ანუ, ჯიშ-ჯილაგმოსაკითხი

ვიდრე ჩვენ საკუთარი პრობლემებით ვართ გართულნი: ზოგი თაფლობის ექვსი თვის გასვლას ელოდება, დანარჩენები კი სხვის თვალში ბეწვსა და დირეს ხან არჩევს, ხან – არც მაინცდამაინც, გასული წლის მიწურულს  სომხეთის პრეზიდენტობის ერთ-ერთმა კანდიდატმა, ვარდან სადრაკიანმა, პრესკონფერენცია გამართა და, რაკი მისი გამოსვლის ნაწილი ჩვენც გვეხებოდა, თქვენს ყურადღებას სწორედ მასზე შევაჩერებ.

კერძოდ, ბ-ნი სადრაკიანის  საპრეზიდენტო გეგმებშია, რაც მთავარია, სამცხე-ჯავახეთის სომხეთისთვის შეერთება და, ამის შემდეგ, რა თქმა უნდა, აფხაზეთისა და „იუჟნაია ოსეტიას“ აღიარება (პირი არ დაეწვას ოჯახქორს!).

ამ ჩვენი სამცხე-ჯავახეთის სომხეთთან მიერთებას ერთი მიზანი ჰქონია – სომხეთ-რუსეთს შორის სახმელეთო საზღვრის გაჭრა; აფხაზეთისა და „იუჟნაია ოსეტიას“ აღიარებას კი – „სამართლიანობის აღდგენა“. აფხაზეთის დამოუკიდებლობის სადრაკიანისეული ლოგიკა შემდეგნაირია: ჯერ ერთი, აფხაზეთის სამეფო ყოველთვის დამოუკიდებელი ერთეული ყოფილა და მუდმივადაც ებრძოდა ქართულ სამეფოებს; უფრო მეტიც, აფხაზეთის ბაგრატიონები სომეხი ბაგრატუნები ყოფილან და სულ ბოლოსაც სწორედ სომეხი მოსახლეობის მხარდაჭერით მოუგერიებიათ აფხაზებს ოკუპანტი ქართველების შეტევები.

იმავე ლოგიკას ავრცელებს ბ-ნი სადრაკიანი „იუჟნაია ოსეტიაზეც“ და ამტკიცებს, რომ, ის ტერიტორია, სადაც დღეს სამხრეთელი ოსები ცხოვრობენ, უხსოვარი დროიდანვე ეკუთვნით.

ჩვენ არ ვიცით არათუ ის, განახორციელებს თუ არა ხსენებული ბ-ნი თავის გეგმებს, ისიც კი, გახდება თუ არა სომხეთის პრეზიდენტი, თუმცა, ზემოთქმული ბუნებრივად ბადებს სურვილს ბ-ნი სადრაკიანის დედაბუდიანად მოკითხვისა, ცხადია, ყველა არსებულ და შესაძლებელ ბრუნვაში.