახო საჭიროების პროდუქტების საყიდლად, მაგრამ, სახლში მხოლოდ ნახევარი მომქონდა.

რატომ და, ნახევარს უბნის ყოჩი, მოძველკაიბიჭო, 20 წლის ჯიმშერა „მაწერდა” სახლისკენ მიმავალს.

პირველად ძეხვზე მომიჭრა ნახევარი, მეორედ – ნამცხვარზე, მერე და მერე (რომ შერჩა) ყველაფრის წილში არ ჩამიჯდა?! უფრო სწორად, ჩემს ოჯახს ჩაუჯდა წილში.

მე ჯიმშერას რას მოვერეოდი, მიწას ძლივს ვაჩნდი.

– სადაა დანარჩენი? – მეკითხებოდნენ სახლში.

ქუთაისელი ბიჭი „ჩაშვებას” როგორ ვიკადრებდი!

– გზაში შემომეჭამა, – ვიმართლებდი თავს ცრლემლმომდგარი. ბევრჯერ მიმტკუცეს – ეს რაღაცას გვატყუებს, თორემ, სახლში არაფერს მიირთმევს და გზაში რა ახელებს ასეო, მაგრამ, რას გამომტეხავდნენ.

ჯიმშერა, როგორც ზემოთ ვთქვი, ჯიბგირობაშიც იყო შემჩნეული და ორგანოს მუშაკებს „პოდგლაზ“ ჰყავდათ. ერთი-ორჯერ დაიჭირეს, მაგრამ, სერიოზული ვერაფერი დაუმტკიცეს და გაუშვეს.

ამასობაში გათამამდა და მოუმატა ჩემს ძარცვას, პარალელურად, მამაჩემმაც მოუმატა ჩემს ცემას. მაღლა ცა იწვოდა ჩემი ცოდვით და დაბლა – დედამიწა. დღედაღამ იმას ვფიქრობდი, ჯიმშერაზე შური როგორ მეძია, მაგრამ, ერთხანს ვერაფერი მოვიფიქრე. თუმცა, უსაშველო ხომ არაფერია ამქვეყნად. ავამუშავე და ავამუშავე ტვინი და, მომენტიც გაიჩითა...

იმ ხანებში ქუთაისში ახალი შემოსული იყო „ცისფერი ეკრანი“ (ანუ – ტელევიზია). 

ოთხ-ხუთ „შიშკა“ პიროვნებას ჰქონდა ტელევიზორი ჩვენს საახლობლოში. „შიშკებში“, რა თქმა უნდა, მამაჩემიც გადიოდა – პროკურორი გახლდათ, ბოლოს და ბოლოს და, იმ დღეს მოიტანა ტელევიზორი „ვორონეჟი“. გახსნა ყუთი, ამოიღო ტელევიზორი, ჩართო და ჩვენს ოჯახშიც გაისმა ჯულიეტა ვაშაყმაძისა და ლია მიქაძის ხმები.

280 მანეთი ამოიღო მამაჩემმა, გაზეთში საიმედოდ შეახვია და მეუბნება:

– მიშიკო, წადი უნივერმაღში, საშა ბიძია იკითხე და ეს ფული გადაეცი. წერილი შიგ დევს.

ესე იგი, ტელევიზორი რომ წამოიღო, ჯიბეზე თანხა არ ჰქონია. თვითონ ახალნაყიდი „საოცრებით“ ტკბება და სიფრთხილე სულ დაავიწყდა – ფულის მიტანა მე დამავალა.

მაშინ იფეთქა ჩემში „მაქინატორ-ავანტურისტის“ ნიჭმა: გამოვედი სახლიდან. ეს ფული საიმედო სამალავში მოვაყუჩე. იღლიაში ცარიელი გაზეთი ამოვიჩარე და მივდივარ დავალების შესასრულებლად.

ვიცი, ამ გაბედულ გადაწყვეტილებას შეიძლება, მძიმე შედეგი მოჰყვეს, მაგრამ ჯიმშერამ რომ ფული გამიყოს?! ან, გამიყოს კი არა, სულ შემაწეროს? მე, როგორც ქუთაისელი, ხომ ვერ „ჩავუშვებ?” მაგრამ, ეს დიდი საქმეა და არც „ჩაშვებას” მიწყენს ღმერთი – მე ხომ, ბოლოს და ბოლოს შური უნდა ვიძიო!

