ანუ მარტის თეზისები

რაკი მთელი ორი მოწვევის პარლამენტის თავმჯდომარეობის გამოცდილება აქვს და, ზედაც, ომიც გადაუტანია სახელისუფლო ბეჭებზე (ერთი ისაა ტრაგიკული, რომ იმ ომში ბეჭებზე დაგვდეს – თუმცა ძალა აღმართს ხნავს, არათუ ჩვენ), სავსებით ბუნებრივია, რომ აწ უმცირესობის ლიდერმა ბ-ნმა ბაქრაძემ ხელისუფლებას ყირიმის ანექსიის ფონზე კონკრეტული მოქმედებების გეგმა შესთავაზა.

მისი გეგმა 4-პუნქტიანია (შეიძლება, ასეც ვუწოდოთ: „მარტის თეზისები“) , თუმცა მასში არც ახალია რამე და, რაოდენ საოცარიც უნდა იყოს, არც ულტრარადიკალური. ზოგადი ლაიტმოტივი კი შემდეგნაირია: მხარი დავუჭიროთ ყველა სანქციას, რასაც ცივილიზებული მსოფლიო მიმართავსო; რადიკალური ნაბიჯები „ნატოსა“ და ევროკავშირში გასაწევრიანებლადო; გამთლიანების შანსი დასავლეთისა და ცივილიზებული სამყაროს გამარჯვებაშიაო; არ უნდა მივცეთ ჩვენს პარტნიორებს საქართველოს დავიწყების საშუალებაო.

მე არ ვიცი, რას გამოიყენებს და რას არა ხელისუფლება ბ-ნი ბაქრაძის „მარტის გეგმიდან“ ან, საერთოდაც, არის თუ არა მასში რამე გამოსაყენებელი, თუმცა არ დაგიმალავთ, რომ ფრიად დამწყდა გული, რაკი ბ-ნმა ბაქრაძემ თავისი საფირმო იარაღის (ჩანგლების) ეფექტიანად გამოყენების ტექნოლოგია არ გაგვიმხილა.