საქართველოში, ალბათ, არ არსებობს ადამიანი, ვინც გოგი დოლიძის სიმღერით არ აღფრთოვანებულა. გულდასაწყვეტია, რომ მისი ერთადერთი შვილი, ლევანი, არ განაგრძობს მამის საქმეს. ლევანმა სიმღერა 7 წლისამ დაიწყო და ძალიან უყვარს ეს საქმე, მაგრამ, მიაჩნია, რომ სცენაზე მისი გამოჩენა სულაც არ არის საჭირო. ის მხოლოდ მეგობრებში მღერის – სუფრასთან ან ისე. თან, როგორც თავად ამბობს მის მსგავსად ვერასდროს იმღერებს და საკუთარ თავს ამდენის უფლებას არც მისცემს თავი მამას შეადაროს. ლევანმა ჟურნალისტიკის ფაკულტეტი დაამთავრა და მუშაობს. 

– ლევან ჟურნალისტიკამ რატომ დაგაინტერესა? ბევრს ეგონა, რომ შენც მამის გზას აირჩევდი?
– ძალიან მინდოდა ამ ფაკულტეტზე ჩაბარება, რადგან დღეს აქტუალურია. ძალიან ცნობისმოყვარე ბავშვი ვიყავი, ბევრ კითხვას ვსვამდი, გამოძიების ალღოც მქონდა. მაგრამ, ცნობისმოყვარეობა მაქვს არა პოპულარული ადამიანების პირადი ცხოვრების მიმართ, არამედ, მათი საქმისადმი – თუ როგორ მუშაობენ და რა ხდება მათ პროფესიაში. საერთოდ, მიზანდასახული ვარ – რაც მინდოდა, იმას ყოველთვის ვაღწევდი, ყოველ შემთხვევაში, იმის ნახევარს მაინც ვაკეთებდი. თავიდან იურიდიულზე ვფიქრობდი – ადვოკატობა  მინდოდა, მერე გადავიფიქრე. 
– ეს ყველაფერი კარგია, მაგრამ, ხალხი შენგან, როგორც გოგი დოლიძის შვილისგან, მაინც სცენაზე გამოსვლას ელოდა.     
– კი, ელოდა, მაგრამ, ვფიქრობ, იმ დონეზე არ ვმღერი, რომ სცენაზე დავდგე და თქვან ლევან დოლიძეს რაღაც შესძლებიაო. სიმღერა 7 წლისამ დავიწყე, მაგრამ, გარდატეხის პერიოდში შევწყვიტე. რამდენჯერაც მიმღერია გოგისთან ერთად, სახლში, არასდროს მიცდია, მისთვის მიმებაძა. გოგი ერთადერთი იყო და არ განმეორდება. მიუხედავად იმისა, რომ ასეთი მამა მყავდა, მინდა, შესრულების ინდივიდუალური სტილი მქონდეს. შეიძლება, ვიღაც არ დამეთანხმოს, მაგრამ, ჩემთვის ეს მნიშვნელოვანია.
– როგორია დღეს შენი თვალით დანახული ქართული ესტრადა გოგი დოლიძის გარეშე? 
– იცით, საერთოდ, ვფიქრობ, რომ ქართულ ესტრადას მომავალი არ აქვს, ფანიც კი არ ჰყავს. ნათქვამია, მოყვარეს პირში უძრახე, მტერს – პირს უკანაო. მამაჩემს ვუსმენდი არა როგორც შვილი, არამედ, როგორც რიგითი მსმენელი, რომელიც ყოველთვის აღფრთოვანებული იყო გოგი დოლიძის სიმღერებით. როდესაც შენს საყვარელ ადამიანს ხედავ და უსმენ სცენაზე, ობიექტურობა, ძალაუნებურად, გეკარგება. დღეს ყველა მღერის, მაგრამ, გოგის რომ უსმენდი, მისი სიმღერის იქით სხვას ვერაფერს ხედავდი. შეიძლება, ოდესღაც გამოვიდე კიდეც სცენაზე და მისნაირად ვერ ვიმღერო, მაგრამ, დარწმუნებული ვარ, მსმენელი მაინც არ გაღიზიანდება და თბილად მიმიღებს, იმიტომ, რომ გოგის შვილი ვარ. პირადად გოგის სიმღერებს არასდროს შევასრულებ – ჯერ მაგის მორალური უფლება უნდა გქონდეს, მერე – შესაძლებლობები. 
–  ალბათ, ძალიან გენატრება მამა?       
