1513 წელს, როდესაც კახეთის მეფე ავ-გიორგი მიიცვალა, ქართლელებმა დრო იხელთეს და, შემოერთების მიზნით, კახეთი დაიკავეს. დაპყრობის განსამტკიცებლად კი ავ-გიორგის მემკვიდრის, ლევანის ხელში ჩაგდება იყო საჭირო. მაგრამ, კახელმა თავადებმა ლევანი გადამალეს და ხელსაყრელ დროს უცდიდნენ მის გასამეფებლად.

ლევანი იმალებოდა კახელი თავადის, გარსევან ჩოლოყაშვილის სახლში. ქართლის მეფემ, დავით მეათემ  (1505-1525), თავისი ძმის, ბაგრატ მუხრანბატონის მეთაურობით, დელეგაცია გაგზავნა და ლაშქარიც გააყოლა – თუ მშვიდობიანად ვერ მოგვარდებოდა, საქმე ძალას უნდა გადაეწყვიტა. 

გარსევანმა სტუმრები პატივით მიიღო და პურობაც გაუმართა. ლევანიც იქვე ტრიალებდა – მერიქიფის ტანსაცმელში გამოწყობილი, სტუმრებს ღვინოს უსხამდა. 

ბოლოს სტუმრებმა გარსევანს მიმართეს: პატიოსანი კაცი ხარ, ვიცით, ლევანი თქვენთანაა და გადმოგვეცითო.

ჩოლოყაშვილმა ხერხი იხმარა – ალავერდის ხატზე დაიფიცა: „რაოდენიცა თქვენ ჩემსა სახლში არ იხილენით და რაც თქვენმა თვალმა არ ნახა, იმის მეტი არა მყვანდეს, არც დიდი კაციშვილი და არც ცოტაი“.

***

ერთი მოხელე ჩიოდა:

– მე აქ, თქვენში, თქვენთანა ვარ, თქვენთვის ვწვალობ, თქვენთვის ვიტანჯები და თქვენ კი არ მაფასებთო.

– როგორ არა, – მიუგო აკაკიმ, – მეტი არა შეგვიძლია რა და, ღმერთს კი ყოველდღე ამას ვეხვეწებით: „ყოვლად შემძლებელო, ნუ სტანჯავ ამ კაცს უბრალოდ ჩვენთან, შენ მოუმართე ხელი და, საიდანაც მოსულა, იქვე წაიყვანეო“.

***

ერთხელ აკაკის უთხრა ერთმა ძველი თაობის კაცმა:

– ათასიც რომ გვაგინოთ, ისევ თუ რამე ვართ, ჩვენა ვართ!.. უჩვენოდ თქვენ არად ივარგებთ. ჩვენ რომ მოვკვდებით, თქვენ მშრალზე დარჩებითო.

– მადლობა ღმერთს, – მიუგო აკაკიმ, – ახლა თქვენთან, თქვენის წყალობით, ჭენჭყოში ვართ და მაშინ კი მშრალში ვიქნებითო.

***

ერთხელ ნიაზ დიასამიძემ ქართლოს კასრაძეს უთხრა: ბიჭო, სადაც შეხვედი, ყველაფერი დაიშალა (გულისხმობდა ანსამბლებს) და, მოდი, რა, კომპარტიაშიც შედიო.