იყო დრო, ვერა რომ ვერობდა. თუმცა, მაშინ რუსთაველიც რუსთაველობდა, პლეხანოვიც პლეხანოვობდა და ნახალოვკა – ნახალოვკობდა.

ნიაზ დიასამიძე ვერის მშვენება და ძმაკაცების სული და გული. ქართლოს კასრაძე – მისი განუყრელ-განუყოფელი ძმა და მეგობარი, მოგვიანებით – ნოდარა (დუმბაძე), ზაურა (ბოლქვაძე), ლორთქია და ასე შემდეგ... მოკლედ, თბილისი პატარა, კოპწია და კოხტა საძმაკაცო იყო. ძმაკაცური ტრადიციების ღირსეულ დამცველებს მუდამ აკლდათ ერთი რამ – საქეიფო ფული.

იმხანად ვერაზე ერთი კარგი პურისსაჭმელი დაწესებულება იყო – „ობლები“.

ისტორია ამ სახელწოდების შესახებ გარკვეულად არაფერს გვეუბნება, მაგრამ, მაშინ შეარქვეს ბიჭებმა – ალბათ, ასე იყო საჭირო.

კარგ პურისმჭამელ შანტრაბას კი „რჩენა“ უნდოდა. როგორც ზემოთ აღვნიშნე, მოქეიფე დარდიმანდებს ხან რა შანსი გამოუჩნდებოდათ, ხან – რა და უკმაყოფილონი სახლში არასდროს წასულან, ღმერთი, ბედი და ყისმათი ყოველთვის მათ მხარეს იყო.

კარგი მოშუადღევებულია... შანტრაბა ვარიანტს ეძებს.

– ვიცი! – თქვა მოულოდნელად ნიაზ დიასამიძემ – იუმორის ამ უბადლო ოსტატმა.

– რა? – დაინტერესდნენ ქეიფის საღერღელაშლილი ამფსონები.

– მელიქო!

– რა მელიქო?

– „ობლები“! „ობლების“ ოფიციანტი!

– შენც თქვი, რა!.. მაგისი 120 მანეთი ვალი გვაქვს, რაღას გვენდობა!..

 მელიქო ერთი წუწურაქი ვინმე გახლდათ. ბიჭებს რომ აქეიფებდა, 20 პროცენტსაც წაუმატებდა ხოლმე.

– მოიცათ, მაგ წურბელას მე მოვუვლი! – დაიქადნა ნიაზმა.

ნელ-ნელა, თბილისურ-ვერულად, ათრეული ნაბიჯებით მიჰყვნენ ქეიფსმოწყურებული ამფსონები წინ მიმავალ ნიაზს.

ამ „ევროპულ“ სასადილოში თუ რესტორანში სიიაფის გამო მუდამ ხალხმრავლობა იყო. კუთხეში კი გაბწკრიალებული, თეთრსუფრაგადაფარებული მაგიდა იდგა ხელშეუხებლად (მდიდარი მუშტრისთვის).

– მელიქოჯან! ერთი 8 ბოთლი, თავისი მოწყობილობით! – შეაპარა ნიაზმა.

– აპა-პა-პა!!! ჯერ ვალი მომიტანეთ, გენაცვათ! – გაასავსავა ხელები ოფიციანტმა, – ჯერ ძველი... ჰაა! ეგრე სად არი, ძმაოჯან!!!

– იქნება, მელიქოჯან, იქნება!

– არაა!

ნიაზმა უკანდახევა არ იცოდა:

– მელიქოჯან, ფოკუსი გასწავლო?

– ფოკუზს ახლა შენ უჟე მიკეთებ!

– არა, მაიცა... ხო გინდა? (იცოდა ნიაზმა მელიქოს სისუსტე – ფოკუსები ევასებოდა).

– ვთქვათ, მინდა... მერე?

– ინგლისელმა ცირკაჩმა მასწავლა, ტო! – გაამძაფრა სიტუაცია ნიაზმა, – ჰამაც, გასწავლი. მაგარი რამეა, ჩემმა მზემ. 

მელიქო დაინტრიგდა:

– ჰა, მაინც, რა?

– შენ ახლა 8 ბოთლი, რა, თავისი რამეებით... მერე გასწავლი. აქ არ ვარ, კაცო?!

– ფოკუსი რაშია? – წამოეგო ცირკის ღიპიანი თაყვანისმცემელი.

– აი, მაგარი სამთავრობო მაგიდა როა, გადააძრე სუფრა და ოთხად გაკეცე...

– ვაა, მერე?! – ხელები დაიფშვნიტა ოფიციანტმა და მარცხენა ყური გაეზარდა...

– მერე კუთხეები მაკრატლით – ხომ გაქვს? – მიაჭერი და მე გავამთელებ...

– რა მაგარი ხარ... ვაიდა, ვერ გაამთელო? თანაც, წუხელ მაგრად ვივახშმე, – არ დაიბნა მელიქო და ცნობილი ეპიზოდი გაიხსენა „ბაში-აჩუკიდან“. 

– შენ მიდი... აქ არ ვარ? არ გვიცნობ თუ რა?! მიდი, ჰაა, მაიტა სუფრა!

მელიქოს ცირკის სიყვარულმა სძლია. დაითრია სუფრა და, რაც ნიაზმა უთხრა, ზედმიწევნით გულმოდგინედ შეასრულა: სუფრა აიღო, გაკეცა, მაკრატლით მიადგა და დედა უტირა – მოჭრა და მოჭრა.

– ახლა გაამთელე! – ეუბნება ნიაზს...

– ვა, შენ რა მაგარი ხარ... ჯერ გვიკისრე, ტო... ეგრე სადაა, ეეე!

ხუთ წუთში სუფრა გაიშალა. გვიანამდე გრიალებდნენ ბიჭები.

ყოველ ოც წუთში მელიქო მოქეიფეებს მოაკითხავდა:

– ვა, ნიაზჯან... შენ ეხლა რამე შარში არ გამხვიო, ტო!

– აბა, გეკადრება?

– სუფრა უჯრაში მაქვს, დაჭრილი, რამე... ხომ გაამთელებ? მთავრობა რომ მოვიდეს, ეგაა, ჩავიჭრები, რა, ნიაზჯან! დამღუპავთ, ბოზი ვიყო!

– ფიქრი ნუ გაქვს... ბოზი მაინც ხარ... მა  ქალიშვილი ხო არა?! – გაუადვილა...

ღამის პირველ საათზე, ბიჭები რომ ჯგუფურად ეხვევიან ერთმანეთს, მელიქომ დანაკუწებული „სტოლსაფარი“ მოიტანა.

– გამიმთელე ახლა, რა, ნიაზ, ძმაო... პირობა  პირობაა...

– ოოხ! – მოულოდნელად დასერიოზულდა დიასამიძე, – ეს ინგლისელი ცირკაჩები, ვაბშე, სანდოები არ არიან, ტო!

– ვა, მითომ რატომ? – გადაირია ავის მოლოდინში ოფიციანტი.

– სუფრის დაჭრა მასწავლა, გამთელება კი იმასაც დაავიწყდა და მეც, ტო! მაგრამ, შენ ნუ გეშინია, ვერცხლის ქუჩაზე პარტნოი ამირანას ვიცნობ, ერთი 8 ბოთლიც იკისრე და ისე გაკერავს, ვაბშე არ შეეტყობა...

...ხვალ რა მოვიფიქროთ?! – ეკითხება ნიაზას აბანცალებული ქართლოსა. მელიქო იქვე ჩაიკეცა...