– ექვსასსამოცდაშვიდი... ექვსასსამოცდაშვიდი, გადააყენე! ტრნნნ ტრნნნ.

– „ემელი“, „ემელი“, ოეეე, გადააყენე-მეთქი, არ გესმის?!

– ეს ხმები გურჯაანისკენ მიმავალ გზაზე შემომესმა. სარკეში გავხედე და პატრულის მანქანა მომდევდა ჩართული „მიგალკით“. მორჩილად გადავაყენე მანქანა გზიდან და წესის თანახმად, მანქანიდან არ გადავსულვარ.

ფანჯარას არ ჩავუწიე და გაყინული მზერით დაველოდე.

– ინსპექტორი მღებრიშვილი, – ოდნავ გასაგონად გაისმა ხმა.

მე არ მიმიხედია.

– ინსპექტორი მღებრიშვილი! – ისე დასჭექა, ღიპი და ღაბაბი აუთრთოლდა.

ისევ არ მივხედე.

გადავიდა პრიმიტიულ ხერხზე – ფანჯარაზე დამიკაკუნა.

არც ახლა მივხედე.

წინიდან მოუარა და წამოჭარხლებული სახით ფანჯრის ჩაწევა მიბრძანა.

ფანჯარას ჩავუწიე და გავუღიმე.

– რა დავაშავე, უფროსო?

– ფანჯარას რათ არ უწევდი? – დამიბღვირა.

– როდის, კაცო? – გავიკვირვე მე.

– როდის და ახლა.

– როდის ახლა?

– ოოჰ... საბუთები! – მოჰბეზრდა ჩემთან დავა.

– რა საბუთები?

– მანქანის საბუთები და პრავა, – დამიკონკრეტა.

– მანქანის პასპორტი მივაწოდე.

– პრავა არ გაქ? – შემათვალიერა ეჭვის თვალით.

– პრავა რა არის? – გავისულელე თავი.

– ეე ახლა შენ რას ატრაკებ?! – გაბრაზდა პოლიციელი.

– მოვითხოვ ჩემკენ მომართული ფრაზეოლოგიის დახვეწას, – წარბი შევიკარი მე.

– ვინა ხარ, კაცო, შენა? – შეშფოთდა ინსპექტორი.

– თუ ფაქი, – ვუპასუხე მე სერიოზული გამომეტყველებით.

– გვარი? – დაიბნა პატრული.

– შაქური, – არ დავიბენი მე.

– მართვის მოწმობა მაჩვენეთ, თუ შეიძლება, – გადაერთო ქართულზე.

– მივაწოდე.

– აქ რო აკაკი წერია? – გამომიჭირა.

– ეგ ჩემი არ არის, – ვუთხარი დაბალი ხმით.

– მა ვისია? – აუწია ხმას.

– ჩემი, – ვუპასუხე მე.

– შენა ახლა, იცი, რას გიზამ, თუფაქ, ჩაგისვამ მანქანაში და სანამ ტირილ არ დაიწყებ, იქამდე მეყოლები იქა, გაიგეე? – გაცოფდა ინსპექტორი.

– ჯასთ სვი ენაზა მაზაფაქინ ვორდ ენდ ზის შით ის ოვა, – ვუთხარი მე.

– რაა? – დააღო პირი.

– ვოთს ე ფრობლემ ინსფექთა? – ვკითხე მე.

– ჩამო დაბლა, ერთი, აბა...

– აი ქანთ ჰია...

– დაბლა ჩამო-მეთქი, დაბლა ერთი...

– ჰუ არ იუ ბიტჩ, ფაქ ოფ.

– ახლა აღარ იცი ქართული არაა? ჩამო მანქანიდან, რო გელაპარაკები.

– რა გნებავთ? – დავინტერესდი მე.

– აღარაფერი, – მითხრა ინსპექტორმა მღებრიშვილმა და ჯარიმის ბლანკი ამოიღო.

– რა დავაშავე, იქნებ მითხრათ? – მოვისაწყლე თავი.

– წითელზე გაიარე, – მითხრა მან და სოფლის ამტვერებულ გზას გახედა.