– სიმართლე გითხრათ, ყოველთვის მიმძიმს მასზე საუბარი. ჩვენ მეგობრული ურთიერთობა უფრო გვქონდა, ვიდრე მამაშვილური. „მამასაც“ არ ვეძახდი (დედაჩემსაც სახელით მივმართავ). საქეიფოდ რომ მიდიოდა ხოლმე, მეც თან მივყავდი, გასტროლებზეც დავყავდი. გოგის უცხო ენები ჰქონდა დამთავრებული და ძალიან კარგად ფლობდა რამდენიმე ენას. მეც ადრე დავიწყე უცხო ენების შესწავლა. ერთხელ, პარიზში  ვიყავით, ვსეირნობდით  და უცებ ავნერვიულდი – არ დავიკარგოთ-მეთქი. რა უნდა დავიკარგოთ, ექვსი თვე ვიყავი და კარგად ვიცი აქაურობაო – პარიზი ხუთი თითივით იცოდა.  
– ლევან, შეყვარებული თუ ხარ?               
– ჯერჯერობით არავინ მიყვარს, თან, ჯერ სურვილიც არ მაქვს, ოჯახი შევქმნა. თავისუფლების მოყვარული ადამიანი ვარ და, როცა ეს მომბეზრდება, მერე ამ საკითხსაც მივხედავ. ნადვილად არ მინდა, მერე  ფაშასავით შვიდი ცოლი გამოვიცვალო, ეს ძალიან დიდი პასუხისმგებლობაა. დედაჩემი არ მეუბნება, ცოლი მოიყვანე,  შვილიშვილი მინდაო. რა თქმა უნდა, ზრდასრული შვილი ჰყავს და შვილიშვილიც უნდა, მაგრამ, ჩემს პირად ცხოვრებაში არ ერევა.                              
– როგორ ფიქრობ, დღეს მამაშენი ცოცხალი რომ იყოს, როგორი იქნებოდა შენი ცხოვრება?    
– დღეს რომ ცოცხალი ყოფილიყო? არ ვიცი, მაგაზე არ ვფიქრობ ხოლმე, რა აზრი აქვს? მე დღეს გოგიზე მოგონებებით ვცოცხლობ. რა თქმა უნდა, მეც ბედნიერი ვიქნებოდი და მთელი  საქართველოც – ეს ნამდვილად ვიცი, მაგრამ, როგორი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება, ვერ გეტყვით, შეიძლება, უკეთესი ვყოფილიყავი, ვიდრე ახლა ვარ. ბევრ ადამიანს ჰქონია ასეთი შეგრძნება, მაგალითად, ყოფილა შემთხვევა, რომ მე და გოგი ერთად წავსულვართ ვინმეს პანაშვიდზე და იმ წუთებში გამიფიქრია ხოლმე, რომ მე ეს არასოდეს დამემართება. ნეტავი მართალი ვყოფილიყავი! იცით, ძალიან ძნელია იმის დაჯერება, რომ შენი საყვარელი ადამიანი აღარ არის. შეიძლება, გოგის რაღაც აწუხებდა, მაგრამ, არ იმჩნევდა, წუწუნი არ იცოდა – ეს მის ხასიათში არ იჯდა. იცოდა, რომ ავად იყო, მაგრამ, რადგან მისთვის უკანასკნელი წლები იყო, ისე გაატარა, არ იმკურნალა – ექიმებში სიარულისთვის დროს არ ხარჯავდა. 
– მოდი, გაიხსენე შენი და მამას ბოლო პერიოდის ურთიერთობა.
– მახსოვს, ბათუმში მიდიოდა კონცერტზე და არ წამიყვანა – სკოლა არ გამაცდენინა.  გოგი ხომ ასე იდეალურად მღეროდა, მაგრამ, უპირველესად, ის პიროვნება იყო. მუსიკა ბეთჰოვენით იწყება, მაგრამ, როცა ინგლისურ ენაზე მისი ბიოგრაფია წავიკითხე, მისმა პიროვნებამ იმდენად გამაღიზიანა, ვიფიქრე, როგორ შეიძლება, ასეთი ადამიანის ნაწარმოებებს კაცმა მოუსმინოს-მეთქი. გოგი ხალხს უყვარდა, ძალიან კეთილი იყო, მისგან ერთი ხმამაღალი სიტყვა არ გამიგია. დიდ სიყვარულს იტევდა გულში, თუმცა, ძალიან ემოციურიც იყო. მირჩევნია, გოგისნაირი პიროვნება ვიყო და არა მაგარი მომღერალი, ვიდრე – არაკაცი. მახსოვს, ჩვენთან ყოველთვის იყო კამათი: რატომ არ სწავლობ! აი, კემბრიჯში რომ გინდა, იცოდე, ვერ მოეწყობი და რა უნდა ქნა მერეო, თუმცა, ბოლომდე მაინც ვერ მეჩხუბებოდა. მაინც ისე მოიქცეოდა, როგორც უნდოდა და არა როგორც საჭირო იყო. ამ დროს მის ყოველ გამოხედვაში ვხვდებოდი, რომ ეს იყო მხოლოდ ფასადი და მის უკან არანაირი გაბრაზება არ იდგა.  მოვალეობის მიზნით დამტუქსავდა – რა უბედურებაა რომ არ დადიხარ სკოლაშიო. ერთხელ ორიანი მივიღე მათემატიკაში. იმ დღეს საქართველო-გერმანია თამაშობდა და, მითხრა არ წაგიყვანო. მართლაც არ წამიყვანა – რომ იტყოდა, იმას აუცილებლად შეასრულებდა, სიტყვის კაცი იყო. მე მასზე თბილი ადამიანი არ მინახავს. შეიძლება, სრულიად უცხო ადამიანისათვის ისეთი რაღაც გაეკეთებინა, რომ ის ადამიანი გადარეულიყო. უყვარდა ყველას დახმარება, ყველას გასაჭირი გულთან მიჰქონდა. მან იმდენი დატოვა, რომ, მე მგონი, 70 პროცენტი პიროვნება იყო და დანარჩენი 30 პროცენტი – მომღერალი, მიუხედავად იმისა, რომ ყველზე მაგარი მომღერალი იყო. 24-ე სკოლასთან მისი ბიუსტი რომ დგას, ეს არ დგას, როგორც მომღელის ბიუსტი, ეს არის გოგის კარგი კაცობის ბიუსტი. ალბათ, ამასაც ნიჭი უნდა, არ ვიცი.
