მეფე ერეკლესთან მოხუცი დედაკაცი მისულა წყალობის სათხოვნელად. მეფემ ქალი დაასაჩუქრა, თან ამბავი გამოჰკითხა: შვილები არა გყავსო? შვიდი შვილი მყავს, შვიდივე ვაჟიო.

– მერედა, შვიდი ვაჟის პატრონს სამოწყალო რა გაგჭირვებია? – გაოცდა მეფე.

– ნეტავი ერთი მყავდეს და შენისთანა, – მიუგო დედაკაცმა. აქედან წამოვიდა ანდაზაც: „ბევრი რად უნდა დედასა, ერთი სჯობს სახელოვანი“.

***

სხვიტორში აკაკის ერთი მეზობელი გლეხი ჰყავდა, გვარად იაკობაშვილი. ერთ საღამოს დაიბარა და სთხოვა, ხვალ დილით, ძალიან ადრე, ჭიათურაში უნდა გამეგზავნოო. ბატონი ბრძანდებიო, – უთხრა მეზობელმა.

მეორე დილას დიდხანს უცადა აკაკიმ, მაგრამ იაკობაშვილი აღარ გამოჩნდა. ბოლოს, მოთმინება რომ გამოელია, ბიჭი გაუგზავნა – ამოდი ჩემთანო.

სადილობისას მოვიდა ის კაცი.

– სად იყავი, შე კაცო, აქამდე? – ჰკითხა აკაკიმ.

– ჭიათურაში გახლდით, თქვენ არ გამგზავნეთ?

– კი გაგგზავნე, მაგრამ, რას გაბარებდი, არ უნდა გეკითხა? – გაეცინა აკაკის, – გზაზე არავინ შეგხვედრია?

– როგორ არა, სამი ღორი ბალახს ძოვდა...

– მერე, იმათ მაინც არ გკითხეს, რა საქმეზე მიდიხარო?

იაკობაშვილმა ქეჩო მოიფხანა. ის იყო და ის, აკაკის აღარაფერი დაუვალებია მისთვის.

***

ერთხელ ირაკლი აბაშიძე „ცეკაში“ ნაცნობს ეძებდა,  დერეფანში მიდიოდა და ერთი კაბინეტის კარზე წარწერას მიაქცია ყურადღება. აბრაზე ეწერა: „ადამიანი“ – ერთ-ერთი ინსტრუქტორის, სომეხი ეროვნების პიროვნების ოთახი იყო – ალექსანდრე ადამიანის. ირაკლი აბაშიძემ გაოცებული სახე მიიღო და თქვა: ხედავთ, თურმე, „ცეკაშიც“ ნამუშევარან ადამიანებიო!

***

კართლოს კასრაძე ყვებოდა:

– რედაქციაში ნოდარ დუმბაძეს ერთი უხეირო ფელეტონი მივუტანე დასაბეჭდად. გურული მოქცევით მისაყვედურა:

– ძამა, დაგიბეჭდავ, მარა, ქართლოს კასრაძეს ნუ მოაწერ. მტერი თუ გყავს ვინმე ან ვინმეს ჯინი თუ გჭირს, მისი გვარი და სახელი მოაწერე!