– გაზეთში რა გაქვს? – „პრიმას“ ექაჩება ჯიმშერა.

– ფული... ტელევიზორი იყიდა მამამ და მე გამატანა გამყიდველთან. 

სიტყვა არ მქონდა დამთავრებული, რომ წარბებს შორის ჯერ მკაფიო განათება ვიგრძენი, მერე – ტკივილი. სისხლის მოტკბო-მომლაშო გემოც ვიგრძენი კბილებთან. თვალი რომ გავახილე, არც ჩემი გაზეთი იყო, არც ჯიმშერა.

მივლასლასდი სახლში მტვერში ამოსვრილ-ამოგანგლული. სახლთან „პობედა“ მანქანა დგას – „ჩეკისტი“ ძმაკაცები წვევიან პაპუჩის და ახალ ტელევიზორს „ასველებენ“. ჩემს ასეთ მდგომარეობაში დანახვაზე ხელში აღებული სასმისები დინჯად დადგეს.

– რა მოხდა, შვილო? – მკითხა მამაჩემმა.

– ფული მიმქონდა და შავმა ბიჭმა წამართვაა! – ავღნავლდი მე.

– აბა, რა მოუვიდოდა, ბავშვს ფული როგორ ანდე? – აკაპასდა დედაჩემი.

– ვინ შავმა ბიჭმა?

– რა ვიცი... ჯემალია თუ ჯუანშერაა... – ისევ ავღნავლდი. ახალგაზრდა ჩეკისტებმა ერთმანეთს გადახედეს ირონიული ღიმილით.

– ჯიმშერი იქნება, სიმონ, რათ უნდა მაგას ლაყაფი! წამოდი, მიშიკო, ბიძია, შენ ჩვენთან! – შეცვივდნენ „პაბედაში“ და მე შუაში ჩამისვეს.

ქალაქში „შმონი“ დიდხანს არ გაგრძელებულა. ჯიმშერა კინოთეატრთან წაიჭირეს, შემოაგდეს მანქანაში და გავარდა მანქანა საღორიის ტყისკენ.

– რას მერჩით? – ყვირის დაბნეული ჩემი მწვალებელი.

– რას გერჩით კი არა, შენ მ...ავთ ახლა დაბადების თარიღს, – სადაა, ბუჯო, 280 მანეთი, შე სკლინტიანო იდიოტო? – დაადეს ფეხზე შეყენებული „ტეტეები“ საფეთქელზე.

– რა ფული, რის ფული?! ღმერთი, რჯული...

– აპა, ბიჭო, მაგის ჩიტები რო ვართ, არ გვეტყობა?! ფული დადევი, თვარა, დაგალპობთ ციხეში, შე გარეწარო, ამ ბაღანას რომ წაართვი!

– მე შენ ფული წაგართვი? – შეშინებული მეკითხება ჯიმშერა.

– აბა, რა ქენი, ეს შენ არ დამარტყი? – ვაჩვენე გამსკდარი წარბი (ღვთის წინაშე მართალი ვიყავი).

– კი, დარტყმით ქე დაგარტყი, – ვეღარ უარყო ჯიბგირმა.

აღიარებითი ჩვენება სახეზე იყო.

– ახლაა... საღამოს დაბინდებამდე მოათრიე ფული, შე ახვარო, თუ არა, ვერ გადაგვირჩები, ძველს და ახალს ერთმანეთს მივუმატებთ და, რაც გელის, კი იცი.

– ოღონდ გამიშვით და სამასს მევიტან! – გადმოსცვივდა ცრემლები ყაჩაღს. რა ბიჭი არ მოიტანდა!

ტელევიზორი შეწერილი იყო. აბა, რა ეგონა? რაც მაწვალა, ყველაფერი ერთად ავინაზღაურე.

ის ფული რომ დავმალე, არსად დაკარგულა. კაი მეექვსე კლასამდე გვეყო მე და ჩემს თანაკლასელებს.

ჯიმშერა კი, იმის შემდეგ, როგორც დამინახავდა, ფანტომასივით აორთქლდებოდა ხოლმე. ალბათ, იმიტომაც, რომ ჩემი რცხვენოდა. იმ ავბედით საღამოს იმდენი ვიტირე, რომ აღარ დავაჭერინე მამაჩემის „ჩეკისტებს“. გუნებაში კი ჩვენს ტელევიზორ „ვორონეჟს“ „ჯიმშერა“ შევარქვი.