თავადი ივანე მალხაზიშვილი გუბერნატორად რომ დანიშნეს, დიამბეგები გამოეცხადნენ.

– ვაშე სიატელსტვო, უთხრა თურმე ერთმა დიამბეგმა, – ჩვენ ძალიან მოხარულნი ვართ, რომ თქვენ დაგნიშნეს გუბერნატორად. მთავრობა აქამდე ყურადღებას არ გვაქცევდა და იმედია, ახლა თქვენ მაინც შეგვიბრალებთო.

– ბიჭო და, ღმერთს მადლობა შესწირეთ, რომ მთავრობა ყურადღებას არ გაქცევდათ, თორემ ყურადღება რომ მოექციათ, დიდი ხანია, კამჩატკაში იქნებოდითო, – უპასუხა მალხაზიშვილმა.

***

დ. გ-ს „ჩესტი“ გაუკეთა სალდათმა. გ-მა უთხრა თავის თანამოგზაურს გურულს:

– ჰხედავ, როგორ პატივს მაძლევენო!

გურულმა უპასუხა დაცინვით:

– შემცდარი ხარ: სალდათმა ხელი რომ მიიფარა შუბლზე, შემოგიჭვრიტინა და იფიქრა: „ღმერთო, მომკალ! ამ გლახასაც ჩინი ჰღირსებიაო!“

***

ერთმა რუს-ქართველმა ჰკითხა აკაკის:

– რუსი რომ იცინის, ამბობს, გვერდები ამტკივდაო და ქართველი კი – ვაიმე, დედავ, მუცელიო. ეს განსხვავება რისგან არის?

– შენ უკეთ უნდა იცოდე, – მიუგო პოეტმა, – ამიტომ, რომ როცა გაიცინებ, გვერდებიც უნდა გეტკინოს და მუცელიცო.

***

ერთი ვინმე კარგ გუნებაზე იყო თურმე და „მიმინო მყვანდა მიყვარდას“ მღეროდა. იმდენი იმღერა ეს „მყვანდა-მიყვარდა“, რომ ყველას თავი მოაბეზრა და ყველაზე უფრო აკაკის.

– არ გეტყობა, რო მიმინო გყოლოდეს, ამდენი მწყრები არ გეყოლებოდაო, – უთხრა ნერვებ-აღძრულმა პოეტმა.                                                                                      

***

ახალგაზრდა ქართველმა ინჟინერმა ხუმრობით ჰკითხა ნაავადმყოფარ აკაკის:

– ასე მალე როგორ დაბრუნდით საიქიოდან?

– შენი გაკეთებული გზა რომ ყოფილიყო, დღესაც იქ ვიქნებოდი, – მოუჭრა სიტყვა პოეტმა.