სვიმონ ქართლის მეფეს იმერეთის შემოერთება ეწადა. შეჰყარა მხედრობა და დაიძრა ლიხისკენ. კორბოულის მთის ძირში ერთი სოფლელი დედაკაცი მივიდა მასთან და შეეხვეწა:

– ერთი შვილი მყავს, მეფევ-ბატონო, წაიყვანე და იმსახურეო.

იუკადრისა მეფემ ქალის სამსახური:

– დედაკაცო, მე კაცითა მთვრალი ვარ, კაცი არ მეჭირებაო.

თუმცა, სოლომონი ისე დამარცხდა, რომ უკან დაბრუნებულს „ერთი კაცი აღარ ახლდა“.  იმ ქალმა, დაინახა თუ არა მარტოდ მომავალი მეფე, მიეახლა და ჰკადრა:

– მეუფეო, ვეჭვობ, მაშინ რომ კაცითა მთვრალი იყავ, გამოგნელებიაო.

***

ფოთში ქართლელს საწყენი უთხრეს, ქუთაისში მიხვდა, გორში ეწყინა და თბილისში გული მოუვიდაო, – თქვა აკაკიმ.

***

ერთ ლხინში აკაკის სადღეგრძელოს სვამდნენ და თამადამ ლომი უწოდა. მგოსანმა სიცილით თქვა:

– თუ მართლა ლომი ვარ, კრილოვის „მომაკვდავი ლომი“ უნდა ვიყო, რადგან, ამ ბოლო დროს, ვირებმა ძალიან დამაყარეს წიხლებიო.

***

ერთი ვინმე კარგ გუნებაზე იყო სადილად და „მიმინო მყვანდას“ მღეროდა. იმდენი იმღერა ეს „მყვანდა-მიყვარდა“, რომ ყველას თავი მოაბეზრა და ყველაზე უფრო – აკაკის.

– არ გეტყობა, რომ მიმინო გყოლოდეს… მაშინ ამდენი მწყერები აღარ გეყოლებოდაო! – უთხრა პოეტმა.

***

რევოლუციამდე კორნელი კეკელიძე რაღაც პერიოდი დეკანოზი ყოფილა. რევოლუციის შემდეგ, როდესაც სამეცნიერო საქმიანობას მოჰკიდა ხელი, უნივერსიტეტში დეკანად დაინიშნა. შალვა ნუცუბიძეს უთქვამს:

– შენ რა გიჭირს? რევოლუციამ მხოლოდ ორი ასო – „ოზ“ დაგაკარგვინა: დეკანოზი იყავი და დეკანი გახდიო.

***

ერთხელ გალაკტიონი რესტორანში შეკვეთას ელოდებოდა. ბოლოს ოფიციანტს შეახსენა. ოფიციანტმა მიუგო:

– დამაცა, შე კაცო! შენისთანა მილიონია და მე ერთი ვარ!

პოეტმა ჩაიცინა და არაფერი უპასუხა.