გოგი რომ გარდაიცვალა, პირველი ორი დღე არ ვიცოდი, სკოლაში მომაკითხეს და წამიყვანეს დეიდაშვილთან. მერე დედაჩემმა მითხრა.                                
– რა მსგავსებას ხედავ შენსა და გოგის შორის?
– ალბათ, მეც მასავით მხიარული, კეთილი, ნაკლებად კონფლიქტური ვარ. თუ გავბრაზდი, შეიძლება, სიბრაზისგან რაღაც დავამტვრიო, მაგრამ, ჩემი გაბრაზება ძნელია. გარეგნულად დედას მამსგავსებენ, მამაჩემს რაღაც მომენტებში ვგავარ – პროფილში და აღნაგობით.
– მართალია, შენი მშობლები დაშორებულები იყვნენ, მაგრამ, ქეთის, ალბათ, მაინც გაუჭირდა გოგის გარდაცვალების შემდეგ შენი გაზრდა.    
– ქეთის ხუმრობით ვეუბნები ხოლმე, შენ რომ მამაკაცი ყოფილიყავი, ალბათ, ქურდი იქნებოდი-მეთქი. კაცურად ვყავარ გაზრდილი, რაც ბევრ დედას არ შეუძლია. დედაჩემმა ჩემი გაზრდა მთლიანად თავის თავზე აიღო. ერთხელ, ეზოში ჩხუბი მომივიდა. დედაჩემს ვუთხარი, ახლა არაფერი დაიწყო და გარეთ არ გამოხვიდე-მეთქი. არსად გასვლას არ ვაპირებ, შენ ხარ კაცი და, ყოველთვის უნდა იცოდე, რომ ოდესმე მუშტი მოგხვდება, მაგრამ, სამაგიეროდ, კაცობა შეგრჩებაო. ქეთის ძლიერი, მამაკაცური ხასიათი აქვს.
– წარმომიდგენია, მამა როგორ გენატრება.
– როცა გოგი მენატრება, სურათებს ვათვალიერებ, ან, თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ. მინდა გითხრათ, ძალიან სასიამოვნოა, როცა ცხადად წარმოვიდგენ, განსაკუთრებით თუ სიზმარში ვხედავ. ქრისტიანი ვარ და მეტ-ნაკლებად ეკლესიურად ვცხოვრობ, მწამს ღმერთის და იმქვეყნიური ცხოვრების. კარგი ადამიანი თუ ვიქნები და სწორად ვიცხოვრებ, როცა დრო მოვა, მჯერა, გოგის აუცილებლად შევხვდები. ჩემი აზრით, სიკვდილი – წინ პატარა გასეირნებაა, მისი არ მეშინია.
– ათი წლის იყავი, როცა გოგი გარდაიცვალა. მაშინ, ალბათ, ვერც აცნობიერებდი, თუ ვინ იყო გოგი დოლიძე და, მას, ბუნებრივია, უყურებდი მხოლოდ როგორც მამას.   
– ჩემთვის გოგი ყოველთვის დარჩება როგორც მამა და მერე – სხვა დანარჩენი, მე არ ვამაყობ, რომ მამაჩემი ცნობილი ადამიანი იყო, ვამაყობ იმით, რომ ასეთი მაგარი ადამიანი მამაჩემი იყო. მამაჩემის გარდა, ასე ერთდროულად ძმაკაცი, ძმადნაფიცი და მამა,  არავინ მყოლია, ის იყო ჩემთვის ყველაფერი.