ლუდით სათქმელი სადღეგრძელოები და არყით ნათქვამი ცოლის სადღეგრძელო
გასული საუკუნის მიწურულია.
გაზეთ „ალიაში“ ვმუშაობ იუმორის კუთხით.
რედაქტორმა (უცვლელი რედაქტორია და ვინაობას შეგნებულად არ ვასახელებ) დამიბარა ერთ დღეს თავის კაბინეტში და ახალი, დამატებითი პროექტი დამიკვეთა: „პივით“ სათქმელი სადღეგრძელოები. გაზეთის მთელი გვერდი მეჭირა და იუმორესკა-ფელეტონები შუა სვეტში მიდიოდა. იქით-აქეთ, თითო სვეტში უნდა ჩამესვა ეს „პივა-სადღეგრძელოები“ (ასე, 15-16 ცალი – თითო ნომერში).
სათქმელად ადვილია, შესასრულებლად არც ისე, მაგრამ, როდესაც შენი საქმის პროფესიონალი ხარ, უარის თქმა სიკვდილის ტოლფასია. თანაც, უნდა მოვიგონო... თანაც, ხალხში უკვე მოარული არ უნდა იყოს.
ეს დაუწერელი ჭეშმარიტებაა და ეგეც არ იყოს, პრესტიჟის საქმეა, კაცო!
შევუდექი საქმეს.
პირველი და მეორე ნომერი გრიალით წავიდა.
კმაყოფილია რედაქტორიც (ხა, ხა, ხა... კაია!). მოვუმატე და მოვუმატე... ქუჩაში, სამეზობლოში, საძმაკაცოში, ყველა მხარზე ხელს მიტყაპუნებს: ვაა, რა ჯიგარია, ტო! მაგარი ხარ, მურიკოჯან! ყოჩაღ! ყოჩაღ!..
ზაფხულია და თბილისელები „ტრადიციულად“ შეკრებილან – მეზობლურ, სახელდახელოდ გაკეთებულ მაგიდასთან საერთო ეზოში. „თბილბარიდან“ ამოტანილი, ოცლიტრიანი ცივ-ცივი ლუდი მოუდგამთ გვერდით და ისედაც გაფშიკებულ და უბედურ დღეში ჩავარდნილ „ვობლა ლეშას“ ტყავს აძრობენ ლაწან-ტკაცანით, მსუქან ნაჭრებს „პივაში“ ალბობენ და ნეტარებენ – „სასედსკაია იდილიაა, პო ტბილისსკი“ – რა! უფრო ახლოს (სახლში შესვლამდე იქ უნდა გავიარო) რომ მივედი, მიცნეს:
– ვა, მურმანჯან... მოდი, ტო... მოდი...
გვერდის ავლა რა საკადრისია! ვენაცვალე მობილურის მომგონს. ცოლს შევეხმიანე:
– ინგა, ეზოში ვარ – ბიჭები ვსვამთ... ცოტა რამ შემოგვამატე, შენებურად...
რას ვხედავ... სამშაბათი დღეა და გუშინ, ორშაბათს გამოსული „ალია“ (ჩემი გვერდი) უდევთ წინ და იმით არ ხელმძღვანელობენ?!
– მოკლედ, მურმანჯან, – მეუბნება ტაქსისტი გურამა, – პირველი ორი სტროჩკა შენი დაწერილი სადღეგრძელოები უჟე მუცელში ჭყუმპალაობენ თებზებთან ერთად... აწი შემდეგი დავიწყოთ... ხო... იმ კაცს გაუმარჯოს... მაიცა, რა წერია? ხო, რომელიც... ხოო, ვაა, რა მაგარია!
ამასობაში ჩემი მხოლოდასული, 3 წლის თამუნა მოგვადგა ბორძიკ-ბორძიკით, ცელოფნის პარკით ხელში.
ეკონომისტი ცოლი არაა საჭირო სახლში! – გამიელვა გუნებაში. რაც ხელში მოჰყოლია ინგას, ყველაფერი გამოუტანებია, მაგიდა გამოცოცხლდა...
– ერთადერთი სლუჩაა, ტო! – ჭიქა მოიმარჯვა ვალერამ. ცოლი რო ქმარს ეუბნებოდეს – მიდი, დალიე, მეზობლებს პატივი ეციო, ვაა! მაგარი ბედიღბალყისმათი გაქ, რა მურიკოჯან...
– ახლა მაგ ჭიქით ჩემი ცოლი არ ადღეგრძელო, ტუტუც! – დავუბრიალე ვალერას თვალები.
– მახლას... გეკადრება, მურმანჯან? – აქ შენ ის არ გეგონოს, ტო! აქ ეზოს აკადემიაა... ჭიქა დადო, მეორე ჭიქაში რუსული არაყი „პშენიჩნოე“ ჩამოასხა, ხელი ზეაღმართა და:
– ჩვენი ძვირფასი ინგა გაუმარჯოს, ეს წარეა, ის ტკბილად იყოს! წავიდა!
მოქმედება მეორე
სახლში გვარიანად შეჟუჟუნებული ავლასლასდი. მაშინვე მივუჯექი ჩემს საქმეს. არადა, რედაქტორმა – უფრო მაგრები, უფრო მაგრებიო! „ეჰ, – ვფიქრობ, – ყველა რედაქტორი ერთია, გვარები აქვთ სხვადასხვა“.
„ეს იმ კაცს გაუმარჯოს, რომელიც“... და მიდიის... ვწერ და ვწერ. ზღვა რომ კოვზით ილევა, ვინ არ იცის? შემომაკლდა. არადა, ბოლო, მეთექვსმეტეზე ვარ უნუგეშოდ გაჭედილი.
ორჯერ საწერკალამს ვუკბინე, ორჯერ თითზე ვიკბინე. არაა... ამ ბოლო სადღეგრძელოს არ ადგება საშველი. ტვინზე, როგორც იტყვიან, „ცივი ტილო“ გადამეფარა: „რაც არ არი, არ არიოოო“.
– მამიტოო, – მომიახლოვდა ჩემი სამი წლის თამუნა და თითებით „მიჯლიქვებს“ იდაყვზე. შენ რაღა გინდა! წადი, რა, დაიძინე, შვილო! შენღა მაკლდი ახლა!
– ალა! – სასტიკად გააპროტესტა და კალამი გამომართვა. თუმცა, დროზე მიხვდა, რომ წერა არ იცოდა და ბრძნული თვალები ფურცელს მიაპყრო.
– რა გინდა, გოგო, რა! – გამოვედი მოთმინებიდან.
– ლა და... დაწელე, დაწელე, ლა!
– რა დავწერო, შვილო?
– ეს იმ კაცს გაუმალძოს, თვითონ ლო სიგალეტს იკიდის და სვილისთვის (შვილისთვისო) „მალოზნის“ კიდვა დაავიწყდება.
... გადატრიალებული ჩემი თვალები ადგილს დაუბრუნდა (ბავშვის ენით ანგელოზი ლაპარაკობს). შეუსწორებლადვე დავწერე და „მაროჟნის“ საყიდლად გავიქეცი... არ ეკუთვნოდა?!