კითხვა: არსებობს ხალხური ჩვეულება, რომ „ორმოცამდე“ გარდაცვლილის ნივთების გაცემა არ შეიძლება. როგორ უყურებს ამას ეკლესია?

პასუხი: ეს ხალხის გამოგონილია და არასწორი დამოკიდებულებაა. პირიქით, ორმოცამდე რაც შეიძლება მეტი სიკეთე უნდა აკეთოთ გარდაცვლილის სახელით. უნდა დაარიგოთ გარდაცვლილის ნივთები, შესწიროთ ტაძარს თანხა ან პროდუქტი – წითელი ღვინო (ზიარებისთვის), ფქვილი (სეფისკვერისთვის), ცვილი (სანთლისთვის). უნდა შეიძინოთ წმიდა წიგნები და დაურიგოთ მორწმუნეებს. ეს ყველაფერი კი უნდა გააკეთოთ ორმოცამდე და არა მას შემდეგ. თავად დაფიქრდით, როდის უნდა ვიშუამდგომლოთ განსასჯელისთვის – სასამართლომდე თუ სასამართლოს შემდეგ. აქაც ასეა: სული გადის საზვერეებს, ეწყობა სამსჯავრო (სასამართლო) და უნდა ვუქომაგოთ მას: ვილოცოთ და ვაკეთოთ მოწყალების საქმენი, რომ მან დაიმკვიდროს ცათა სასუფეველი.

კითხვა: გარდაცვალების შემდეგ შერჩებათ თუ არა თავ-თავიანთი სქესი ქალსა და მამაკაცს?

პასუხი: სულს სქესი არ გააჩნია. ამიტომ ადამიანების სულებიც გარდაცვალების შემდეგ იქნებიან, როგორც ანგელოზები, ანგელოზები ხომ უსქესო არსებები არიან.

კითხვა: შეიძლება თუ არა, ავადმყოფობის გამო მარხვა თვითნებურად შევწყვიტოთ?

პასუხი: მარხვის თვითნებურად შეწყვეტა ნებისმიერ შემთხვევაში დაუშვებელია. მიმართეთ მოძღვარს და ის გაკურთხებთ მარხვის ისეთ კანონზე, რომელიც შეეფერება თქვენს ჯანმრთელობის მდგომარეობას.

კითხვა: როგორ უნდა მივესალმოთ მოძღვარს ან სხვა სასულიერო პირს?

პასუხი: მორწმუნე მოძღვარს მიმართავს: „მაკურთხე, მამაო“, ან „დამლოცე, მამაო“, შესაბამისად, ეპისკოპოსს: „დამლოცე, მეუფეო!“