„გაცოფებული” ქმრისა და მისი ყველა სურვილის შემსრულებელი ცოლის ამბავი
ზოგადსაკაცობრიო მოსაზრება-თეზა – „ძაღლი ადამიანის მეგობარია“, სულიკო ტორონჯაძისთვის სრულიად საპირისპირო გამოდგა.
გვარიანად შეჟუჟუნებული რომ ბრუნდებოდა საღამოს სახლში, პირდაპირ თავის სადარბაზოსთან უკბინა ძაღლმა, მაინცდამაინც, ფეხის „განაპირა“ კოჭზე.
სულიკო მთვრალი იყო, შტერი კი არა. გაახსენდა – მთვრალზე ცოფი მალე ვრცელდებაო და პირი იბრუნა. იბრუნა და დისპანსერში „ჩაუშვა“ ძაღლი ექიმ ჯიბილო ლაბაძესთან – ბოროტი განზრახვით მიკბინაო.
ექიმმა ძაღლი მოითხოვა – შევამოწმებთ, ცოფი ხომ არ აქვსო. იმანაც, „გაბაწრული“ მიიყვანა საწყალი „ბომჟი“ ძაღლი ექიმთან... მოკლედ, როგორც ხდება, რა...
– დაელოდეთ, პასუხს რამდენიმე დღეში გაცნობებთ, – უთხრა ექიმმა და ესეც დაიმედებული მოვიდა სახლში. მოვიდა და ცოლთანაც ჩაუშვა ის საცოდავი მაწანწალა.
– აბა, მაჩვენე, სად გიკბინა? – დაინტერესდა ცოლი – ლოლა.
– აგერ, ა! – ტუფლიდან ამოიღო ფეხი სულიკომ. ა, ნახე აგერ!
– დედააა! – შეიცხადა და რა შეიცხადა ლოლამ, – დედა, ეს რა უქნია იმ საზიზღარს, გუშინ ნაყიდი ნასკი არ გამოუბდღვნია სულ?! არა, ეს აღარ ჩეიცმება!
– ქალო, ნასკს ჯავრობ შენ?! ცოფი გექნებაო – ექიმმა... არაფრით შენი გაბრაზება არ იქნებაო. შეიძლება, ცოლ-შვილიც დაცოფოო, აპა!
– ვაიმე, შვილებო! – აფუსფუსდა ლოლა, – ტარიელ, ლელა, კოწია... არ ამოხვიდეთ ჯერ სახლში, მამა ცოფდება, შვილებოოო! კიდევ რაო, ექიმმა?
– რაო და, თუ რამეზე გაბრაზდი, შეიძლება, ცოფმა იმატოსო. ვაი!
– შენც, არ გაბრაზდე... ჩვენ მოგიფრთხილდებით... ნუ გეშინია, კაცო, ნუ! – მხარში ამოუდგა ცოლი-ლოლა, – აგერ არ ვართ?!
დილაა და პახმელიაზეა დაკბენილი.
– ჰღღრრრ! – დაიძახა ლოგინიდანვე.
ლოლას ტანში გაცრა.
– რა იყო, სულიკო?
– სულიკო კი არა, ჰღღღ! სულეიმანი დამიძახე! ე!
– ვაიმე, გაცოფდა! ასე იწყება ალბათ, – აკანკალდა ქალი.
ლოლა, კაი 20 წელი იყო, აღარ იწვა ქმართან, ცალკე ეძინა „გადაგრილებულს“ და, ქმრის ამ ჰღღ-ზე ემოციები მოეძალა. ჩავიდა ეზოში, უშველებელი ჯოხი გამოთალა, ზურგსუკან მიმალა და ისე შევიდა ქმრის ოთახში – რა იცი, რას იზამს, ამით მოვიგერიებო.
– რა გინდა, სულეიმან-აღა?
– ხაჭაპური – თანთქალა და ცხელი...
– ახლავე, საყვარელო, ოღონდ შენ არ გაცოფდე....
გავარდა საწყალი ბაზარში, მიდგა-მოდგა და ცხიმში აჭიპჭიპებული ხაჭაპურები დაულაგა თანამეცხედრეს.
– ალო, ლევიკო, მოდი, ხაჭაპურზე გეპაიჯები! – გადაურეკა ძმაკაცს სულიკომ.
– აღარ. პივა წამოაყოლე!
მეორე დღეს ლოლა უცნაურმა ხმამ გააღვიძა: „ყმუუ, ყმუუუ-ჰავ!!!“ ფრთხილად შეაღო ქმრის ოთახის კარი (ჯოხი ისევ ზურგს უკან აქვს – რა იცი, რა მოხდება?!).
– ხინკალი მიახვიე, ქალო. ოცდაოთხნაოჭიანი, თვარა, ცოცხლად შეგჭამთ... ვაიმე, ვცოფდები, მგონი, ნელ-ნელა! ჩემო ლოლა, მე კი არ მინდა, მარა...
გავარდა ლოლა ბაზარში, იყიდა კაი ფარში და ავარდა ოხშივარი სამზარეულოში.
– ალიკ, მოდი, ცხელი ხინკალი არ გევასება? – ურეკავს „დაკბენილი“ ძმაკაცს, – ოღონდ, არაყი გამოაყოლე,
მესამე დღეა და – ისევ...
მეოთხე დღეს ლოლიტამ ქმრის ტანისამოსის წესრიგში მოყვანა გადაწყვიტა – მართალია, დაკბენილია, მაგრამ, ტიტველი ხომ არ ივლისო და, სანამ სულიკო „ღმუ-ღრრ“-ს დაიძახებდა, საქმეს შეუდგა.
არ დასცალდა...
– ღრრ! ღრ!!!
– რას ინებებთ, სულეიმან ბატონო? – გასძახა შორიდან.
– ქაბაბი, ქაბაბი... შენ არ იცი, ნამდვილი ქაბაბი სად კეთდება?
– ვიცი, ვიცი, – უგულისყუროდ შეეხმიანა ცოლი და კოსტიუმის ჯიბეში პატარა, სულ პატარა ფურცელი „დაჩითა“. ცოლი იყო, უფლება ჰქონდა, ამოიღო, გაშალა და წაიკითხა: „ცოფი არ დადასტურდა“.
– ჰღრრრ! – ისევ მოისმა ქმრის ხმა.
აღმოსავლურ ბრძოლებში რომ იყენებენ, ზუსტად ის, ადრე გამოთლილი ჯოხი მოიგდო ხელში ლოლამ და, დასცხო და დასცხო?! ვის და – ქმარს; რა და – ჯოხი. საწყალ სულიკოს გაკვირვებაც არ აცალა, მოუნაცვლა და მოუნაცვლა.